Günlüğüm...
Yavaş yavaş bitiyor her şey... Dün yani 1 saat öncesinde yaşanan gün bizim 13. aydönümümüzdü... Ama biz ancak bugün, telefonu kapatırken, görüşürüz dedikten sonra kutlu olsun dedik... Formalite icabı söyledik işte...
Bitsin istiyorum günlük... Sevgim mi tükendi, yoksa hiç sevmedim mi bilmiyorum, ama artık bitsin istiyorum. Söylediği her söz, beklediği her şefkat, sorduğu her soru sanki daha da uzaklaştırıyor beni... Ben uzaklaşmak istiyorum, o yakınlaşmak istiyor...
Çok güzel şeyler paylaştık be günlüğüm :a015: Hayatı paylaştık, şeffaf bir ilişki yaşadık. Ne oldu bize bilmiyorum. İnsan hem sevip hem uzak kalmak ister mi ? Ben istiyorum işte. Sevgimden de emin değilim, gelecekten de... Yeri geldi ailemi karşıma aldım bu ilişki için... Değdi mi be günlük... Değdi mi bunca hataya, üzüntüye... Günlerdir, belki de aylardır, her gece ağlayarak uyuyorum. Mutsuzum ben günlük... İnsan mutsuz olmayı istemez ki... Ben hep mutlu olmak için, mutlu etmek için çabaladım; ama başaramadım. Ne kendimi mutlu ettim, ne ailemi, ne de çevremdekileri...
"Ben nerede yanlış yaptım..."
Düzelir her şey biliyorum, daha ne sıkıntılar gösterecek bana hayat... Biten, azalan, yok olan bir ilişkinin hüznü var üzerimde sadece. Uyumak istiyorum, her şey geçene kadar uyumak... Kaçmak çare değil biliyorum, ama kalıp savaşacak gücüm kalmadı artık günlüğüm. Kimseden destek yok. Ne ailemden, ne erkek arkadaşımdan, ne de olmayan arkadaşlarımdan... Herkes iyi gününde yanında, onu dinlerken yanında... Ama ağzını açıp da kendi derdinden bahsettiğin anda uzaklaşıveriyor herkes... Dinlemekten sıkıldım, biraz da sen beni dinle demeye hakkın yok sanki... Kötü olmaya hakkın yok...
Ben de insanım be günlük... Daha 21 yaşındayım, daha küçüğüm ben be günlük... Hala bebekleriyle oynayan bir çocuk var içimde... Utanmasa parka gidip çocuklarla oynayacak kadar çocuksuluk var içimde hala... Neden büyümeye zorluyor her şey beni bu kadar... BÜYÜMEK İSTEMİYORUM Kİ!
Kimse bana sormadı ki... Hazır değilim hayata... Ne başka bir kişiye, ne öğretmen olmaya, ne sorumluluk almaya... Hazır değilim hayata...
Hani "Yazmasaydım çıldıracaktım." demiş ya bir yazar... En sadık, en güzel dost sensin günlüğüm. Hiç şikayet etmezsin, etsen de söyleyemezsin. Belki bu yüzden seviyorum seni, başkalarının beni sevdiği gibi. Sessiz kalan, içine atan hep seviliyor işte... İçimi sen olmasan kime, nasıl dökerdim ki? Neleri sansürlemek, saklamak, değiştirmek zorunda kalırdım kim bilir...
Hacer üzgün be günlük... Hacer yalnız... Hacer kimsesiz...
Buna da şükür günlüğüm... Büyümek böyle bir şey sanırım. Kabullenmek her şeyi... Çok şükür günlüğüm... Sancılı da olsa, büyümek böyle bir şey... İstemesen de zorluyor seni, çekiveriyor içine...
Hacer senin gibi günlük... Yalnız, sessiz, sakin, herkesin, ama aslında hiçkimsenin...
İyi ki varsın günlüğüm... İyi ki... :a015: