- 8 Şubat 2009
- 873
- 32
- Konu Sahibi asiyan_1010
- #1
çok düşündüm bunu aslında.3 yıl boyunca her an hasretle beklediğim içimi kavuran beni hayata küstüren bu bebek özlemi bu kadarcık mıydı yani..sanki özleyen hasretle bekleyen ben değilmişim giibi..hamile kalmadan önce derdim ki,hamile kalırsam hayatımın en büyük mutluluğunu yaşayacağım..ama öyle değilmiş..nasıl anlatayım,sanki ozamanlar düşündüğüm kadar mutlu olmamışım gibi geliyor bana..sanki 20 tane çocuk doğurmuşum gibi bu ilk gebeliğimi büyük bir olgunlukla karşıladım..tahmin ettiğim gibi sevinemedim..daha önceden çocuğum varmış,ve ben bunu daha önce yaşamışım gibi..inanın bana ama gerçekten ben bu duyguyu yaşadım sanki..çok öncelerden..bebeğim gelmezken,onun özlemini çekerken sanki ben bunları ozaman yaşamışım..çok garip..o kadar garip ki,şimdi yapacaklarımı aslında daha önce yapmışım..örneğin bebeğimi karnımda okşamak onunla konuşmak,ona birşeyler örmek,beğendiğim şeyleri o olmasada almak..sanki içimde o varmış ki koşarak çıktığım merdivenlerde yavaşlamak onu düşünerek uyumak...yoksa annelik benim içimde mi varmış?bilmiyorum.kızlar ben anne olmuşum bile bilmeden..o gelmeden önce ben anneliği yaşamışım..şimdi bakıyorum da her elimi karnıma koyduğumda diyorum ki ben zaten anneyim..o olmadan gelmeden öncede bu böyleydi...hiç çocuğu olmayan bir anne adayı bile aslında yüreği kocaman bir ANNE DİR...
