- 18 Şubat 2015
- 595
- 935
- 43
- 32
Başlık, konunun tamamen özeti gibi bir şey diyebilirim.
Çok büyük bir dert değil elbette ama içimi kemirip duruyor. Bana bir görüş, bir tavsiye veya bir fikir belirtecek birilerine ihtiyacım var.
Direkt olarak konuya giriyorum.
Memlekette komşumuz bir teyzemiz var, onun da bir torunu... teyzenin gelininin aracılığıyla bu çocukla konuşmaya başladım. (26 yaşında) Daha dün sabah başladı sohbetimiz. Henüz internet üzerinden ancak çocuğu yaz tatillerinde gidince memlekette görür, tanır ve bilirim. Yani küçüklükten beri bilirim ama birebir tanıdığım biri değil. Yan komşumuz olunca sürekli görüyorum yani.
Dün başladık, güzel güzel muhabbet ediyoruz. İçimde kıpırtılar var, heyecan da ona keza güzel yani... Çocuk yakışıklı bu arada. Fiziksel olarak beni kendine çekiyor, orada sıkıntım yok. Ama konuşunca o büyü bozuldu mu ne olduysa artık, akşama doğru bir isteksizlik belirdi bende... Sabah-akşam arası süperdi her şey... Niyeyse birden kendimi geri çektim. Sohbet etme hevesim gitti. Bugün de aynı şekilde.
İnanın ne istediğimi bilmiyorum ben. Beni kendine çekiyor mu? çekiyor. Ee o zaman neden bu çocukla konuşmak istemiyorum ben? Söylediği bir şey olmadı. Beni iten bir sebep de olmadı. Yani hatta oldukça sıcakkanlı biriymiş -dışarıdan soğuk görünüyor ve çok ciddi- espriler de yaptı yeri geldi güldürdü de beni ama ne olmuyor ben bir türlü anlamıyorum. :/ Ve bu sohbet devam etmeli mi? karar veremiyorum. Sizce tanımaya ve tanışmaya devam etmeli miyim? Sorunun kaynağını bile bilmiyorum ve çözümü de haliyle... O açıdan ne yapsam bilemedim ben. Ciddi bir konuşma sonuçta, yani ucu evliliğe dokunacağını biliyoruz ikimiz de... (hemen değil birkaç sene içerisinde) Ama bir nokta var tutmayan bir nokta... Onu bulamıyorum.
Herhangi bir düşünce, görüş veya ne bileyim tavsiyeniz var mı? Ne yapmalıyım? (Konunun yeri burası mı bilmiyorum ama lütfen biraz burada kalsın.)
*Bu arada ek olarak: İlk defa bu tarz ciddi bir durumun içerisine girmiş biriyim. Yani evlilikle taçlanacak bir tanışmanın içerisindeyim. sebep bu mudur acaba?
Çok büyük bir dert değil elbette ama içimi kemirip duruyor. Bana bir görüş, bir tavsiye veya bir fikir belirtecek birilerine ihtiyacım var.
Direkt olarak konuya giriyorum.
Memlekette komşumuz bir teyzemiz var, onun da bir torunu... teyzenin gelininin aracılığıyla bu çocukla konuşmaya başladım. (26 yaşında) Daha dün sabah başladı sohbetimiz. Henüz internet üzerinden ancak çocuğu yaz tatillerinde gidince memlekette görür, tanır ve bilirim. Yani küçüklükten beri bilirim ama birebir tanıdığım biri değil. Yan komşumuz olunca sürekli görüyorum yani.
Dün başladık, güzel güzel muhabbet ediyoruz. İçimde kıpırtılar var, heyecan da ona keza güzel yani... Çocuk yakışıklı bu arada. Fiziksel olarak beni kendine çekiyor, orada sıkıntım yok. Ama konuşunca o büyü bozuldu mu ne olduysa artık, akşama doğru bir isteksizlik belirdi bende... Sabah-akşam arası süperdi her şey... Niyeyse birden kendimi geri çektim. Sohbet etme hevesim gitti. Bugün de aynı şekilde.
İnanın ne istediğimi bilmiyorum ben. Beni kendine çekiyor mu? çekiyor. Ee o zaman neden bu çocukla konuşmak istemiyorum ben? Söylediği bir şey olmadı. Beni iten bir sebep de olmadı. Yani hatta oldukça sıcakkanlı biriymiş -dışarıdan soğuk görünüyor ve çok ciddi- espriler de yaptı yeri geldi güldürdü de beni ama ne olmuyor ben bir türlü anlamıyorum. :/ Ve bu sohbet devam etmeli mi? karar veremiyorum. Sizce tanımaya ve tanışmaya devam etmeli miyim? Sorunun kaynağını bile bilmiyorum ve çözümü de haliyle... O açıdan ne yapsam bilemedim ben. Ciddi bir konuşma sonuçta, yani ucu evliliğe dokunacağını biliyoruz ikimiz de... (hemen değil birkaç sene içerisinde) Ama bir nokta var tutmayan bir nokta... Onu bulamıyorum.
Herhangi bir düşünce, görüş veya ne bileyim tavsiyeniz var mı? Ne yapmalıyım? (Konunun yeri burası mı bilmiyorum ama lütfen biraz burada kalsın.)
*Bu arada ek olarak: İlk defa bu tarz ciddi bir durumun içerisine girmiş biriyim. Yani evlilikle taçlanacak bir tanışmanın içerisindeyim. sebep bu mudur acaba?
Son düzenleme:
