Normal bir nst kontrolü için hastaneye gittim. Sonrasında birazcık gezmeyi planlıyordum ki, kızımın kalp atışları duyulmadığı için hastane de kalmam gerektiği söylendi. Tam 3 gün bekledim, neyi ve neden beklediğimi bilmeden. (çünkü sorduğum hiç bir soruya tam bir yanıt alamıyordum). Doktorlar her gelişlerinde benimle ilgili farklı bir doğum hikayesi anlatıp gittiler. Sancıları beklemek, ilaç yerleştirmek veya suni sancıya bağlamak gibi. Neyse ki 5 Haziran günü bana suni sancı vermeye karar verdiler. Normalde suni sancının adı bile beni korkuturken, o kadar sevindim ki anlatamam. 39 hafta 4 gündür beklediğim prensesimi sonunda görebileceğim diye. Suni sanci denemesinden sonra bebeğimin buna dayanamayacağı ve sezeryan ile doğum yapmam gerektiği söylendi. Ben artık tamamen kopmuş durumda ne derlerse tamam diyordum :) Tüm ayrıntılar halledildikten sonra beni ameliyathaneye götürdüler. Hiç o kadar heyecanlandığımı hatırlamıyorum. Ayıldığımda ilk gördüğüm beyaz çarşafa sarılmış bir melekti ve ben bayıltıldığımı farketmediğim için söylediğim ilk söz "Allah'ım ne güzel bir bebek. Kimin acaba?" :)
Kendi bebeğim olduğuna önce inanamadım. Yavrum benim ağlıyordu ve bembeyaz bir meleğe benziyordu. tam yanımdan götürürlerken "dokunmak istiyorum" dedim. Bebeğimi geri getirdiler ıslak ve azıcık saçları vardı. Sonra "tamam hemen çıkartın üşüyecek"dedim. Anne olmak böyle ilk dakika da nasıl başladı hala hayret ediyorum.
Kendi bebeğim olduğuna önce inanamadım. Yavrum benim ağlıyordu ve bembeyaz bir meleğe benziyordu. tam yanımdan götürürlerken "dokunmak istiyorum" dedim. Bebeğimi geri getirdiler ıslak ve azıcık saçları vardı. Sonra "tamam hemen çıkartın üşüyecek"dedim. Anne olmak böyle ilk dakika da nasıl başladı hala hayret ediyorum.