- 30 Haziran 2009
- 2.156
- 2.794
- 333
meraba arkadaşlar bugun evlılıgımın ıkıncı yıl dönümü ve benım doğum günüm Alp ise hayatımda aldıgım en güzel hediyem...
eşimle çok severek evlendik. ılk hamileliğim dış gebelikti ve çok üzüldük aslında bebek düşünmüyorduk bi kaazaydı ama doktor doğurmam gerektiğini yoksa tekraralayabılıcegını söyledi. fakat çok istememize rağmen hamile kalamıyordum doktorum tedavı gerektıgını söyledi. ben tedavı istemedım ama aradan 9 ay geçince hamile oldugumu ögrendıım. çok mutluyduk.Bi bebeğimiz olacaktı ama bende bu kezde preeeklemsi çıktı doktor genetik olduğunu söyledi annemdede aynısı olmustu ve ben küçücükken annemı bu yüzden kaybettim. süreklı kontrol altındaydım ama aşırı kılo alıyordum sürekli tansiyonum çıkıyordu heryerım ödem olmuştu doktor 29 haftada bebegı sezeryanla alaacgını söyledı ama ben ısrar ettim bisey olmayack dedım kendımı rıske attım son haftalarım resmen iğrençti hep diken üstündeydim son kontrolumde 39. haftada sezeryan olmama karar verildi. yüksek tansıyondan dolayı ıkınamayacgımı söyledı doktorum. çok korkuyordum sezeryandan ama başka yolu yoktu.
dogum yapacagım hastane baska bır şehırdeydı 21 temmuz sabahı cıktık ve hastaneye geldik beni nst ye bağladılar aradan beş dk geçti amelıyathane hazır dendi apar topar indim ne olduğumu anlamadım ustumde yeşil bir önlük vardı ve masadaydım amelıyathanedekiler çok neşeliydi dedımkı çok korkuyorum ya uyanamazssam içimde çok kötü bir his var sankı o an hayatımın son anıydı. bana ne lavman yaptılar nede sonda taktılar bunuda anlamadım zaten sondadanda cok korkuyordum işime geldi kolumdan bi ilaç verdiler karnıma soguk bırseyler döktüler üstüm kapalıydı veee damagımda bir gıdıklanma hissi oldu sonrası yok
uyandıgımda hala ameliyathanedeydim altıma bez sarıyorlardı çok ağrım vardı bağırıyordum hanı narkozdan ayılmak zordu dedimhanı canım yanmazdı.çok kötüydüm nıye böyle olmuştu
(amelıyatta tansıyonum küçük 18 büyük 27 olmuş gazları kapamışlar normale dönmesını beklemişler kalbim durmuş doktor kurtulamayacagını sandım böyle birseyı meslek hayatımda görmedım tansıyonun 27 oldu kısa süreliğine gitttin geldin ve kurtuldun bu bi mucize dedi narkozu kapadıkları için hemen ayılmış ve çok acı hissetmişim bıde miyomlarım var tabi rahmımden iki tane ceviz büyüklüğünde miyom çıkmış biyopsiye gönderdiler.)
odama geldiğimde herşey pusluydu ALPim benı benı beklıyordu göğsüme dayadılar emmeye başladı müthiş bir duyguyduğu.agrı kesici yaptılar ama yapmasalar ne olurdu ALP kucağımdaydı Allahım beni ona bağışlamıştı. eşim ailem herkes ağlıyordu kurtulmuştum benım kaderım bebeğime geçmedi çok şükür Allah isteyen herkese versin :) dedim ya bugün benim dğumgünüm 27. yaş günümü görmeyi Rabbim nasip etti ne kadar şükretsem azdır
KALBİM SENİN İÇİN ATIYOR BEBEĞİM SEN VARSIN DIYE
eşimle çok severek evlendik. ılk hamileliğim dış gebelikti ve çok üzüldük aslında bebek düşünmüyorduk bi kaazaydı ama doktor doğurmam gerektiğini yoksa tekraralayabılıcegını söyledi. fakat çok istememize rağmen hamile kalamıyordum doktorum tedavı gerektıgını söyledi. ben tedavı istemedım ama aradan 9 ay geçince hamile oldugumu ögrendıım. çok mutluyduk.Bi bebeğimiz olacaktı ama bende bu kezde preeeklemsi çıktı doktor genetik olduğunu söyledi annemdede aynısı olmustu ve ben küçücükken annemı bu yüzden kaybettim. süreklı kontrol altındaydım ama aşırı kılo alıyordum sürekli tansiyonum çıkıyordu heryerım ödem olmuştu doktor 29 haftada bebegı sezeryanla alaacgını söyledı ama ben ısrar ettim bisey olmayack dedım kendımı rıske attım son haftalarım resmen iğrençti hep diken üstündeydim son kontrolumde 39. haftada sezeryan olmama karar verildi. yüksek tansıyondan dolayı ıkınamayacgımı söyledı doktorum. çok korkuyordum sezeryandan ama başka yolu yoktu.
dogum yapacagım hastane baska bır şehırdeydı 21 temmuz sabahı cıktık ve hastaneye geldik beni nst ye bağladılar aradan beş dk geçti amelıyathane hazır dendi apar topar indim ne olduğumu anlamadım ustumde yeşil bir önlük vardı ve masadaydım amelıyathanedekiler çok neşeliydi dedımkı çok korkuyorum ya uyanamazssam içimde çok kötü bir his var sankı o an hayatımın son anıydı. bana ne lavman yaptılar nede sonda taktılar bunuda anlamadım zaten sondadanda cok korkuyordum işime geldi kolumdan bi ilaç verdiler karnıma soguk bırseyler döktüler üstüm kapalıydı veee damagımda bir gıdıklanma hissi oldu sonrası yok
uyandıgımda hala ameliyathanedeydim altıma bez sarıyorlardı çok ağrım vardı bağırıyordum hanı narkozdan ayılmak zordu dedimhanı canım yanmazdı.çok kötüydüm nıye böyle olmuştu
(amelıyatta tansıyonum küçük 18 büyük 27 olmuş gazları kapamışlar normale dönmesını beklemişler kalbim durmuş doktor kurtulamayacagını sandım böyle birseyı meslek hayatımda görmedım tansıyonun 27 oldu kısa süreliğine gitttin geldin ve kurtuldun bu bi mucize dedi narkozu kapadıkları için hemen ayılmış ve çok acı hissetmişim bıde miyomlarım var tabi rahmımden iki tane ceviz büyüklüğünde miyom çıkmış biyopsiye gönderdiler.)
odama geldiğimde herşey pusluydu ALPim benı benı beklıyordu göğsüme dayadılar emmeye başladı müthiş bir duyguyduğu.agrı kesici yaptılar ama yapmasalar ne olurdu ALP kucağımdaydı Allahım beni ona bağışlamıştı. eşim ailem herkes ağlıyordu kurtulmuştum benım kaderım bebeğime geçmedi çok şükür Allah isteyen herkese versin :) dedim ya bugün benim dğumgünüm 27. yaş günümü görmeyi Rabbim nasip etti ne kadar şükretsem azdır
KALBİM SENİN İÇİN ATIYOR BEBEĞİM SEN VARSIN DIYE