Merhabalar, 25 yaşındayım ve belki olduklarınızdan sonra ilginç gelebilir ama mesleğine yeni başlamış sayılan psikoloğum. Aile ve Evlilik üzerine çalışıyorum. İlginç gelebilir dedim çünkü, insanın başına gelince kendi mesleğini ilgilendiren bir konu bile olsa Bi çare kalıyor, sağlıklı düşünemiyor. 5 yıl önce evlendim. Çocuğum yok. Hem okudum hem evlilik yürüttüm. Severek ve herkes gibi çok güzel hayaller, umutlar ile evlendim. Benden 11 yaş büyüktü. Aslında evliliğimizin ilk zamanlarından belliydi sonumuzun olmayacağı ama devam ettim, sevdim onunla evli kalmak istedim. Zamanla düzelmeyeceğini bildiğim halde kendimi kandırdım. Hakaret, aşağılama her şeyi kabullendim, affettim. Güvenmek istedim her zaman bir daha olmayacak derdi, inanırdım. Bu kavgalara anormal kıskançlıklar, paranoyalar eklendi. 3 yıl önce bir ağustos günü şiddet gördüm, ilk kez oldu ve çok ağırdı bildiğiniz yumruklar tekmeler. şikayetçi oldum ama ne oldu dersiniz; barıştım ve yine güvendim ya da kendimi kandırdım işte.. Şikayetimi çektim ama kamu davasına dönüştü. Ertelenmiş hapis cezası aldı. Çok fazla dağınık anlatmak istemiyorum ama çok detay da veremiyorum kusura bakmayın kötü anlatışımdan dolayı. Daha sonraki zamanlar da bu kadar ağır bir şiddet uygulamasa da (ki çıkan karar sebebiyle cesaret edemediğini düşünüyorum) hakaret devam etti, psikolojik şiddet devam etti, ve beni itmeleri, hırpalamaları... Başka detaylar da var ama yazmayacağım bunlar zaten yeterli. Sonuç olarak artık boşanma sürecindeyim, aile evindeyim, ailem her zaman destekçim, maddi gücüm var. Şükürler olsun.
Şimdi işte muhtemelen insanların bana kızacağı yere geliyoruz. Canım acıyor, çok acıyor. Elbette şu süreçte mutluluk saçamayacağımı biliyorum. Ama sürekli bir ağlama hali, kafamdan kovmaya çalıştığım düşünceler, saçma sapan bir pişmanlık hissi, tarif edemediğim bir boşluk, her gün kurtulmaya çalıştığım "acaba barışır mıyız?" hissi. Kimseyle konuşmak istemiyorum sadece uyumak, kendimi iyice içe kapatmak. Hatta ve hatta çok çok saçma, yanlış ama bazen "bunlar boşanmaya sebep miydi?" diye düşünürken buluyorum kendimi. Neyi düşünüyorum tabi ki sebep diye kızıyorum sonra, öyle bir çekişme halindeyim kendimle. O kadar evli danışanım oldu hangisinde böyle mantıksız düşündüm, hiç birinde.
İçimdeki duygunun adı korku. Geleceğe çok karamsar bakıyorum istemesemde. Tabi ki hemen evlenmek gibi bir düşüncem, derdim yok beni yanlış anlamayın ama insan ister istemez "bir gün tekrar evlenebilir miyim, mutlu olabilir miyim?" diye düşünüyor. Boşanma süreci bittiğinde nasıl olur, daha iyi olur mu yoksa her şey daha mı kötüye gider gibi düşüncelere, korkulara sahibim. Bilmiyorum işte bu süreç bittiğinde iki ayrı yabancı olacağız, belki o evlenecek yeniden falan felan işte. Acaba buralarda, boşandıktan sonra gerçekten mutlu olan, tecrübelerini paylaşacak birileri var mıdır? Okuyan herkese teşekkür ederim.