Kendimi değiştiremem ama bu felis de yoruluyor bazen

Merhaba herkes iyidir umarım. Konuyu bakın ben ne iyi insanım demek için açmıyorum kendi halimden hoşnut olmadığım ama değişemediğim için yazıyorum.

Çocukluğumdan beri (44 yaşındayım) hayvanlarla büyüdüm. Evimiz bahçeli ve kedilerimiz, köpeklerimiz olurdu. Daha sonra apartman hayatına geçince de tüm sorumluluğu annemde olan bir kedimiz oldu tam 17 sene. Hayvanları severdim evet ama her gördüğüm kediye yardım etme, edemeyince kahrolma, sürekli bir sahiplendirme derdimin olması beni yormaya başladı.

Sekiz senedir yakın aralıklarla sahiplendiğim üç çocuğum var, pandemide kedi koronası taşıyan ölmek üzere bir yavruya iki ay emek verip sokağa da bırakmaya kıyamayınca dört kedimiz oldu. Sonra tam geçen sene bu zamanlar sadece 80 gr. olan bir bebek buldum, iki saatte bir özel mamasıyla besledim büyüttüm sahiplendirdim. Sonra hastalanan sokak kedileri oldu onları yatırdım, kısırlaştırdım saldım. Kışın karda küçük depo gibi olan odamda kedileri misafir ettim. En son iki gözü de kör olan bir bebeği “ıyyyyy biz elleyemeyiz ama bu da kör “ dedikleri için aldım, bakımını yaptırıp araç tutarak başka bir şehire sahiplendirdim. Hep kendime bu son olsun dedim ama olmadı. Dün kutlamadan döndük kapımızda ort. 2 aylık bir bebe bulduk. Benim beslediğim kedilerin çoğu kısır ve doğuran yok. Muhtemelen sevmek için aldı çocuklar annesinden ya da beni bilen biri bıraktı.

İşte sorun da burada, ben o eşiği geçmişim. Ayy bebiş ne güzel annesi gelir inşallah diyip eve girme, o miyavlama sesini duymama eşiği bitmiş bende ama bu maddiyi geçtim manevi yük. Şimdi bu bebeğe bakım veriyorum ve diyorum ki bir daha bulaşmıycam. Ama gene bulaşıyorum!

Sahiplendirmek de sorumluluk, o süreç de sıkıntılı mesela. Maddi kısmı da var ki ben sokaktakiler de bakıyorum.

Evdeki kedilerime de canımı veririm bu arada çok seviyorum. Sanki onların sevgisini de başkalarıyla paylaşıyorum gibime geliyor bu saçma mı? Kedisi/ köpeği olan arkadaşlardan öneri, destek, fikir ne varsa bekliyorum.

Ben de sizin gibiyim ne kadar sizin gibi bakamasam da kedi görünce ağlayasım geliyor. Sizi çok iyi anlıyorum hepsine yetişmeye çalışıp yetişemeyince üzüntü duymak. Ben biraz doğanın kanunu gibi görmeye başladım ne kadar süre becerebilirim bilmiyorum.

Kalbiniz o kadar güzel ki

Herkesin bağımlılığı farklı kimi sigara saçma bir benzetme gibi ama kopamazsıniz algıda seçicilik gibi bulursun yine muhtaç yavru

Bende böyleyim her gördüğüm yerde mama almaktan geri duramıyorum otobus durağında bile baktığım köpeğim var iş yerindeki zilli arkadaş bulup getirmiş çaresi yok maddi soruna çare buluyor biraz daha çalışıp parasını çıkarıyorum - burası soru işareti ile gizli -
Yahu ben köpeğim rahat yaşasın diye müstakil villaya gecmis insanım sana ne çarem olabilir

Bugün gözümün önünde yavru bir kedi ezildi, moralim çok bozuldu. O yüzden sizi anlıyorum.

gnctrk .!.:

Ben de sizin gibiyim ne kadar sizin gibi bakamasam da kedi görünce ağlayasım geliyor. Sizi çok iyi anlıyorum hepsine yetişmeye çalışıp yetişemeyince üzüntü duymak. Ben biraz doğanın kanunu gibi görmeye başladım ne kadar süre becerebilirim bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Belki de doğru olan düşünce budur sonuçta hepsine zaten yetişemiyoruz ama ben gördüğüme kafa çeviremiyorum işte sorun orda.

Esila09 .!.:

Bende böyleyim her gördüğüm yerde mama almaktan geri duramıyorum otobus durağında bile baktığım köpeğim var iş yerindeki zilli arkadaş bulup getirmiş çaresi yok maddi soruna çare buluyor biraz daha çalışıp parasını çıkarıyorum - burası soru işareti ile gizli -
Yahu ben köpeğim rahat yaşasın diye müstakil villaya gecmis insanım sana ne çarem olabilir

Genişletmek için tıkla...

Müstakil fikrini kocama ilmek ilmek işliyorum zaten

Beni biliyorsun senden çok farklı değilim ama ev konusunda kendime en baştan 2 sınırını getirdim ve bu sınırı asla aşmadım. Bi defa o kuralı derlersem sonum istifçilik olur diye korktum. Ara sıra misafir kedilerim oluyor iyileşince ya sahiplendirme yapıyorum ya da site bahçesinde bakmaya devam ediyorum. Bunu nasıl başarırsın bilmiyorum ama kendine sınır koyup o sınırı aşmaman lazım canım, diğer türlüsü hem kediler için hem sizin için sağlıklı değil.

Ben de böyleyim :| benzer bir konunda bu işin sonu yok diye seni uyarıp iki gün sonra kapının önünde yine muhtelemen çocukların oynayıp bıraktığı yavru kediyi aldım. Hala bakıyorum benim kedim oldu sahiplendirmedim de :| bahçe kedi doldu. Yani bu defa hiçbir şey diyemiyorum. Patilerini yerim onların

feliscatus .!.:

Merhaba herkes iyidir umarım. Konuyu bakın ben ne iyi insanım demek için açmıyorum kendi halimden hoşnut olmadığım ama değişemediğim için yazıyorum.

Çocukluğumdan beri (44 yaşındayım) hayvanlarla büyüdüm. Evimiz bahçeli ve kedilerimiz, köpeklerimiz olurdu. Daha sonra apartman hayatına geçince de tüm sorumluluğu annemde olan bir kedimiz oldu tam 17 sene. Hayvanları severdim evet ama her gördüğüm kediye yardım etme, edemeyince kahrolma, sürekli bir sahiplendirme derdimin olması beni yormaya başladı.

Sekiz senedir yakın aralıklarla sahiplendiğim üç çocuğum var, pandemide kedi koronası taşıyan ölmek üzere bir yavruya iki ay emek verip sokağa da bırakmaya kıyamayınca dört kedimiz oldu. Sonra tam geçen sene bu zamanlar sadece 80 gr. olan bir bebek buldum, iki saatte bir özel mamasıyla besledim büyüttüm sahiplendirdim. Sonra hastalanan sokak kedileri oldu onları yatırdım, kısırlaştırdım saldım. Kışın karda küçük depo gibi olan odamda kedileri misafir ettim. En son iki gözü de kör olan bir bebeği “ıyyyyy biz elleyemeyiz ama bu da kör “ dedikleri için aldım, bakımını yaptırıp araç tutarak başka bir şehire sahiplendirdim. Hep kendime bu son olsun dedim ama olmadı. Dün kutlamadan döndük kapımızda ort. 2 aylık bir bebe bulduk. Benim beslediğim kedilerin çoğu kısır ve doğuran yok. Muhtemelen sevmek için aldı çocuklar annesinden ya da beni bilen biri bıraktı.

İşte sorun da burada, ben o eşiği geçmişim. Ayy bebiş ne güzel annesi gelir inşallah diyip eve girme, o miyavlama sesini duymama eşiği bitmiş bende ama bu maddiyi geçtim manevi yük. Şimdi bu bebeğe bakım veriyorum ve diyorum ki bir daha bulaşmıycam. Ama gene bulaşıyorum!

Sahiplendirmek de sorumluluk, o süreç de sıkıntılı mesela. Maddi kısmı da var ki ben sokaktakiler de bakıyorum.

