Anne
ılk kundağın ben oldum, yavrum;
ılk oyuncağın ben oldum!
Acı nedir tatlı nedir… bilmezdin..
Dilin damağın ben oldum!
Elinin ermediği dilinin dönmediği
Çağlarda, yavrum
Kolun kanadın ben oldum
Dilin dudağın ben oldum
Belki kıskanırlar diye gördüklerini
Sakladım gözlerden, gülücüklerini…
Tülün duvağın ben oldum!
Artık isterlerse adımı
söylemesinler bana
“Onun annesi” diyorlar…
Bu yeter sevgilim, bu yeter bana!
Bir dediğini iki etmiyeyim diye, öyle çırpındım ki
Ve seni öyle sevdim, sana o kadar ısındım ki
Usanmadım, yorulmadım, çekinmedim
Gün oldu, kırdın… ıncinmedim;
ılk oyuncağın, ben oldum, yavrum
Son oyuncağın ben oldum…
Layık değildim, layık gördüler
Annen oldum yavrum,
Annen oldum!
Arif Nihat Asya
Allah anne, baba, ve kardeş sevgisi, sıcaklığı, ilgi ve şevkati ile büyütmeyi, onların mutluluğunu görmeyi nasip etsin.