Merhabalar,
Benim psikologa ya da psikiyatriste gidecek durumum yok. Parasizliktan denebilir ama fakir degiliz. Ailemin durumu oldukca yerinde ama ben onlarla calismak istemiyorum. Aslinda ona da karar veremiyorum. Turkiyenin en iyi okullarindan birini bitirdim. Okurken calistim, ailemden hic yardim almadim. Simdi de 3 senedir cok iyi bir firmada kendime yetecek kadar kazaniyorum. Ancak ben maasla mutlu olabilecek biri degilim. Cogu toplumsal duzenler bana ters geliyor. Evlilik de bana boyle geliyor. Kimse ustune alinmasin lutfen tamamen cok icten fikirlerimi paylasiyorum. Umarim aranizda profesyonel olarak bu isi yapan vardir da bana yol gosterir. Mesela evliligin yasal, kabul edilir sevisme icin yapildigini dusunuyorum. Maasli isler tepedekinin karnini doyurmak icin ne kadar calisirsan calis ne kadar farkli olursan ol ayni maasi aldigin koyun yerleri. Istersen dunyanin en buyuk firmasinda ol maasliysan belirledikleri saatlerde calismak, belirlenen saatlerde ogle yemegi yemek ve birilerine hesap vermek durumundasin. O zaman kendi isimi yapsam; cok ucuyorum bu bir. Cok mantikli hedeflerim var ama kadin oldugum icin bir noktada tikaniyorum; bu da iki. Ayrica sermayeye ihtiyacim var, demek oluyor ki 15 sene sonra ailemdem yardim isteyecegim. Cok zor ve ters geliyor; bu da uc....Babamin meslegini secseydim ne guzel firmanin basina gececektim. Simdi herseyi birakip o meslege de yonlenemiyorum, yemiyor acikcasi herseyimi birakmak! Bir de 30 kusur yasimda ailemin yanina donemem. Her ne kadar ucu ucuna da yetse kendime ait bir hayatim ve maddi ozgurlugum var. Mutsuz mutsuz yapmakta oldugum ise de devam edemem. Ayrica bir sevgilim falan var ama olmasa da olur. Hepsi o kadar aptal geliyo ki bana. Bir tane sasirtan adam istiyorum, o bana akil versin, zehir gibi olsun soyle beni cekip cevirsin, deger versin, anlasin....Cevremdeki herkes kendi bencilligi cercevesinde sorularima cevap veriyor. Arkadaslarim beni kaybetmek istemedikleri icin sacmalama ne guzel isin var kizsin sen niye oyle ucuyosun diyorlar. Ailem gel yanimiza firmayi da sana birakiriz diyor. Sevgilim herseyi birakalim kucuk bir sahil kasabasina yerleselim diyor. Ben orda geberirim catlarim diyorum. Beni dinlemiyor ve ciddiye almiyor. Belirsizlik beni tuketiyor. Yasantim anlamsiz. Hayatta bagli oldugum kimse yok. Kimsenin beni tanimadigi bi yerlere gideyim diyorum. Bu sefer de biraz zaman gecince orda da cevre edinecegim. Toplumsal bir varlik oldugum icin hic sansim yok diyorum ve tek cozum olmek diye dusunuyorum. Simdi herkes aman intihar falan etme diyecek ama sorunum o degil. O kadar aciz de degilim kendimi oldurecek kadar. Bana yakismaz bir basarisizlik gostergesi intihar. Yani ordan da cuvalliyorum. Psikiyatriste gidemem cunku ben bunlari dusunmeyi hayati sorgulamayi seviyorum! Onlar bunu koreltmeye calisacak ama bu bana ozel; benim aklim, benim beynim bu, korelsin istemiyorum! Napabilirim bilmiyorum
Benim psikologa ya da psikiyatriste gidecek durumum yok. Parasizliktan denebilir ama fakir degiliz. Ailemin durumu oldukca yerinde ama ben onlarla calismak istemiyorum. Aslinda ona da karar veremiyorum. Turkiyenin en iyi okullarindan birini bitirdim. Okurken calistim, ailemden hic yardim almadim. Simdi de 3 senedir cok iyi bir firmada kendime yetecek kadar kazaniyorum. Ancak ben maasla mutlu olabilecek biri degilim. Cogu toplumsal duzenler bana ters geliyor. Evlilik de bana boyle geliyor. Kimse ustune alinmasin lutfen tamamen cok icten fikirlerimi paylasiyorum. Umarim aranizda profesyonel olarak bu isi yapan vardir da bana yol gosterir. Mesela evliligin yasal, kabul edilir sevisme icin yapildigini dusunuyorum. Maasli isler tepedekinin karnini doyurmak icin ne kadar calisirsan calis ne kadar farkli olursan ol ayni maasi aldigin koyun yerleri. Istersen dunyanin en buyuk firmasinda ol maasliysan belirledikleri saatlerde calismak, belirlenen saatlerde ogle yemegi yemek ve birilerine hesap vermek durumundasin. O zaman kendi isimi yapsam; cok ucuyorum bu bir. Cok mantikli hedeflerim var ama kadin oldugum icin bir noktada tikaniyorum; bu da iki. Ayrica sermayeye ihtiyacim var, demek oluyor ki 15 sene sonra ailemdem yardim isteyecegim. Cok zor ve ters geliyor; bu da uc....Babamin meslegini secseydim ne guzel firmanin basina gececektim. Simdi herseyi birakip o meslege de yonlenemiyorum, yemiyor acikcasi herseyimi birakmak! Bir de 30 kusur yasimda ailemin yanina donemem. Her ne kadar ucu ucuna da yetse kendime ait bir hayatim ve maddi ozgurlugum var. Mutsuz mutsuz yapmakta oldugum ise de devam edemem. Ayrica bir sevgilim falan var ama olmasa da olur. Hepsi o kadar aptal geliyo ki bana. Bir tane sasirtan adam istiyorum, o bana akil versin, zehir gibi olsun soyle beni cekip cevirsin, deger versin, anlasin....Cevremdeki herkes kendi bencilligi cercevesinde sorularima cevap veriyor. Arkadaslarim beni kaybetmek istemedikleri icin sacmalama ne guzel isin var kizsin sen niye oyle ucuyosun diyorlar. Ailem gel yanimiza firmayi da sana birakiriz diyor. Sevgilim herseyi birakalim kucuk bir sahil kasabasina yerleselim diyor. Ben orda geberirim catlarim diyorum. Beni dinlemiyor ve ciddiye almiyor. Belirsizlik beni tuketiyor. Yasantim anlamsiz. Hayatta bagli oldugum kimse yok. Kimsenin beni tanimadigi bi yerlere gideyim diyorum. Bu sefer de biraz zaman gecince orda da cevre edinecegim. Toplumsal bir varlik oldugum icin hic sansim yok diyorum ve tek cozum olmek diye dusunuyorum. Simdi herkes aman intihar falan etme diyecek ama sorunum o degil. O kadar aciz de degilim kendimi oldurecek kadar. Bana yakismaz bir basarisizlik gostergesi intihar. Yani ordan da cuvalliyorum. Psikiyatriste gidemem cunku ben bunlari dusunmeyi hayati sorgulamayi seviyorum! Onlar bunu koreltmeye calisacak ama bu bana ozel; benim aklim, benim beynim bu, korelsin istemiyorum! Napabilirim bilmiyorum