Evdeki kedilerime de canımı veririm bu arada çok seviyorum. Sanki onların sevgisini de başkalarıyla paylaşıyorum gibime geliyor bu saçma mı? Kedisi/ köpeği olan arkadaşlardan öneri, destek, fikir ne varsa bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle çok hassas ve iyi kalpli bir insansınız, keşke herkes sizin gibi olsa :)
Sahiplenip baktığınız hayvanlarla ilgilenmeniz, onlara elinizden geldiğince iyi bakmanız sahiplenme sorumluluğunun gereği diye düşünüyorum ama sokaktaki hayvanlara yardım etmeniz iyiliktir. İyilik de elinizden geldiğince, fırsat buldukça yapılır. Mesela yoldaki bir dilenciye cebimizdeki tüm parayı veremeyiz, çünkü biz de yaşamak için o paraya ihtiyaç duyarız.

Evinizde 4 kedi olduğunu söylemişsiniz. Eviniz büyükse ve kedileriniz ile size yeterli alan kalıyorsa ne güzel, ama standart bir eviniz varsa bence bu rakam biraz çok. Sonuçta sahiplendiğiniz kedilerin de rahat ve konforlu olması gerekir, sıkış-tepiş bir ev insanları sıktığı gibi hayvanları da huzursuz eder diye düşünüyorum. (Hiç hayvan beslemedim, sadece varsayım yapıyorum.) Dolayısıyla sizin öncelikli sorumluluğunuz kendinize ve sahibi olduğunuz kedilere karşı, diğer yaptıklarınız ise sadece iyilik. O da herkesin gücü yettiğince olur diye düşünüyorum.

feliscatus .!.:

Belki de doğru olan düşünce budur sonuçta hepsine zaten yetişemiyoruz ama ben gördüğüme kafa çeviremiyorum işte sorun orda.

Genişletmek için tıkla...

Ben de öyle sokakta beslediğim iş yerinde beslediğim bir sürü kedi var yetişemediğim hayvanları düşündükçe ağlayasım geliyor zor durum bu dünya hassas kalpler için biliyorsunuz ki cehennem

feliscatus .!.:

Müstakil fikrini kocama ilmek ilmek işliyorum zaten

Genişletmek için tıkla...

Vallahi bakıp bakıp ağlayasım geliyor onun sayesinde nasıl bir yerde yaşıyorum diye.
Yeğenim bile teyze burası ev mi diye soruyor çocuğa nasıl geliyorsa halbuki benden daha çok sokakta

bu sınırı en başından aşmamak gerekirdi bi kere aştıktan sonra geri alınabilen bişey değil bence
onca zaman yardım etmişsin bu saatten sonra yardıma muhtaç kedi görüp
arkanı dönüp gidebileceğini düşünmüyorum

Evet bu kedi bakma işi dipsiz bir kuyu.Benim de kapının önünde minicikken ,ağlarken bulduğum bir kedim var.5 gün dışarda besledim annesi gelir alır belki diye.Ama yok olmadı.Benim için çok zor ama yapacak bişey yok.Beni de eşim durduruyor .doğanın kanunu diye diye.Nereye kadar diyor ki bir yerde doğru.Ama vicdan işte .

Bir de şunu söylemek istiyorum.O kedileri, bilerek sizin kapınıza bırakıyorlar.Nasil olsa bakıyor diye.Buni yapanları kaç defa duydum

Herkese merhaba, tek tek okudum ve hepsinde kendimi buldum. 2 sene önce böyle çok sevgim yoktu sonra ailemin evinde yaşarken 1 kedi aldım o 2 oldu sonrasında bir kişi evde baktığı kediye bakmadığı dışarı bırakacağını söyledi 3 oldu sonra bir yerde kartonun üstünde 3 Yavru 1 anne kedi gördüm biri altından kartonu alırken dayanamadım onlarıda eve aldım sahiplendirdim. Evlendim 1 köpeğim 2 kedim var annem çok alıştığı için evdekileri vermek istemedi. Neyse böyle böyle derken ben kafayı yemeye başladım köylere beslemeye gittim orda besleme yapıyoruz diye bize bağıranlar kışın soğuktan açlıktan ölenler. Ayrıldığım iş yerinde her gün mama veriyordum ayrıldım hala götürüyorum bir arkadaşım veriyor. Bugün bir köpek gördüm arabayla gelirken kaçmış belli asla yakalayamadım yarım saat uğraştım ona ayrı üzüldüm. Etraftaki insanlarda biliyor her konuda sana geliyor bir şey yapamıyorsun ona da ayrı üzülüyorsun. Düşündükçe içim yanıyor. Sonra hepsine yetişemezsin elinin uzandığını yet Rabbim rızkını verir hepsinin diyorum. Instagramda takip ettiğim işleri sadece sokaktaki canlara destek olmak olan insanlar var maddiyat gerektiriyor onlara çok özeniyorum. Bizlerin işi zor

