Kendine güven sorunu...

Bir insan kendini hep zora koşar,hep en kötüsünü kurar ve başına getirmek için elinden geleni yapar mı? Sanırım hasta ruhluyum! Sanki hiçbirşeye layık değilim,kim ne dese hak etmişim... Bir topluluğa girdiğimde sesim çıkmaz,hep gözlem yaparım. Öne çıkan tiplerle takışmaya korkarım. Birşey söylemeye çekinirim,yeter ki rezil olmayayım. İnsanlar 'Ne kadar aptal bişey bu!' demesin diye hiç konuşmamayı tercih ederim. Asosyal olup çıktım. Kendi kendime yazıyorum,oynuyorum,sonuca varıyorum ve karar veriyorum. Çünkü bence öyle!
Hep kendimi suçlarım,bir arkadaşımla takışmışsam,sevgilimden ayrılmışsam ince ince her anı düşünürüm 'şöyle deseydim,bunu yapmasaydım'.... Kendimi bile bunalttığım bu düşünceleri doğal olarak kimseyle paylaşamıyorum...Daha da uzaklaştırmak istemiyorum kimseyi,aman ne bunalımlı tip,çekemem demesinler...
Zaten hayatım 'elalem ne der,aman hakkımda ne düşünürler' diyerek geçti...
Birkaç hafta önce ablam ve kardeşimin ısrarı ile saçıma sarı röfle yaptırdım,koyu sarı doğal saçım zaten.Şiimdi ucuz kadınlara benzedim mi diye hep aynanın başındayım... Benim için dış görünüş neden bu kadar önemli bilmiyorum,ama çirkinsen göze batmamaya çalışmalısın inanışı ile geçirdim okul hayatımı...
Görünmez tiplerdenim,hani kimsenin fark etmeden geçip gittiği.
pek çok kadının aksine alışveriş yapmaktan da nefret ediyorum. Çok zor beğendiğim bikaç bişey buluyorsam giyince yakıştıramıyorum bu sefer de... Ya da rengi veya bedeni kalmamış oluyor... Sıkılıyorum ve çok mecbur kalmadıkça da alışverişe gitmiyorum zaten!
İlişkilerde o kadar çok empati yapıyorum ki,karşımdakinin ne istediğini düşünmekten kendim ne istiyorum bilemiyorum...
Bunu nasıl aşabilirim? Buraya yazarken bile' derde bak,git kızım işine' diyen çıkar mı diye korkuyorum. Biri beni eleştirise, kötü bişey söylerse unutamıyorum. O unutsa bile ne dediğini ben kafamda tekrar tekrar kendime böyle hitap ediyorum. Bunu kendime niye yaptığımı da bilmiyorum,ama hep suçluyum sanki... Hep cezalıyım...
Bazen kendime güzel şeyler alıyorum,ama kullanmaya kıyamıyorum. Layık olduğum günü bekliyorum! Ama o gün gelmiyor...
Bütün önerilerinize,desteginize açığım... Hepinize teşekkür ederim...::çok üzgünüm::çok üzgünüm:

bu dediklerinizin birkaçı bende de var ama ben mesela yaşadıklarımdan bana yaşatılanlardan kaynaklandığını düşünüyorum,zaman zaman başıma gelenlerin tekrarının korkusu bu.acaba sizde geçmişinizde,birileri tarafından bi aşağılamaya vb. uğramış olabilirmisiniz,çocukluğunuzda da olabilir sizde etki bırakmıştır,bilinç altınıza yer etmiştir..ama hatırlamıyoda olabilirsiniz...bilmiyorum bu nasıl yenilir ama her korku gibi üstüne gidilerek olabilir...kabuğu kırmanın vakti:)

ya olurmu böyle birşey...insanlar ne der o ne düşünür bu ne söyler...ya onlar kimki...kim...kendini düşün herkesten önce..sen kendin için annen için sevdiklerin için en değerli şeysin.. allah bile seni yaratırken her kabiliyeti vermiş sana..O bile muhattab almış seni kendine..buna ramen insanlara karsı kendini aciz hissediyorsun..sakın.. kendine güven..kimseden hiçbir eksiğin yok..belki susarak insanların senin fikirlerinden düşüncelerinden yararlanmasını engelliyoorsun.. kendi adına en önemli şey yine kendinsin.. insanlar kendine değer verdiğin kadar değer verir sana..öyle bir zamandayızki herkes birbirini kullanma derdinde herkes çıkar peşinde.. bunlara karşı daha da cesur olmalı kendini koymalısın ortaya..

evet aslında bencede..bana söylenen en doğru ve en güzel öğüt bu konudaki şudur: hayatının merkezine kendini koy,önce sen,sen senin dünyanda herşeyden ve herkesten önemlisin.
sırf başkaları ne der diye düşünerek kendi hayatımızı kendimize zehredemeyiz.ne derse desinler,kim ki onlar!:) onlar bana değer vermiyorlarsa bende onlara vermem,değer vermediğim insanında ne dediğini ne düşündüğünü önemsemem..

ayrıca sarı röfleyle hiçte basit kadın gibi olduğunuzu sanmıyorum,eminim çok tatlı olmuşsunuzdur,bende birzamanlar sarı röfleliydim:)pek çok kişi gibi...ve bunun basitlikle alakası olduğunu sanmıyorum.

birde şöyle düşünün,şimdi biz yazınızı okuduğumuzda aman derde bak git işine deseydik korktuğunuz gibi; NE KAYBEDERDıNıZ Kı?:)

herkes zaman zaman kendine güvenini kaybeder sanki dünya yıkılmış herkes çıkmış enkazın altında bir sen kalmışssın gibidir. Ancak bu uzun süreli olduğunda gerçekten insana hayatı zehrediyor.

Geçmişte bu tarz aşağılanmalar yaşadım evet. Daha doğrusu kimi akrabalarım ve çoğu arkadaşım için zayıflık çok önemliydi ve ben yemeği seven bir çocuktum.Hala çok seviyorum,ama artık herşeyin acısını yine yemekten çıkarıyorum... Sanki suçluyu bulmuşum,cezalandırıyorum... Dalga geçildiğinde çok bozulurdum. Hala şaka kaldıramıyorum. Artık zayıfım,kilo almamak için sağlıksız her yola başvuruyorum( zayıf anımda yemeklere saldırıp,sonra hepsini çıkarıyorum !) ,yeter ki kimsenin gözüne batmiyim. Gerçi şimdi de 'çok zayıfsın,hasta mısın,ye biraz' diyorlar ama 'ayı!'demelerinden iyidir... Birisi diterkt benimle değil,benim yanımda başkası ile dalga geçse bile ben çok kötü oluyorum. O kişi şakaya gülüyor,ben kızıyor,hatta çaktırmadan ağlıyorum onun için. Bu kadar hassas olmak istemiyorum.
Çok doğru söylüyorsunuz,Allah bile bana değer vermiş yaratmış,akıl fikir vermiş. Ama ben o kadar uzun zamandır o enkazın altındayım ki,bu hisle uyuyup uyanıyorum
Ablam duysa basit kadın benzetmemi,çok üzülür. Her gün beni motive etmek için telefon açıyor. (ABD'de doktora yapıyor) Taa oralardan beni düşünüyor. Defalarca söz veredim,kimsenin lafına bakmayacağım,sağlıklı kiloma döneceğim,kendimi seveceğim... Bazen iyi gidiyorum,ama çoğu zaman başarısızlık yaşıyorum ve bu kendi,me güvenimi daha bir sarsıyor. Bir de işten çıkarılmışlığım var, uzun süredir evdeyim. Nişanlımdan ayrıldım... Bunları her gün 1000 defa kendime hatırlatıp,sen zavallısın diyorum!
İyi günlerim de oluyor,ama genelde bozguna uğramış bir haldeyim...
Hep terkedileceğim,hep kötü şeyler yaşayacağım,en sonunda mutsuz ve yalnız bir köşede öleceğim korkusu ile yaşıyorum...
Ne çıkar, bana ' git işine' deseniz,ne kaybederim? Doğru,en azından denemiş olurum. Ama işte,ben o lafı duydum ya,unutmuyorum. İnsanlar hakkında böyle düşünüyor, diyorum. 1000 lafımın 999unu yutuyorum... Kendi kendime yaşayıp gidiyorum.
Tutunacak dal arıyorum,yine kendimim. Ama bir türlü silkinip çıkamıyorum çamurumdan
Hep dipte sonda depresyondayım,ben bile kendimi çekemiyorum:çok üzgünüm:

