- Konu Sahibi askiminaskiyim
-
- #1
merhaba kızlar, 2 yılı geçti evliliğim. geçen sene kayınvalidemi kaybettik. mekanı cennet olsun. çok seviyordum. bana bir kötü sözü olmamıştır. kızlarından ayırmamıştır. zaten iyilerin yeri yok bu dünya da ben buna inanırım.
biz zor bir dönem geçirdik ve ben gelini olmama rağmen inanın kendime son 1 aydır gelebildim. ve bu sebepten dolayı üzüntümden dolayı benim çocuğum olmuyor.. Ama zamanı var diye düşünüyorum. Allahım nasip edecek inşallah.
neyse kısa yazayım annem vefatından sonra (eşim tek erkek iki görümcem var biri bekar biri evli ) sanırım aile içerisin de bizim onlarla beraber oturmamız düşünüldü konuşuldu kp ile. ama eşim de bunu istemediği için bize konusu geçmedi. ama başımın üstünde yerleri var gelip bizde kaldılar biz hep kaldık ki öyle olması gerekiyor du .. bir gün kp bir karar aldıklarını ve kış boyunca bizde kalacaklarını söyledi . bende akşamleyin eşime söyledim. gelip kalsınlar dedi sesimi çıkarmadım.. ama bu konu bir daha açılmadı.
bu arada şehir dısında bir evleri daha var eşimin oraya taşınma konusu sürekli gündemde ama yanlarında hep bizimde gideceğimiz kararları alınıyor. siz borçlarınızı toparlayın yaza gidicez ve ya ablanlar yazın oraya taşınıcaklar ben sizinle kalıcam, diyor kp en sonda ben gideceğim oraya bekar ablan sizinle kalıcak dedi.
offf yani biz evimizi taşıdığımızdan beri benim boş bir odam var ve bebeğimin odası olsun istiyorum oraya sürekli ben çekyat alıcam biz gelip burada kalırız yani baba bir sor kızım/oğlum bu odayı ne yapacaksınız. zaten salonda açılan koltuklarım var.
böyle konuşmalarından ben çok rahatsız oluyorum. Eşimin üzülmesini asla istemiyorum. görümcelerimi görümce olarak görmüyorum onların acısı çok büyük. ama bende onlarla ağladım onlarla üzüldüm hastalandım.
bir gün görümcem bana keşke kardeşim evlenmeseydi evde hep beraber olurduk dedi, bir gün bazen seni kıskanıyordum annemden seni çok seviyordu diye dedi... en son annemin mevlüdüne gelmediler.
ben yine onlara hiçbirşey konduramıyorum kondurmak istemiyorum. ama beni de biraz anlasınlar istiyorum.
ben 1 senedir gülmüyorum her gece ağlıyorum.
biz zor bir dönem geçirdik ve ben gelini olmama rağmen inanın kendime son 1 aydır gelebildim. ve bu sebepten dolayı üzüntümden dolayı benim çocuğum olmuyor.. Ama zamanı var diye düşünüyorum. Allahım nasip edecek inşallah.
neyse kısa yazayım annem vefatından sonra (eşim tek erkek iki görümcem var biri bekar biri evli ) sanırım aile içerisin de bizim onlarla beraber oturmamız düşünüldü konuşuldu kp ile. ama eşim de bunu istemediği için bize konusu geçmedi. ama başımın üstünde yerleri var gelip bizde kaldılar biz hep kaldık ki öyle olması gerekiyor du .. bir gün kp bir karar aldıklarını ve kış boyunca bizde kalacaklarını söyledi . bende akşamleyin eşime söyledim. gelip kalsınlar dedi sesimi çıkarmadım.. ama bu konu bir daha açılmadı.
bu arada şehir dısında bir evleri daha var eşimin oraya taşınma konusu sürekli gündemde ama yanlarında hep bizimde gideceğimiz kararları alınıyor. siz borçlarınızı toparlayın yaza gidicez ve ya ablanlar yazın oraya taşınıcaklar ben sizinle kalıcam, diyor kp en sonda ben gideceğim oraya bekar ablan sizinle kalıcak dedi.
offf yani biz evimizi taşıdığımızdan beri benim boş bir odam var ve bebeğimin odası olsun istiyorum oraya sürekli ben çekyat alıcam biz gelip burada kalırız yani baba bir sor kızım/oğlum bu odayı ne yapacaksınız. zaten salonda açılan koltuklarım var.
böyle konuşmalarından ben çok rahatsız oluyorum. Eşimin üzülmesini asla istemiyorum. görümcelerimi görümce olarak görmüyorum onların acısı çok büyük. ama bende onlarla ağladım onlarla üzüldüm hastalandım.
bir gün görümcem bana keşke kardeşim evlenmeseydi evde hep beraber olurduk dedi, bir gün bazen seni kıskanıyordum annemden seni çok seviyordu diye dedi... en son annemin mevlüdüne gelmediler.
ben yine onlara hiçbirşey konduramıyorum kondurmak istemiyorum. ama beni de biraz anlasınlar istiyorum.
ben 1 senedir gülmüyorum her gece ağlıyorum.