- 22 Mart 2019
- 702
- 1.455
Nereden nasıl başlayacağımı bilemiyorum ama artık dayanamıyorum. Annemin yaklaşık 6 ay önce kemoterapisi bitti ve kanserden kurtulmuştu çok ağır ameliyat geçirdi yoğun bakımlarda kaldı böyle zorlu bir süreçti 10 yıl öncede aynı kanseri atlattı.Bu süreçte yanındaydım benden başka kimse yardımcı olmadı ne kardeşleri ne oğlu ne kocası herkes her şeyi bana yükledi bu süreç benim için çok zordu ölüm korkusundan geceleri gidip nefes alıyor mu diye bakardım.
Bütün yeme düzeni her şeyini çok güzel oturtmuştum şeker hastası olduğu için şeker kesinlikle yasaktı bunları durumu anlayın diye özet geçiyorum.Şimdi her şey güzelken bizde tatile gelelim dedik ben yurtdışında yaşıyorum.Biletlerimizi ayarladık tatilimizi ayarladık annemide gezdireceğim diye bir heves her şeyimiz hazırdı.Bugün yine annemin kanserinin nüks ettiğini öğrendim artık yaşama sevincim kalmadı gerçekten hiç bir şeye sevinemiyorum ne zaman mutlu olmaya başlasam her şey boğazımda düğümleniyor.
Annem ben gittikten sonra asla yeme düzenine uymadı ilaç kullanmasına rağmen şekeri 365lerdeydi asla beni dinlemedi ben uzakta olduğum için göremiyordum ne yediğini ama her zaman yemesi gerekenleride alıp eve yolluyordum asla yememiş asla uymamış bana hep yedim ettim dedi ama beni kandırmış.Bu nüks olayı olamadanda ben yalvardım gittiğimiz hastaneye git diye orası uzak diye gitmedi küçük yerdeki hastaneye gitti orasıda bir ay oyaladı şimdi her şey başa döndü.
Ve işin diğer boyutu herkes her şeyi yine benden bekliyor.Sen geleceksin nasılsa benim halimi soran kimse yok babama dedim annem büyük şehirde kalacak orada alacak kemoterapiyi bende geliyorum zaten dedim bana ilk dediği şey ozaman ben gideyim.Annemin ilk kemoterapisine yetişemiyorum biletim önceden aldığım için onu bekliyorum biletlerde aşırı pahalı değişsem astarı yüzünden daha pahalı yani.Tanıdığımızın yanındalar ve onlara annemi kemoterapi haliyle bırakıp gitmeyi düşündü çıldırdım ya neden kimse düşünmüyor neden her şeyi bana yüklüyorlar benimde bir hayatım var ve bu yük bana çok fazla dayanamıyorum sıkıştım kaldım ne yapacağımı bilmiyorum ne olur bir akıl verin sanki ben ebeveynim annemle babam çocuk ve ben hep onlara bakmak zorundayım ama sadece ben kardeşim değil kardeşim dediysem kendisi otuz küsür yaşında sırf erkek ve sözde hiçbir şeyden anlamadığı için her şeyi ben yapmalıyım ama benimde bir kocam ve ailem olduğu kimsenin aklına gelmiyor.Yanlış anlamayın anneme bakmak istememek gibi değil zaten ben baktım öncekilerde hep ama annemde asla kıymet bilmedi ben işimden istifa edip gittim bana dediki gelmeseydin gel mi dedim okadar kırıldım ki ama kardeşim hep kıymetli ben çöp.Şimdide bana aynı şeyleri yaşatacaklar ve benim dönüş biletimde alınmıştı okadar aradayım okadar sıkıştım ki.
