Aslında cocukken gayet de kendimi savunabiliyordum hatta cok küçükken komsumuzu arayıp "internet neden cekmiyor, sizde bir sorun varsa düzeltin" gibisinden ayarli ayarlı konusmuslugum vardir, tabi sonra babam hemen müdahale edip onlardan özür diledi ben de bir guzel agladimÇocukluğunuzla alakalı bence problem bir uzmandan yardım almalısınız birde kişisel gelişim kitapları okumanızı tavsiye ederim. Öz sevgi ve öz saygı şart. Sonrası kolay olur :)
Aslında cocukken gayet de kendimi savunabiliyordum hatta cok küçükken komsumuzu arayıp "internet neden cekmiyor, sizde bir sorun varsa düzeltin" gibisinden ayarli ayarlı konusmuslugum vardir, tabi sonra babam hemen müdahale edip onlardan özür diledi ben de bir guzel agladimama annem veya babam beni sorun çıkarmayan birisi olarak yetiştirdiler hep ve zamanla cok ürkek birisi haline geldim. Psikolog da yardımcı olur mu emin değilim, ne yapabilir ki sihirli bir değnekle karakterimi mi degistirecek...
Destekleyici yorumunuz icin tesekkurler.Bak şimdiden aklına geliyor anıların babanın o gün müdahale etmesi sana kendini kötü hissettirmişbelki fazlası vardır altında. Sakin ve iyi huylu yetişmekle kendini savunmamak çekinmek ayrı şeyler gerektiğinde nasıl olman lazım bunu bilip uygulayamaman bir sorun işte bunun içinde destek almalısın
Keşke uzmanı olsam da yardımcı olabilsem. Ama bir kaç kez bu korkunun üzerine gidersen aşacağını düşünüyorum. Çünkü yapman gerekenin farkındasın bu bile kendini düzeltmen için bir destekDestekleyici yorumunuz icin tesekkurler.Nadiren de olsa cesaret ettiğim bir an daha var. Bana is getir diye emir kipli konuşan bir adama, kalk kendi işini kendin yap demiştim, o gün eve gittim ve dayanamayıp agladim. Ama adam da benden bir daha iş isteyemedi, hatta bana saygisi oluştu bile diyebilirim. Ama bunu hemcinslerime yapamıyorum bir turlu. Kadınlardan çekiniyorum, erkeklerden degil.
Üzüldüm sana ,kızım yaşindasin ama ezik davrandigin çin değil.Merhaba. Benim yıllardır çektiğim ve kendimi asla toparlayamadigim bir konu var. O da, 5 yıldır çalışan birisi olarak bir türlü kendimi savunmayı ve nerede nasıl tepki vereceğimi ogrenememek ve bilsem de cesaret edememek. Mesela, ben konfeksiyonda çalışıyorum ve önümden is çeken kıza niye böyle yapıyorsun diyemiyorum, ya da, bana hatalı is veriyorsun diyen kıza, diger makinacilara da sordun mu, (belki de onlar da hatalı gonderiyordur anlamında) dedim, ters ters baktı ve o günden sonra bana her türlü gicikligi yaptı, yolda yürürken önümü kesti, zaten benden yapılı ve uzun boylu, ben de korktum geri çekildim, ya da mesela beni işaret edip fısıldaşıyor niye beni işaret ediyorsun diyemedim. Zaten o da bana isimi öğretmeye falan çalışıyordu da "neyi nasıl yapacağımı sana mi soracağım" diyememistim, beni bastirmaya calistigi belliydi. Kavga etmekten ve tatsizliktan korkuyorum ama hakkımı da savunamamak beni bitiriyor. Birisi beni bastirdiginda hemen içime sinip çocuk gibi aglayasim geliyor. Üstelik babam ve erkek kardeşimle beraber çalışıyorum, yalnız da değilim ama yine de kendime güvenim yok. 20 yaşındayım ve kendime yakıştıramıyorum artık bunu. Korkak ve ezik bir zavallı olmaktan biktim. İleride Allah'ın izniyle evlenecegim ve o zaman da böyle olmak istemiyorum. Ben normalde küfürlü cıngar çıkaran türden bir insan değilim ama beni ezmeye çalışanlara bağıra çağıra haddini bildirmek istiyorum. Benim gibi olup da üstesinden gelebilen var midir, dışarıda hayat çok zor, korkularını yenebilenler varsa ve tavsiyeler verirlerse sevinirim.