önemli olan sevdiğin insanların seni seven insanların düşüncesi..onun dışındakiler fasa fiso..biliyormusun bende küçüklüğümden beri kiloluydum..çok laf işittim ailemden bile..kendimi ucube gibi hissettim hep..dışladım kendimi.. beğenilmediğimi düşünmekle en güzel gençlik dönemlerim geldi geçti tadını almadan..sonra birinden hoşlandım..zayıfladım ve düştü peşime..sonra dedimki bu erkek ben zayıflayınca benim peşime düştü.. demekki onun için ben değil bedenim önemli..işim olmaz böylesiyle deyip yüzüne bile bakmadım.. seni sen olduğun için seven insan gerçek dosttur gerçek sevgilidir..diğerleri beş para etmez insanlar..şimdi biraz balık etliyim yine kiloluyum yani.. hep stres yaptım ya hayatıma giren insan beni beğenmezse falan ama..eylülde düğünüm var ve mstakbel eşim 1 grm bilezayıflamamı istemiyor :) allah gönlüme göre verdi..diyorki bana ben seni böyle tanıdım böyle sevdim..kilo al istersen ama zayıflama..ve bana erkeler dünyasına ait birşeyler söyledi.. bak ccanım dedi..erkeklerin yüzde 90 ı zayıf kadından hoşlanmaz..hoşlananlarda toplumun baskısından eşleri herkese güzel görünsün manken gibi desinler diye hoşlanır dedi.. yani bunlarıda geç bir erkek gerçekten seviyorsa istersen kör ol şaşı ol topal ol nasıl olursan ol farketmez..ilk öncesen sev kendini..sen tut kendini el üstünde..sen kendini hayatta nereye koyarsan, insanlar seni orda görür...

Benim en yakınlarım bana neler söylerken, ben kendimi sevemiyorum. Ben de küçükken akrabalarımdan çok laf işittim,hatta bir amcam vardı,rahmetli; bir gün bize geldiğinde 'aa dana gibi olmuşsun' demişti,ki bu olay olalı 12-13 sene oldu! Şimdi 26 yaşındayım... Sürüngen gibiyiim. Evde yiyecekler kayboluyor,annem anlıyor ki ben yine kriz geçirmişim,yemiş yemiş tuvalete göndermişim...Başlıyor söylebmeye: 'Allah cezanı versin kızım,yine herkesin hakkını yemişsin! Öküzün tekisin sen,düzelemiyceksin! Git kendine tolerans gösterecek insanlarla yaşa! Bizim tüm maaşımız kredi kartına gidiyor. Kendimize bişey alamıyoruz. 30una geldin,iş mi bulcan ne yapçaksan yap artık... Defol... vs vs... ışte kendimi kötü hissedip avuntuyu yiyeceklerde aramamın sonuçları... Ssağlığım gitti,psikolojim gitti,aile bağları koptu,bütçe sarsıldı, sosyal hayatım sıfır... Öyle bezdirmişim ki ANNEM bana bunları söylüyor,hemen her gün... Sonra kendimi iyice değersiz sevilmeye layık olmayan,sadece herşeye zarar veren aşağılık bir yaratık gibi görüyorum! Başka türlüsü mümkün olmuyor...
Ben de inanmıyorum artık düzeleceğime,kendime...
Keşkelerle,belki bir günlerle hayatım bitiyor
Artık inancım kalmadı bneim... Hep gidesim var,da nereye... Gittiğim yere kendimi de götürdükten sonra nereye kaçıp sığınabilirim ki....

