- 11 Ağustos 2008
- 28
- 1
Her cevapta kendimin en azından ayrı yarıya da olsa haklı olduğu inancım sağlamlaşıyor ama gelin görün ki dalıp gidiyorum yine de.Annem olmadığı için ve en büyük çocuk olduğum için sorumluluk hissediyorum.Bazen öyle oluyor ki keşke evlenmeseydim,böyle olacağını bilseydim biraz daha bekler kardeşimi yanıma alır.Artık suratını,tavrını çeker oturudum diyorum.Ama biliyorum ki o zaman da ezilmekten,hırpalanmaktan genç yaşta hastalıklı olurdum.Mantığım,aklım kendime hak veriyor ama kalbim maalesef.Keşke babam şöyle sözünü dinletir bir adam olsaydı da üvey annemle kardeşimi karşısına alıp tavrını koysaydı.Dediğiniz doğru en baştan konuşmamakla hata yaptım.Ama kardeşim o kadar kötü durumdayken de en baştan birşey söylesem yine onu istemiyor olacaktım.Çok alıngandır.Offf galiba en güzeli evet bencilim diyerek rahatlamaya çalışmak.Kendime ne kadar hak versem de nedenlerim hep rahatımın kaçmasına bağlanıyor gibi.Tek umudum kendi ayaklarının üzerinde durması.1 hafta içinde gidecekmiş.Çokta kindardır,konuşmaz artık benimle de.Ne yapabilirim ama konuşulmuyor ki kardeşimle.Eşim konuşsa o da hiç üste çıkmasına katlanamaz kırıcı şeyler söyler biliyorum.Oysa aylardır gıkı çıkmadı Allah için.Hem bir yandan "bana sen hep bencildin" deyişini,ben zamanında üvey annemle tartışırken onu yanında yer alışını affedemiyorum diğer yandan da başına birşey gelse vicdanım sızlayacak biliyorum.Böyle ezik bir insan olmaktan nefret ediyorum.Galiba en çok kızdığım konu da bu(