Annen ve baban da muhtemelen kendilerini savunamayan kişiler. Babamla aynı yerdeyiz demişsin bu normalde sana cesaret vermesi lazım ama sen seni zaten savunmayacak olduğunu bildiğinden kendini ezdiriyorsun. Cesur anne babalar daha cesur çocuk yetiştiriyorlar. Çekingen anne babalar kendileri sustuğu gibi çocuklarını da susturuyorlar.Aslında cocukken gayet de kendimi savunabiliyordum hatta cok küçükken komsumuzu arayıp "internet neden cekmiyor, sizde bir sorun varsa düzeltin" gibisinden ayarli ayarlı konusmuslugum vardir, tabi sonra babam hemen müdahale edip onlardan özür diledi ben de bir guzel agladimama annem veya babam beni sorun çıkarmayan birisi olarak yetiştirdiler hep ve zamanla cok ürkek birisi haline geldim. Psikolog da yardımcı olur mu emin değilim, ne yapabilir ki sihirli bir değnekle karakterimi mi degistirecek...
Biraz anne-baba-abiden ayrı bir hayat öneririm size.Merhaba. Benim yıllardır çektiğim ve kendimi asla toparlayamadigim bir konu var. O da, 5 yıldır çalışan birisi olarak bir türlü kendimi savunmayı ve nerede nasıl tepki vereceğimi ogrenememek ve bilsem de cesaret edememek. Mesela, ben konfeksiyonda çalışıyorum ve önümden is çeken kıza niye böyle yapıyorsun diyemiyorum, ya da, bana hatalı is veriyorsun diyen kıza, diger makinacilara da sordun mu, (belki de onlar da hatalı gonderiyordur anlamında) dedim, ters ters baktı ve o günden sonra bana her türlü gicikligi yaptı, yolda yürürken önümü kesti, zaten benden yapılı ve uzun boylu, ben de korktum geri çekildim, ya da mesela beni işaret edip fısıldaşıyor niye beni işaret ediyorsun diyemedim. Zaten o da bana isimi öğretmeye falan çalışıyordu da "neyi nasıl yapacağımı sana mi soracağım" diyememistim, beni bastirmaya calistigi belliydi. Kavga etmekten ve tatsizliktan korkuyorum ama hakkımı da savunamamak beni bitiriyor. Birisi beni bastirdiginda hemen içime sinip çocuk gibi aglayasim geliyor. Üstelik babam ve erkek kardeşimle beraber çalışıyorum, yalnız da değilim ama yine de kendime güvenim yok. 20 yaşındayım ve kendime yakıştıramıyorum artık bunu. Korkak ve ezik bir zavallı olmaktan biktim. İleride Allah'ın izniyle evlenecegim ve o zaman da böyle olmak istemiyorum. Ben normalde küfürlü cıngar çıkaran türden bir insan değilim ama beni ezmeye çalışanlara bağıra çağıra haddini bildirmek istiyorum. Benim gibi olup da üstesinden gelebilen var midir, dışarıda hayat çok zor, korkularını yenebilenler varsa ve tavsiyeler verirlerse sevinirim.
Annem ürkek bir insandır ama dışarı çıktığında çok korumacı davranıyor ve insanlara sinirini öfkesini belli ediyor yeri geldi mi susmuyor, ben o kadar bile olamıyorum. Ama küçükken annesiz babasız büyüdüğü için çok çekmiş ben doğduğum zamanlarda onun için çok stresliymis. Babam ise aslında herşeyi bilir anlar akillidir ama o da pek hakkından gelebilen birisi degil. (Ama durumu ona anlattigimda ise o kızlardan birisine bağırdı çağırdı işten ciktik.) Ben ise ofkemi birilerine belli eder etmez saldırıya maruz kaldım ve altindan kalkamadim, ben istiyorum ki onurlu bir insan olayım beni seveni seveyim nefret edenle mücadele edebileyim. Ama gercek hayatta bir fecaatim.Annen ve baban da muhtemelen kendilerini savunamayan kişiler. Babamla aynı yerdeyiz demişsin bu normalde sana cesaret vermesi lazım ama sen seni zaten savunmayacak olduğunu bildiğinden kendini ezdiriyorsun. Cesur anne babalar daha cesur çocuk yetiştiriyorlar. Çekingen anne babalar kendileri sustuğu gibi çocuklarını da susturuyorlar.