size birşey söyliyimmi:)şu kalbiniz,hassasiyetiniz,ve iyi niyetinizle diğerlerine göre o kadar üstünsünüz ki...biri birine birşey söyledimi üzülüp ağlıyorum demiştiniz.siz insana değer verebilen,karşısındakini düşünüp empati yapabilen,kalbi olan birisiniz size ne mutlu.bırakın o insanları dış görünüşüyle eleştirmenin ne kadar ayıp ve yanlış olduğunu bile bilemeyen insan müsveddelerinin ne düşündüklerini.Allah aşkına o empati duygusundan yoksun,acımasız,lafını sözünü bilmeyen zavallılar sizin dana olduğunu düşünse ne olur.kendileri bu yorumlarıyla öyle düşük bir sınıftalarki...
insanları dış görünüşleriyle eleştirmek benim gözümde çok büyük bir ayıptır ve bu ayıbı yapanlar kendileri utansınlar.böyle seviyesiz insanlarda benim hakkımda ne düşünürlerse düşünler...kimmiş onlar!:)

hem zaten onların düşünceleriyle ben benliğimi kaybetmiyorum,onlar bir yakıştırma yaptılar diye ben öyle olmuyorum...

onlar göremiyorlarsa sizin aslınızı,kalbinizin güzelliğini,diğer güzelliklerinizi kendilerinin eksikliği.çünkü siz düşünceli,siz iyi niyetlisiniz.bakın ben bile tanımadan anladım:)

ve asıl önemli olan bu değerlere sahip olmaktır.siz sahipsiniz ve buyüzden şanslı ve değerlisiniz.değerli olan sizsiniz.bunu asla unutmayın ve bu tarz insanların sizi değersiz hissettirmelerine izin vermeyin çünkü asla değersiz olan siz değilsiniz,aksine onlar öyleler:)

Zamanında yaşadığın hayal kırıklıkları sende zamanla bir güvensizlik olarak ortaya çıkmış. Beklemediğin başarısızlıklar senin böyle olmana sebep olmuş. Kabuğuna çekilmişsin, kendini soyutlamışsın. Fazla hashas alıngan ve kırılgan olmuşsun. Aslında psikoterapi alsan çok faydasını görürsün canım. Kendinle ilgili çözemediğin şeyleri var, yine en çokda kendine kızıyorsun. Bir şeylerin hırsını kendinden çıkartıyorsun.Bu ruh halinden kurtulman için uzman bir destek alman en doğrusu benim fikrim.

Güzel zözlerinize ve fikirlerinize çok teşekkür ederim kızlar. Çoğu zaman kendimi enkazın altında hissediyorum,ama bugün daha iyiyim. Yine de o kadar değişken ki ruh halim,herşey pamuk ipliğine bağlı sanki! Belki 1000 defa söyledim kendime,bana değer vermeyene ben de vermeyeceğim,ne dediğini önemsemeyeceğim diye... Yine de,o soyutlama,ister istemez ortaya çıkıyor işte... Bu çekingenliği aşmak için değişik şeyler de denemiyor değilim ama işe yarayan bir çözüm bulamıyorum. Psikoterapi alıyorum ama pek verimli olmuyor. Kadınla aynı frekansta değiliz. Sanki öylesine dinliyor,bikaç soru soruyor,süre doluyor zaten...
İnsan en iyi kendi kendini tanır diyorum,ama düşünürken boğuyorum kendimi. Boşveriyorum sonra,akışına bırakıyorum herşeyi. Bu günün dünden farkı yok,yuvarlanıp gidiyorum...
Ablacım, kardeşim zincirlerimi kırmam gerektiğini söylüyor,beni itekliyorlar ama çoğu zaman onlar kadar istekli olamıyorum. Hiçbir şeyi yakıştıramıyorum, röfleli saçlarımı habire topluyorum,adeta saklıyorum. Bu sefer sessizliğimle (pısırık diye) dalga geçmelerinden korkuyorum.
Kendime nefes alacak alan açmaya çalışıyorum. Okunmasın diye kilitli günlük aldım bugün. Annem eskiden beri kontrol meraklısı bir kadındır,hakkımızda herşeyi ama herşeyi bilmeden,didiklemeden asla rahat etmez ve rahaat bırakmaz) Aslında uyuzluğundan değil,ama beni çok rahatsız ediyor. Her yaptığımı hesap vere gibi mazereti veya açıklamasını hesaplamadan yapmıyorum.
Bazen bu sebepten pasifim,kişiliğim oturmamış diyorum kendime. Bilmiyorum aslında. Hep etrafa da suç atmamalıyım çünkü biz 3 kız kardeşiz. Bitek ben bu kadar takılıyorum herşeye...
Keşke bi formülü olsa,bilsem,kurtulsam...
Bu kadar zayıf olmasam,hırsımı nimetten çıkarmasam,her gün cehennemi boylayacağım korkusu ile titremesem,insanların yüzümden çirkeflik aktığını düşündükleri ''gerçeği!'' ile yaşamasam... Hep kötü şeyler gelecek başıma,çünkü ben kötüyüm demesem...
Bir inansam ben de değerli olduğuma...senağlama

