- Konu Sahibi birpalyaco
-
- #21
bende efexor 75 aslında doktor 150 lik kullan diyor ama ben almıyorum dahada kötüleşirsem alırım..
senin durum nasıl canım anksiyetemi başka bişeymi.
faverin 300 mg.100 dü etkisi olmayınca 300 e çıkardı.artık kaça kadar çıkar bilemiyorum.valla dışarıdan baktığımda anlayamıyorum bazen ama tecrübelerim hep onu gösterdi.ben anlaıtorum bazen işte şöyleyim böyleyim ama millet nasıl gizli tutuyo.deli demesinler diye.valla evet ilaç alan alana.millet hep aynı yaa şimdi hayat dahada zor.hırsızlıklar,ölümler,psikolojik nedenler,ailevi nedenler,maddiyat nedenleri,işyerinde sorunlar...... heryerde bi sorun var.eskiden böyle değildiii
bende efexor 75 aslında doktor 150 lik kullan diyor ama ben almıyorum dahada kötüleşirsem alırım..
senin durum nasıl canım anksiyetemi başka bişeymi.
Bir ara aynı dönemden ben de geçmiştim yazılanların bir çoğunu bende yaşadım ne yazık kiKimseye çaktırmamaya çalışıyordum.Bir arkadaşım üstelik hiçte samimi olmadığım bir arkadaşım durumumu fark edip bana Dr.David Burns İyi Hissetmek kitabını hediye etti.Ciddi ciddi bunalımdan çıkardı beni kitap eğer duygusal dalgalanmalar yaşıyorsanız tavsiye edebilirim.Fakat biraz ağır bir kitap çok ağır depresyonda olan insanların genellikle aklını bir yere verememe sorunu oluyor o yüzden onlara pek derman olabileceğini sanmıyorum ne yazık ki.Ben ağır bir depresyon da olmadığım halde okurken aklımı vermekte zorlanmıştım şimdi iyiyim çok şükür.
banada doktorum kitap ismi önerdi.okumuyorum başlamadım bile:d özetini indircem internetten anlatırım özetini dinlesinkitapla mitapla olacak şey mi
Dedim ya ruh durumuna göre değişiyor ben de okurken çok zorlanmıştım çünkü aklımı bir noktaya veremiyordum.Kitapta 412 sayfa resmen okumayı yeni öğrenmiş çocuk gibi heceleyerek okumuştum.Ne diyeyim zor konular Allah herkesin yardımcısı olsun.
Yazını okuyunca bi hayli şaşırdım. Çünkü hissettiklerimi eksiksiz o kadar güzel anlatmışsın ki. Bi tek ben bunları hissediyorum zannediyordum. Gerçekten çok çok kötü. İnsanı işlerinden de alıkoyuyor. Hiç bi şey yapamıyorum. Eski neşeli halime şaşıyorum artık. İlaç kullanma taraftarı değilim ben açıkçası. Nasıl olucak bakalım..
Arkadaşlar ben kendimi sürekli gergin hissediyorum mutlu olmadığımı hissediyorum. Eskiden çok neşeli biriydim ama şu an çok gerginim eskiden cıvıl cıvıl insanlarla konuşmaya doyamayan ben insanlara tahammül edemiyorum kimseyle konuşmak istemiyorum sadece kendim olayım istiyorum. Bi bilgisayar bi ben bana çoğu zaman yetiyor. Anneme-babama ve kardeşlerime karşı da asiyim. Herkesin en ufak bi davranışı bazen batıyor. Şimdi gülerken,mutluyken 2 dk sonra içimden resmen insanlara kan kusmak geliyor. Mesela karnım acıkıyor karnım acıkınca sinirleniyorum yemek istemiyorum sonra iyice acıkınca gidip yemek zorunda kalıyorum. Yiyince de pişman oluyorum kendime kızıyorum. Bi şey sorduklarında konuşasım bile gelmiyor çoğu davranıslar gözüme mantıksız gözüküyor. Annemler çok endişe duyuyorlar çünkü ben çok hayat dolu bir kızdım sürekli güler ve neşe saçardım şimdi ise çok durgun asık suratlı ve gerginim. Okulda daha iyiyim arkadaşlarımla falan mutluyum ama eve gelince, kapıdan içeri girer girmez tabiri caizse nevrim dönüyor odama girip kapıyı kapatıyorum. Eve girdiğim an herşeye herkese daha fazla sinir olmaya başlıyorum. Bazen durduk yere bağırıp çağırasım geliyor ağlamak istiyorum yatağa uzanıp ses çıkmasın diye yastığı ağzıma basıp bağırdığım zamanlar bile oldu. Ama böyle olsun ben de istemiyorum. Mesela kilo konularına hiç takılmazdım şimdi kilo almaktan korkuyorum yediğim bir elma bile acaba kilo aldım mı ki diye düşündürüyor. Sürekli halsizim ve gözaltım şiş kendime de sinir oluyorum vücudumundan nefret ettiğim zamanlar oluyor ben ne yapmalıyım doktora gitmek de istemiyorum. Ders de çalışamıyorum hiçbir şey olmuyor
