Öncelikle merhaba hanımlar.. Ben 28 yaşında 2 cocuk annesiyim. Bugün biraz canım sıkkındı öyle çocuklarıma bakıp düşünüyorken aklıma birden küçüklükte hep bana küsen arkadaşlarım geldi. Ufacık bir şeyde küsüyor ve konuşmuyorlardi ama sanki ben demirdim ve ne yaparlarsa yapsınlar küsmez barışmaya çalışırdım. Küçükken yazın camii de bir hediye çekilişi yapmıştık ve birisi çıkan kişiyi hiç sevmediğini değiştirmek istediğini söyledi hatta yalvardı. Hoca kabul etmeyince mecbur aldı. O kişi benmişim. O kişiden niye bu hediyeyi aldım bilmiyorum birde birisi istemişti vermemiştim. Şimdi bakıyorum birisi bana tavır koyuyor haklı da olsam susuyorum ve o kişiyle iyi olmaya çalışıyorum. O beni ittikçe benim zoruma gidiyor. Ama yakın çevreme öyle değilim. Tepkimi koyuyorum ama dışarıdaki insanlara tepki veremediğimi gerçek duygularımı gizlediğimi ve aramin kötü olmasından korktuğumu farkettim zaman zaman 5 yaşındaki oğlumda öyle. Kendisiyle konuşmayan toksit insanlarla iyi olmaya kendine bağıran yetişkinlerle arasını düzeltmeye çalışıyor. Bu bir kişilik bozukluğu mu ? Ben ne yapacağım. Bu yaşta ben yeterince yıprandım. Oğlum için neler yapabilirim ?