ailurophile .!.:

Beni biliyorsun senden çok farklı değilim ama ev konusunda kendime en baştan 2 sınırını getirdim ve bu sınırı asla aşmadım. Bi defa o kuralı derlersem sonum istifçilik olur diye korktum. Ara sıra misafir kedilerim oluyor iyileşince ya sahiplendirme yapıyorum ya da site bahçesinde bakmaya devam ediyorum. Bunu nasıl başarırsın bilmiyorum ama kendine sınır koyup o sınırı aşmaman lazım canım, diğer türlüsü hem kediler için hem sizin için sağlıklı değil.

Genişletmek için tıkla...

Aynı şekilde düşüniyorum ve üst limitteyim biliyorum canım ama vicdanen çok fazla huzursuz oluyorum geride bırakmışım gibi geliyor.

Saray Muhallebisi .!.:

Öncelikle çok hassas ve iyi kalpli bir insansınız, keşke herkes sizin gibi olsa :)
Sahiplenip baktığınız hayvanlarla ilgilenmeniz, onlara elinizden geldiğince iyi bakmanız sahiplenme sorumluluğunun gereği diye düşünüyorum ama sokaktaki hayvanlara yardım etmeniz iyiliktir. İyilik de elinizden geldiğince, fırsat buldukça yapılır. Mesela yoldaki bir dilenciye cebimizdeki tüm parayı veremeyiz, çünkü biz de yaşamak için o paraya ihtiyaç duyarız.

Evinizde 4 kedi olduğunu söylemişsiniz. Eviniz büyükse ve kedileriniz ile size yeterli alan kalıyorsa ne güzel, ama standart bir eviniz varsa bence bu rakam biraz çok. Sonuçta sahiplendiğiniz kedilerin de rahat ve konforlu olması gerekir, sıkış-tepiş bir ev insanları sıktığı gibi hayvanları da huzursuz eder diye düşünüyorum. (Hiç hayvan beslemedim, sadece varsayım yapıyorum.) Dolayısıyla sizin öncelikli sorumluluğunuz kendinize ve sahibi olduğunuz kedilere karşı, diğer yaptıklarınız ise sadece iyilik. O da herkesin gücü yettiğince olur diye düşünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hayvan beslememişsiniz ama düşünceleriniz çok güzel. Az eşyalı, minimal ve büyükçene bir evimiz var, büyük pencereli ve güneş alıyor. Ayrı ayrı yatakları ve evleri var. Dört biraz süpriz oldu ama kovid dönemi onu asla kimse sahiplenmezdi ve sokağa bırakmak = virüsün ilerleyip fip olması demekti yani ölüm. İnşallah hepsi benden razılardır ben onlardan çok razıyım.

feliscatus .!.:

Merhaba herkes iyidir umarım. Konuyu bakın ben ne iyi insanım demek için açmıyorum kendi halimden hoşnut olmadığım ama değişemediğim için yazıyorum.

Çocukluğumdan beri (44 yaşındayım) hayvanlarla büyüdüm. Evimiz bahçeli ve kedilerimiz, köpeklerimiz olurdu. Daha sonra apartman hayatına geçince de tüm sorumluluğu annemde olan bir kedimiz oldu tam 17 sene. Hayvanları severdim evet ama her gördüğüm kediye yardım etme, edemeyince kahrolma, sürekli bir sahiplendirme derdimin olması beni yormaya başladı.