Birincisi hakliyken halsiz durumuna düşmek, ikincisi verecek cevap bulamamak çünkü o an aklıma gelmiyor sonradan geliyor, en önemlisi dayak yeme ihtimali, ki bu kız da benden epey yapılı spora giden birisi ben ise celimsizim, ayrica fiziksel olarak olmasa da ağır laflar söyleyerek beni dövmekten beter edebilir. Bilmiyorum, psikolojim çok bozuk, evde normalim ama dışarıda da böyleyim, bazı insanlar yapamıyor bu işi, ben de onlardan biriyimpeki lafın karşılığını vermekten seni korkutan şey nedir kavga çıkması mı ? ürkek davranırsan üstüne çıkıp tepinirler değil laf etmek cazgır ol demiyorum ama kendini savun yalnışsa burada yanlış demen lazım
Ben kendimi insanlardan o kadar soyutlamisim ki herkesi kendimden üstün goruyorum. Korkudan başka bir derdim yok, korkak birisi olmasam hepsini mahvederdim, bana dokunamazlardı bile. Herkesin saygısını alırdım ama iste hayaller ile gerçekler uyusmuyor...Bazı kavgalar çıkmalı bazı çatışmalar olmalı hayat böyle hep iyi olayım ile olmuyor evet insanlar konusabilmeli öyle güzel bir yeteneğimiz var.Hakkiniza giriyorlar sa susmayacaksiniz karşıdakine tepki vereceksiniz zaten insan ise anlar özür diler bir adım geri çekilip hakkınızı teslim eder.Bunun aksi durumlarda ise hakkınızı alacaksınız gereği neyse geçimsiz derler onu derler bunu derler geçiniz efendim kendine yontan insanlardan hak zorla alınır bu böyle.Bende istiyorum eşitlik olsun kimse haksızlık yapmasin hatta kendine yapılmasını istemediği şeyi kimseye yapmasın .Olmuyor ama nadirde olsa gerekiyor bazen.Yavaştan başlayın yoksa bu duygular sizi yer bitirir.Demiyorumki top tüfek savaş açın.Sadece sessiz kalmayın oda insan yani sonuçta
Ben kucuklen kardeşime lsf atanlara mesela ayakkabı firlatirdim ya da ters ters bakanlara ne bakiyon lan! derdim inanmayacaksin belki ama hayattaki butun cesaretim gitti, sanki ruhum çekilmiş gibi. İcimde neler olup bitti de böyle oldum bilmiyorum. Böyle yaşanmaz ki.muhtemelen küçükken yaşadığın o deneyim sende olumlu bir iz bırakmadı
hakkımı ararsam laf söylersem sonucu kötü olur gibi kodlanmış olabilir bu durum
küçükken zaten haklı değilmişsin, küçük olduğun için nasıl konuşacağını bilememişsin
çocukmuşsun çünkü yani
belli ki komşunun internetini kullanıyormuşsunuz, internetini kullandığın insana "neden çekmiyor sorun varsa düzeltin" diye ayar verilmez
bunu şu an söylemen gerekse komşuna, "internet bizde çekmiyor, sizde çekiyor mu? bi sorun mu var acaba kontrol edebilir misiniz" diye kibarca söylerdin muhtemelen. o zamanlar böyle söylemiş olsan baban özür dilemek zorunda kalmazdı
ama dedim ya, çocukmuşsun yani
çocuk bunu böyle söylemeyi pek akıl edemez
kendini ezdiren biri değilim, senelerdir iş hayatındayım
ben de hakkımı arayacağım diye çok kavga ettim zamanında ama artık duruldum
güzel üslupla düzgün biçimde halletmeye çalışıyorum
bazen haklı olmama rağmen çekindiğim durumlar bende de oluyor
ben de cazgır yetiştirilmedim çünkü
komşum geceleri aşırı gürültü yapıyor ve bu durumu kendisiyle de ev sahibiyle de çözemedim
bi şekilde üste çıkıyorlar
bir süre önce en son polis çağırmak zorunda kaldım ve ben strese girdim resmen
çözülmeyen bi sorunu çözmeye çalışıyorum, haklıyım ama strese giren ben oluyorum falan
ve bu durum canımı sıkıyor yani
Yeterince yıprandım ama hala ilerleme kaydedemedim ustelik artık mobbinge de uğruyorum, yani eskiden eziliyordum simdi iyice nefretin öznesi haline geldim, kimseye birsey diyemeyenler öfkesini benden cikariyor.. bugün mesela servise bindik, birinin yerine oturmusuz, dolu olduğunu bilmiyorduk. Yerin sahibi sabah akşam laf soktu ortaya, yok ben yerimi kimseye vermem, yok onlara söyleyin gecmesinler buraya, aklıma o an gelseydi tamam ya koltuk senin artık uzatma derdim. Hem aklıma gelmedi hem de tatsızlık cikmasin... sonra servis sorumlusu dedi kadına tamam soyledim onlara uzatmaya gerek yok diye..Şu bir gerçek ki çalışma hayatı içerisindeysen dişli atılgan nerede ne söyleyeceğini bilen biri olmalısın. Öyle değilsen de zamanlarda öyle olursun merak etme. Ama süreç yıpratıcı olabilir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?