Merhaba, size yaşadığım bir olayı dümdüz olduğu gibi anlatıyorum. Ben bir öğretmenim, ailemden sonra öğrencilerim benim kıymetlilerimdir.Fakat yapım ve mesleki anlayışım gereği öğrencilerimle gerekli mesafede durmayı bilirim. Sıkıntılı bölgelerde çalıştım, az çok hallerini anladım. Yine böyle bir bölgede çalıştığım zamanlardan az çok güvendiğim ve dürüstlüğüne inandığım bir öğrencim bana ulaştı, askerde olduğunu, ailesine bakacak kimse olmadığını ve çok zor durumda olduğunu anlatarak benden çok cüzi bir miktar borç para istedi. Sonuçta haline üzüldüm açıkçası, ailesinin durumunu biliyorum o zamanlardan, istediği paradan biraz daha fazlasını yardım etmek istediğimi söyleyerek gönderdim. Sonrasında benden ailesinin çok sıkıntıda olduğunu söylerek yardım etmemi istedi, açıkçası gerçekten ihtiyacı olan biri olunca yardım etmek (az veya çok) insana huzur veriyor. Dolayısıyla mübarek Ramazan ayındayız, açılan eller geri çevrilmez diyerek ben ailemi de dahil edip bir iki kez daha yardımda bulundum.Ancak bugün işi pişkinliğe vardırıp bana ağlarkenki fotoğrafını atıp yine çok zor durumda olduğunu ifade edince gerçekten tepem attı. İletişim yollarını kapattım. İnsanların tabii ki yardıma ihtiyacı olabilir ama bu artık sömürüye girmiyor mu? Yanlış mı düşünüyorum, yoksa hiç o kadar muhtaç bir duruma düşmediğim için empati mi yapamıyorum bilmiyorum ama insanda biraz onur ve gurur da olmalı..