bende senin gibiyim..herşeye üzülebiliyorum gereksiz yere ve hiç önemi olmayan insanların dediklerini çok fazla umursuyorum..biriyle aram kötü olsun dünya başıma yıkılıyo,kendimi çok güvensiz hissediyorum.arkadslarım biraz benle ilgilenmesin hemen bozulabiliyorum..nefret ediyorum bu özelliğimden çünkü insanlar gününü gün ediyo,ben üzüldüğümle kalıyorum..bugünlerde daha iyiyim ama psikiyatriye gttim 1 haftadır felan ilaç kullanıyorum..

yalnız değilsin Juddith bende senle aynıyım.yalnız,asabi her daim kırılgan,üzgün ....

al benden de o kadar..bende hep karamsarım..herseyın en kötüsünü düşünüyorum..yüzüm hiç gülmüyor..sürekli beynımde bır seyler beynımı kemırıyor..neden se hiç mutlu da olamıyorum..
uzun bır süre çok ıyı bır işte calıstım..ve bebegım oldugu için su an calısmıyorum..şehir degıstırdık ve hiç iş bulamayacak gıbı hıssedıyorum kendımı..kendıme hiç güvenım kalmadı..burası bırde küçük bir sehır..zaten krız vurmus..nasıl iş bulucam ne yapacagım dıye bütün günlerım zehır oluyor..zaten eşimde oğlum 2-3 yasına gelene kadar calısmamı ıstemıyor..ama bende alıstıgım ıcın rahat para harcamaya..şimdi bunalıyorum kızlar ve kendımı cok kötü hissedıyorum..ınanın mesela herhangı bır faturanın günü gecsın tamam hemen bunalıma gırıyorum sankı hiç düzelmeyecek gıbı gelıyor..
hep dua edıyorum burda da iyi düzgün bır iş bulayım dıye..zaten cocuguma bakacak kımsem yok burda gurbetteyım o da ayrı bır bunalıma sokuyor benı..bugünleerde yıne o kadar kötüyümki..

hepinize merhaba. bende kendimden bi kac sey buldum mesela yazinda ama sen hayati tamamen zehir etmissin kendine.yada cevrendeki insanlar elbirligi ile basarmis. ben mesela cok alinganim her sozde bir mana ararim laf bana soleniyo gibi hissederim her olaya en kotu tarafindan bakarim. kendimi motive edemem herseyden korkarim temizlik yaptigim yerleri kirletirlerse cildiririm ev bozulmayacak falan .bunlar hep hayatimizi kisaltan seyler ben bir anneyim ben bir esim onlarinda bana ihtiyaci var bu ruh hali ile onlarida uzuyorumdur eminim buna. ben bu sene daha iyi hissediyorum kendimi daha rahatim galiba mesela kesinlikle bulasik birakipda yatmazdim ama simdi birakiyorum daha olumlu dusune biliyorum. hersey elimizde kendimize deger katmakda. arkadaslar cok dogru soyluyor sen kendini yuceltirsen etraf daha cok ustun tutar sen nekadar assalarsanda okadar ezilirsin.baska uzmanla gorus bence islerini cok iyi yapan uzmanlar var destek al hayat cok guzel.en ilk kendini sev seni uzmelerine izin verme .:teselli:

ha bu arada benim klavyem bozuk noktali bir tek i harfi cikiyor uzgunum:çok üzgünüm:

