Maalesef çoğunlukla eşini kaybetmiş annelerde oğlunu evin reisi ilan etmek,ona sığınmak,eşi yerine koyma eğilimi olabiliyor.Gelini değil kuması gibi görüyor.
Bir arkadaşımın kv de böyleydi. Evlenmeden kız bir gün gitti kv ile konuştu. Anne ben seni çok iyi anlıyorum. Sen içini soğutmak için böyle yapıyorsun,acı yaşıyorsun sevinç değil dedi. Ama inan ben oğlunu senden uzaklaştıracak,senin rakibin olacak biri değilim,ne zorlukla büyütmüşsündür yavrunu, baba da olmuş anne de,kim senin yerini alabilir,kim senin verdiğini verebilir, şimdi elinden gidiyor zannediyorsun dedi. Kadın da hiç bunları anlayacak bir kadın değildi yani. Kv hiç bir şey diyememiş ağlamış hıçkıra hıçkıra. Arkadaşım sarılmış, elini öpmüş, beni evladın gibi sevme ama ben seni seviyorum,böyle bir bir evlat yetiştirdiğin için teşekkür ederim, sen olmasaydın biz de olmazdık, beni de atma ama,eksilmedin çoğaldın sen demiş. Ama böyle kızarak laf sokar gibi konuşursan anlaşamayız bizim sana ihtiyacımız var,sana danışmak isterim,fikrini almak isterim, oğlun sana çok değer veriyor, büyüğümüzsün yapma böyle, niyetin iyi senin biliyorum demiş filan.. Edebiyatçıydı arkadaş ağzı laf yapar. Kadın o günden beri bir değişti hepimiz şaştık kaldık. Tabi yine arada laf da söyler eder, fikrinin alınması hoşuna gider ilgilenmezsen küser. Ama en azından çok yumuşadı kadın. Arkadaşım da annecim annecim diye arar,sorar,ilgilenir hediyeler alır, ayda birkaç kere dışarı yemeklere götürülür,bi yere gitse,gittin mı vardın mı döndün mü arar.Oğlundan çok arkadaşımla konuşur kadın :) belki de böylelikle oğluna bağımlılığı da azalıyor.Napayım ya ömür boyu kavga edicez ya da biraz gönlünü hoş tutmaya çalışıcam der. Bu da bir bakış açısı tabi. Herkes yapamayabilir,herkeste işe yaramayabilir.