Sekiz senedir yakın aralıklarla sahiplendiğim üç çocuğum var, pandemide kedi koronası taşıyan ölmek üzere bir yavruya iki ay emek verip sokağa da bırakmaya kıyamayınca dört kedimiz oldu. Sonra tam geçen sene bu zamanlar sadece 80 gr. olan bir bebek buldum, iki saatte bir özel mamasıyla besledim büyüttüm sahiplendirdim. Sonra hastalanan sokak kedileri oldu onları yatırdım, kısırlaştırdım saldım. Kışın karda küçük depo gibi olan odamda kedileri misafir ettim. En son iki gözü de kör olan bir bebeği “ıyyyyy biz elleyemeyiz ama bu da kör “ dedikleri için aldım, bakımını yaptırıp araç tutarak başka bir şehire sahiplendirdim. Hep kendime bu son olsun dedim ama olmadı. Dün kutlamadan döndük kapımızda ort. 2 aylık bir bebe bulduk. Benim beslediğim kedilerin çoğu kısır ve doğuran yok. Muhtemelen sevmek için aldı çocuklar annesinden ya da beni bilen biri bıraktı.

İşte sorun da burada, ben o eşiği geçmişim. Ayy bebiş ne güzel annesi gelir inşallah diyip eve girme, o miyavlama sesini duymama eşiği bitmiş bende ama bu maddiyi geçtim manevi yük. Şimdi bu bebeğe bakım veriyorum ve diyorum ki bir daha bulaşmıycam. Ama gene bulaşıyorum!

Sahiplendirmek de sorumluluk, o süreç de sıkıntılı mesela. Maddi kısmı da var ki ben sokaktakiler de bakıyorum.

Evdeki kedilerime de canımı veririm bu arada çok seviyorum. Sanki onların sevgisini de başkalarıyla paylaşıyorum gibime geliyor bu saçma mı? Kedisi/ köpeği olan arkadaşlardan öneri, destek, fikir ne varsa bekliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sizi frenleyecek biri lazım. Benim eşim de sizin gibi, ben olmasam ev hayvan barınağına dönerdi.

Ben de çok seviyorum, hergün beslemeye çıkarız, yaralı, hasta tedavi ettiririz, bebeklere yavrulu annelere yer hazırlarız. Becerebilirsek sahiplendirme yaparız. Hayvanlara istediği kadar para harcayabilir sorun yok. Ama eve almamak şartıyla. Balkona dahi kabul etmiyorum çünkü biliyorum gelen gitmeyecek. Ben de kıyamam göndermeye o aşamadan sonra. Bir tane oğlumuz var, ikinci bir kediye köpeğe ne ev şartlarımız müsait ne de ben kaldırabilirim. Öyle 3-5 kedili evlerden olamaz bizim evimiz. Bir yerde ya siz frene basmalısınız ya da biri sizi frenlemeli.

KudrAlobar .!.:

Sizi frenleyecek biri lazım. Benim eşim de sizin gibi, ben olmasam ev hayvan barınağına dönerdi.

Ben de çok seviyorum, hergün beslemeye çıkarız, yaralı, hasta tedavi ettiririz, bebeklere yavrulu annelere yer hazırlarız. Becerebilirsek sahiplendirme yaparız. Hayvanlara istediği kadar para harcayabilir sorun yok. Ama eve almamak şartıyla. Balkona dahi kabul etmiyorum çünkü biliyorum gelen gitmeyecek. Ben de kıyamam göndermeye o aşamadan sonra. Bir tane oğlumuz var, ikinci bir kediye köpeğe ne ev şartlarımız müsait ne de ben kaldırabilirim. Öyle 3-5 kedili evlerden olamaz bizim evimiz. Bir yerde ya siz frene basmalısınız ya da biri sizi frenlemeli.

Genişletmek için tıkla...

Benim eşim de çok merhametli ama ben fazlaca hastalık boyutuna getirdim farkındayım. İstifçi, kedilerin ve eşyaların üst üste olduğu hayvanlara alan bırakmayan evlerden ben de hoşlanmıyorum. Zaten asla pisliğe tahammülüm yok, evime gelen temizlikçim bile bu nasıl kedili ev diyor (bunu yeni kedilere kılıf olarak kullanmıyorum tabii öyle anlaşılmasın) ama zor mu zor.

Heralde anne olmadığım için böyleyim bil(e)miyorum.