Judith inan yazini okudugumda sana sarilmak geldi icimden, ama bu satirlari okurken sana uzakta bile olsam sarildigimi hisset.
Simdi benim yanimda cok güzel bir Alman kiz yardimcim olarak calisiyordu. Ben ona hayrandim, oda bana. Yani birbirimizi cok sever sayardik. Gel zaman git zaman bu kizin gittikce zayifladigini gördüm. Bana calismaya geldiginde 60 kilo idi ve simdi ise 43 kiloya indi. Ben sok oldum. Tabi isin getirdigi stressle anlayamadimda tam ne oldugunu sadece ona yeter rejim yaptigin kilo almaya calis diyordum.
Bu kiz beni kandirabilmek icin 2-3 pantolon ve kiyafet üstüste giyiyormuski ben patronu olarak anlamayayim o kadar cok zayifladigini.
Artik bir gün nihayet bana agliyaraktan geldi ve isini cok sevdigini ama yemek problemi oldugunu anlatti.
Anorexia nervosa. Simdi tedavi görüyor ve haftada bir mesajlasiyoruz, tabiki onu isden atmam cünkü oda senin gibi kalbi cok temiz birisi.
Nedense senin ve o kiz gibi cok hassas, cok zeki, cok akilli insanlarin basina geliyor su asiri kilo verme problemleri ve bu tarz düsünceler.
Cok duyarlisiniz, cok narin ve kirilgan oysaki etrafiniz hepsi dünyayi yemis yutmus insanlar. Keske birazcikda olsa onlardan örnek alsanizda bu kadar hassas olmasaniz.
Aslinda sendede eminimki hic gerek yok böyle karamsar olmana, ne mutlu üc kardessiniz, ablan Amerika`da doktora yapiyor yani sana güc versin bunlar.
Annen inanki sana kirginligindan söylüyor yoksaki onun ici öyle aciyordurki. Oda istiyor öteki kardeslerin gibi saglikli ve mutlu olasin.
Sana tüm kalbimle, kendine inanmani ve güvenmeni istiyorum.
Akilli birisisin, senmi yapamayacaksin Allah askina? Icimde bir ses basaracagini söylüyor inan, cünkü yazindan anladimki hicde bos degilsin, öyle güclüsünki aslinda...
Yasin daha cok genc ve koca bir ömür var önünde. Secim senin...........
sevgilerimle :)

dikkatlice yazdıklarını okudum ve bir sırrı paylaşır gibi sakladım sayfayı...
hayat zor,kırıcı ve bazen banada ağır geliyor.birkaç yıl öncesi o cıvıltılı düzenli prensipli tuttuğunu koparan kimseyi takmayan zevkli havalı güzel kız yok artık.o ne dedi bu ne dedi şu yanlış anlar mı.ipotekliyim sanki."kendim" i bulamıyorum.oluşturamadığım benlik fikri ya da pek çok benden birini seçememek,ağır kararsızlık,karamsarlık ve sonucu pişmanlık.inanamasamda 31 yaşındayım.ilişkilerimde süreklilik sağlayamıyorum kendime güvenmediğim gibi başkalarına da güvenemiyorum.doğruyu yanlışı ayırtedemiyorum.etsemde tercihimin doğruluğundan da şüphe ediyorum.kararsızlık güvensizlik pişmanlık kaçışlar arasında koşturuyorum.bu yaşıma kadar elde ettiğim tek başarı öğretmenlik yapıyor olmam.evlenmek istiyorum ama evlenmeyi istediğim kişiyi öyle çok hayal ettim ki artık ulaşamayacağıma kendimde inandım.mahvoluyorum.tebessümlerimin arasına acı bir yara sakladım.bazen farkediliyor bazen görünmüyor.bakışlarını okuyabiliyorum "yazık etti şu güzelliğine,kimseleri beğenmedi." kanıyorum kanıyorum kendime çok üzülüyorum.çok üzülüyorum çookkk....sabır........