ah canım arkadaşımeşekten düşenin halini eşekten düşen anlar derlerya.seni sadece senin gibiler anlar dışarıdan normal olan kimseye anlatamazsn derdini.rahatlık batıyo derler anlamazlar anlamak istemezler.bende 4 sene önce panik atak hastalığına yakalandım.ilk zamanlar kriz olurdu sürekli sonra 1 sene hiç olmadı bişey ve şuanda hamileyim çok yoğun panik atak yaşıyorum.ve şu yazdıklarının birçoğunu bende hissediyorum.bazen öfkeden kendime zarar vermekten korkuyorum bazende o kadar içime kapanıyorumki herşey ama herşey anlamsz geliyor.aslında hastayım biliyorum ama ailemden birisi bana hasta gözüyle baktığı zaman bile öyle tuhaf duygulara kapılyorumki sanki ölecem bana o yüzden bkıyolar gibi hissediyorum onlara bağırmamak için zor tutuyorum kendimi ne bakıyoosunuz diye.ailem üzülüyo durumuma.yemek bile yapasım gelmiyor.ne gereği varki nasıl olsa ölcez diye bi ses geliyo içime elim ayağım dökülüyo birden ne yemek yiyesim geliyo ne yapasım nede gülseim.çocuğum için direniyim diyorum ama bir günüm neşeli iyi geçse ikinci günüm zehir gibi geçiyor.namazla niyazla duayla allaha sığınmaktan başka çaremiz yok o çaresizlerin çaresi.birde artık aklıma kötü düşünce vesvese yada evham geldiğinde hemen allahım sana sığnırım diyorum o na sğınmak beni rahatlatyor arkadaşım
Arkadaşlar ben kendimi sürekli gergin hissediyorum mutlu olmadığımı hissediyorum. Eskiden çok neşeli biriydim ama şu an çok gerginim eskiden cıvıl cıvıl insanlarla konuşmaya doyamayan ben insanlara tahammül edemiyorum kimseyle konuşmak istemiyorum sadece kendim olayım istiyorum. Bi bilgisayar bi ben bana çoğu zaman yetiyor. Anneme-babama ve kardeşlerime karşı da asiyim. Herkesin en ufak bi davranışı bazen batıyor. Şimdi gülerken,mutluyken 2 dk sonra içimden resmen insanlara kan kusmak geliyor. Mesela karnım acıkıyor karnım acıkınca sinirleniyorum yemek istemiyorum sonra iyice acıkınca gidip yemek zorunda kalıyorum. Yiyince de pişman oluyorum kendime kızıyorum. Bi şey sorduklarında konuşasım bile gelmiyor çoğu davranıslar gözüme mantıksız gözüküyor. Annemler çok endişe duyuyorlar çünkü ben çok hayat dolu bir kızdım sürekli güler ve neşe saçardım şimdi ise çok durgun asık suratlı ve gerginim. Okulda daha iyiyim arkadaşlarımla falan mutluyum ama eve gelince, kapıdan içeri girer girmez tabiri caizse nevrim dönüyor odama girip kapıyı kapatıyorum. Eve girdiğim an herşeye herkese daha fazla sinir olmaya başlıyorum. Bazen durduk yere bağırıp çağırasım geliyor ağlamak istiyorum yatağa uzanıp ses çıkmasın diye yastığı ağzıma basıp bağırdığım zamanlar bile oldu. Ama böyle olsun ben de istemiyorum. Mesela kilo konularına hiç takılmazdım şimdi kilo almaktan korkuyorum yediğim bir elma bile acaba kilo aldım mı ki diye düşündürüyor. Sürekli halsizim ve gözaltım şiş kendime de sinir oluyorum vücudumundan nefret ettiğim zamanlar oluyor ben ne yapmalıyım doktora gitmek de istemiyorum. Ders de çalışamıyorum hiçbir şey olmuyor
nedenini bulursan bana da haber ver ki bende kurtulayım artık işkence gibi geliyor artık herşey.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?