tesadüf ile ilgili sorduğunuz soruya istinaden umarım soru işaretleriniz gider.
İslam da Tesadüfler yoktur !
Yaşam tesadüflerden oluşur sanır bazıları,oysa hiçbir şey tesadüf değildir dinimizce.Hangi yolu tercih edersek orada yaşayacaklarımız bellidir.Biz bir yerlere giderken oralara gönderildiğimizin farkında değilizdir çoğu zaman.
Bir iyilik yaparken,aç bir hayvanı doyururken,bir otobüse yetişemezken,bir yaşlıya yardım ederken,olur olmadık yerlerde bir şeyler konuşurken,yaptıklarımızın veya söylediklerimizin kimlere kadar ulaşacağını kimlerin hayatını değiştireceğini,bizi nelerden koruyacağını bilemeyiz.
Geçtiğimiz ramazanın ilk günü her salı çekim için gittiğim İsatnbul'dan gece 00:15 otobüsüyle Ankara'ya dönecektim,otobüsü 5 dakika ile kaçırdım.(Her hafta en az birkaç yolculuk yaptığım için otobüs ve uçak hosteslerinin büyük bir bölümü ayıptır söylemesi beni yakinen tanır.)Epeyce kızdım kendi kendime,beni geç getiren arabanın sürücüsüne,beş dakika beni beklemeyen otobüse (bekleyi verseysdi canım biz bazen onları beklemiyor muyuz?) Çaresiz aynı irmanın 45 dakika sonraki otobüsüne bindim ve derhal uyudum.Öyle yorgun oluyordum ki salı geceleri.Aradan epey bir zaman geçti,Bolu'yu geçmişiz,bir bağrışma bir panik hali,ne olduğunu anlayamadım,gözümden uyku akıyor, " ne oldu " diye sordum yanımdakilere "kaza var" dediklerini hayal meyal hatırlıyorum.
Arada bir gözümü hafifçe aralayıp etrafa bakıyorum,koridorun sol tarafında oturan adam acayip huzursuzlanıyor.
Bu arada yola devam ediyoruz ve ben kendi kendime " Ne kadar pimpirikli bir adam ,neden hiç uyumuyor"diye söylenip dururyorum.Meğer aynı anda o da benim için " ne kadar gamsız kadın,otobüste ayağımızın altında ceset götürüyoruz,hanım horul horul uyuyor" diyormuş.
Kaçırdığım ve kaçırdığım için kahrolduğum otobüs kza yapmış,gencecik,henüz papayonu bile boynunda duran muavinin cenazesi de bizim arabaya koridoa yatırılıvermiş.Olayı Ankara terminaline geldiğimizde çok acı bir şekilde öğrendim Otobüs durur durmaz inmeye kalkıştım,koridorda cenazeyi gördüm.Herkes üzerinden atlayıp otobüsten inmek zorunda kaldı.Zavallıcığın koyulacak bir ceset torbası bile yoktu otobüste.Ve elbette çocuk yolcuların halini düşünün bir de.Eve gelmek için servis aracına bindiğimde tir tir titriyordum ama inanaın korkudan değil.Hem o firmanın insan hayatına,kendi çalışanına hiç önem vermediğini görmek çok actmıştı beni. )Bir daha o firma ile yolculuk yapmadım zaten)Hem de Allah'ın benim için hazırladığı senaryoya kızıp hayıflanmam beni utandırmıştı.
İşte dedim , bu ! Tesadüf değil TEVAFUK..
ikbal gürpınar