Ben sizden akil danismak istiyorum.duygularim karmakarisik dogruyu yanlisi tartamaz hale geldim yolumu kaybettim önümü göremiyorum lütfen fikirlerinizi belkide kendi tecrübenize ihtiYacimvar.
Ben Evliyim daha öncede bi konu acmisdim esimle ilgili ayrkliklarimiz oldu ailemle görüsmemi engelliyor daha dogrusu senese en fazla iki defa gidebilirim o da 6 7 aylik bir mesafeyle.neyse konu bu degil.konu Benim. Esimle cok kavgalarimiz oldu ayrilmayi cok düsündüm ama yapamadim. Esimi terkettim ama o yine geldi.tekrar deneyelim dedi cocuklarimiz icin.ama kavgalarimizi herkeze duyurdu arkabalarina beni tanimayan akrabalari bile beno kötü biliyor.kendi annesi babasi hoc bir zaman yanimda durmadilar.esim herseyine annesine anlatirdi.annesi babasi benden hep bi kusur ararlar oysaki ben onlarla anlasmayi calisiyordum ama iyi niyetlerim hep kötü yere cekildi.esim anneci. Ve bu kavgalar beni cok yipratti.Evde ise hep laf edecek birsey bulur.ne yaparsan yapayim hep laf eder.bundan okadar bikdim ki.kendi annesi suan hastanede aylardir ve tek esim kosusduruyor.ben 6 aydan fazla bütün gün yanlizim.esim calisiyor eve geliyor bi yarim saate yemek yiyor sonra aksama ladae hastanede en fazla bir saat bizimle ama oda koltuka telefonda falan ondan sonra cocuklari uyutuyorum o namaz kiliyor sonra herkez uyuyor.tamam annesi herseyi anliyorum gitsin görsün ama kendi babasi bile gitmiyor kardesi haftada bir veya iki defa babasi calismiyot etmiyor kardesi calisiyor tamam ama calismadigi günlerde esim gidiyor.benim basima böyle birsey gelse esim gitmeme izin vermez bile.o hep ben erkegim bi erkek annesine babasina kardesine bakmaya mecbur diyor sen bi kadinsin sen mecbur degilsin diyor.böyle sacmalik mi olur? Herneyse ben artik sunu anladim evliyiz ama hep bi kavha bi tartisma icersindeyiz.cocuklarin önünde bile.tartisilmayan konular icin bile esim tartismak icin bir neden bulunuyor.ve bu degismiyor cok konusduk cok anlatmaya calisdim ama yine ayni.cocuklarla gezmeye gitsek bile cocuklar durmayinca bana patliyor bana kiziyor.iki secenegim var diyorum herseyi kabullenip böyle devam yasicam kavganin icinde mutsuz bir sekilde.yada cocuklarimi alip ailemin yanina gitcem.ama iste cocuklarla bana bu adim zor geliyor korku oluyor.keske cocuklar olmasa diyorum ozm ayrilmak daha kolay topla bavulunu cek git.ama cocuk olunca beni zorluyor.korkutan maddi degil.benim meslegim var gider calisirim ailem bu konuda arkamda olur.ama esim cocuklari elimden alir diye korkuyorum tek korkum bu ve kendi ailem uzakda ailemin yanina gitmek istiyorum buna esim müsade etmez.sorun cikartir diye korkuyorum ama ayrilsam ne gibi sorunlar önüme cikar.?artik cok mutsuzum burda zaten kimse bana yardim etmiyor cocuklari dogdugundan beri tek basima bakiyorum.kayinvalidem hic yardim etmezdi sadeve sevmek isterdi.bi cocuklari parka götüreyim sen bi dinlen evin isini yap hic demezlerdi anca cocuklari özledim bi getirin sevelim baskada yok.yani ben kendim icin nasil dogru yollu bulcam?
Ben Evliyim daha öncede bi konu acmisdim esimle ilgili ayrkliklarimiz oldu ailemle görüsmemi engelliyor daha dogrusu senese en fazla iki defa gidebilirim o da 6 7 aylik bir mesafeyle.neyse konu bu degil.konu Benim. Esimle cok kavgalarimiz oldu ayrilmayi cok düsündüm ama yapamadim. Esimi terkettim ama o yine geldi.tekrar deneyelim dedi cocuklarimiz icin.ama kavgalarimizi herkeze duyurdu arkabalarina beni tanimayan akrabalari bile beno kötü biliyor.kendi annesi babasi hoc bir zaman yanimda durmadilar.esim herseyine annesine anlatirdi.annesi babasi benden hep bi kusur ararlar oysaki ben onlarla anlasmayi calisiyordum ama iyi niyetlerim hep kötü yere cekildi.esim anneci. Ve bu kavgalar beni cok yipratti.Evde ise hep laf edecek birsey bulur.ne yaparsan yapayim hep laf eder.bundan okadar bikdim ki.kendi annesi suan hastanede aylardir ve tek esim kosusduruyor.ben 6 aydan fazla bütün gün yanlizim.esim calisiyor eve geliyor bi yarim saate yemek yiyor sonra aksama ladae hastanede en fazla bir saat bizimle ama oda koltuka telefonda falan ondan sonra cocuklari uyutuyorum o namaz kiliyor sonra herkez uyuyor.tamam annesi herseyi anliyorum gitsin görsün ama kendi babasi bile gitmiyor kardesi haftada bir veya iki defa babasi calismiyot etmiyor kardesi calisiyor tamam ama calismadigi günlerde esim gidiyor.benim basima böyle birsey gelse esim gitmeme izin vermez bile.o hep ben erkegim bi erkek annesine babasina kardesine bakmaya mecbur diyor sen bi kadinsin sen mecbur degilsin diyor.böyle sacmalik mi olur? Herneyse ben artik sunu anladim evliyiz ama hep bi kavha bi tartisma icersindeyiz.cocuklarin önünde bile.tartisilmayan konular icin bile esim tartismak icin bir neden bulunuyor.ve bu degismiyor cok konusduk cok anlatmaya calisdim ama yine ayni.cocuklarla gezmeye gitsek bile cocuklar durmayinca bana patliyor bana kiziyor.iki secenegim var diyorum herseyi kabullenip böyle devam yasicam kavganin icinde mutsuz bir sekilde.yada cocuklarimi alip ailemin yanina gitcem.ama iste cocuklarla bana bu adim zor geliyor korku oluyor.keske cocuklar olmasa diyorum ozm ayrilmak daha kolay topla bavulunu cek git.ama cocuk olunca beni zorluyor.korkutan maddi degil.benim meslegim var gider calisirim ailem bu konuda arkamda olur.ama esim cocuklari elimden alir diye korkuyorum tek korkum bu ve kendi ailem uzakda ailemin yanina gitmek istiyorum buna esim müsade etmez.sorun cikartir diye korkuyorum ama ayrilsam ne gibi sorunlar önüme cikar.?artik cok mutsuzum burda zaten kimse bana yardim etmiyor cocuklari dogdugundan beri tek basima bakiyorum.kayinvalidem hic yardim etmezdi sadeve sevmek isterdi.bi cocuklari parka götüreyim sen bi dinlen evin isini yap hic demezlerdi anca cocuklari özledim bi getirin sevelim baskada yok.yani ben kendim icin nasil dogru yollu bulcam?