Dünde bana şey dedi ben alışveriş yapıp gönderim yemesi gereken şeyleri bunu şöyle şunu böyle yersin diye bana dediki sen gittikten sonra benle kim ilgilenecek ee ben ne yapayım şimdi kalsam bana diyoki gel mi dedim onca yaptığım şeyi çöp ediyor asla memnun olmuyor hep sustum hasta diye asla cevap vermedim ama içimde biriktirmekten artık bende patladı bir sürü sorunum var.Benimde kistlerim ve biyopsi falan oldum doktor riskli gördü ama bunu bile ona demedim.zaten hiç umursayıp sormadı.Bunları düşündükçe çok sinirleniyorum ben senin evladınım ama ne yapsam hiç yaranamadım diye içimde kendimi kemiriyorum.Ona diyemiyorum
Bütün yeme düzeni her şeyini çok güzel oturtmuştum şeker hastası olduğu için şeker kesinlikle yasaktı bunları durumu anlayın diye özet geçiyorum.Şimdi her şey güzelken bizde tatile gelelim dedik ben yurtdışında yaşıyorum.Biletlerimizi ayarladık tatilimizi ayarladık annemide gezdireceğim diye bir heves her şeyimiz hazırdı.Bugün yine annemin kanserinin nüks ettiğini öğrendim artık yaşama sevincim kalmadı gerçekten hiç bir şeye sevinemiyorum ne zaman mutlu olmaya başlasam her şey boğazımda düğümleniyor.
Annem ben gittikten sonra asla yeme düzenine uymadı ilaç kullanmasına rağmen şekeri 365lerdeydi asla beni dinlemedi ben uzakta olduğum için göremiyordum ne yediğini ama her zaman yemesi gerekenleride alıp eve yolluyordum asla yememiş asla uymamış bana hep yedim ettim dedi ama beni kandırmış.Bu nüks olayı olamadanda ben yalvardım gittiğimiz hastaneye git diye orası uzak diye gitmedi küçük yerdeki hastaneye gitti orasıda bir ay oyaladı şimdi her şey başa döndü.
Ve işin diğer boyutu herkes her şeyi yine benden bekliyor.Sen geleceksin nasılsa benim halimi soran kimse yok babama dedim annem büyük şehirde kalacak orada alacak kemoterapiyi bende geliyorum zaten dedim bana ilk dediği şey ozaman ben gideyim.Annemin ilk kemoterapisine yetişemiyorum biletim önceden aldığım için onu bekliyorum biletlerde aşırı pahalı değişsem astarı yüzünden daha pahalı yani.Tanıdığımızın yanındalar ve onlara annemi kemoterapi haliyle bırakıp gitmeyi düşündü çıldırdım ya neden kimse düşünmüyor neden her şeyi bana yüklüyorlar benimde bir hayatım var ve bu yük bana çok fazla dayanamıyorum sıkıştım kaldım ne yapacağımı bilmiyorum ne olur bir akıl verin sanki ben ebeveynim annemle babam çocuk ve ben hep onlara bakmak zorundayım ama sadece ben kardeşim değil kardeşim dediysem kendisi otuz küsür yaşında sırf erkek ve sözde hiçbir şeyden anlamadığı için her şeyi ben yapmalıyım ama benimde bir kocam ve ailem olduğu kimsenin aklına gelmiyor.Yanlış anlamayın anneme bakmak istememek gibi değil zaten ben baktım öncekilerde hep ama annemde asla kıymet bilmedi ben işimden istifa edip gittim bana dediki gelmeseydin gel mi dedim okadar kırıldım ki ama kardeşim hep kıymetli ben çöp.Şimdide bana aynı şeyleri yaşatacaklar ve benim dönüş biletimde alınmıştı okadar aradayım okadar sıkıştım ki.
Dünde bana şey dedi ben alışveriş yapıp gönderim yemesi gereken şeyleri bunu şöyle şunu böyle yersin diye bana dediki sen gittikten sonra benle kim ilgilenecek ee ben ne yapayım şimdi kalsam bana diyoki gel mi dedim onca yaptığım şeyi çöp ediyor asla memnun olmuyor hep sustum hasta diye asla cevap vermedim ama içimde biriktirmekten artık bende patladı bir sürü sorunum var.Benimde kistlerim ve biyopsi falan oldum doktor riskli gördü ama bunu bile ona demedim.zaten hiç umursayıp sormadı.Bunları düşündükçe çok sinirleniyorum ben senin evladınım ama ne yapsam hiç yaranamadım diye içimde kendimi kemiriyorum.Ona diyemiyorum