bir daha kalkısma ne kadar zor durumda olursan ol her zaman senden daha kotu durumda olanları dusun yasadıgımız sorunlar bazen ust uste gelip icinden cıkılmaz hale sokabiliyor bizi ama asla gecmisini dusunme herzaman gelecegine odaklan icinde ki karanlıgın sebebi gecmisini unutamaman ama onların hespi yasandı bitti artık bugun ve yarın var o kadar..kendine hobiler bul kurslara git spor yap o intihar ettigin gunu kendin icin yeniden dogdugun gun olarak gor hic kimse hicbir sorun hayatını son vermek icin gecerli sebep degil..bende pkoydum doktor aynısını bana dedi:) olmaz cocugun dedi ama ne oldu hamileyim hemde tedavisiz bakma her doktorun dedigine kendi kendinin doktou ol yeri gelince kendini telkin et bence sen bunca seyleri yasamıs biri olarak cogu genc kıza gore daha guclusun bunu unutma..
devlet hastanelerinde genelde bu tarz grupların oldugu yerleri doktor paylasıyor psikiyatra gidersen onlar yonlendirebilir seni
Öncelikle kendine zarar vermekten vazgeç yaşamın iyi yanlarına odaklan. bu konuda psikiyatri de sanırım bir tedavi gördün öncelikle ona devam et. yani tıbbi bilimsel tedavini aksatma. ek olarak bireysel seans şeklinde (bu işi ciddi olarak yapanlar aykut Oğur, tuğçeisinsu vs. ) görüşmeye de gidebilirsin. gidemesen bile bu kişilerin sosyal medyada sayfalarına bak.
Sana en son yüzüklerin efendisinden bir replik:"her zaman umut vardır"
kuzenim intihara kalkmıştıHenüz 20 yaşındayım ve antidepresan, kendine zarar verme ve intihar teşebbüsü geçmişim var.
İlkokul dönemimden itibaren gerek evde olan yoğun baba baskı ve şiddeti, gerek yaşadığım kötü çevre dolayısıyla her zaman kendi köşeme çekilip kitaplara müziklere gömülmüştüm. Çevremde çok fazla insan olmazdı çoğu zaman, hala da öyle. Zira çok kalabalık ortamlarda olduğumda nefes darlıkları ve kuruntular yaşıyorum. Ortaokul dönemine geldiğimde kendimi internet sitelerinde bu hikaye, fan-fiction yazma kısımlarına adadım o dönem her şey daha iyiydi ama ailemle tamamen koptum. Ortaokul 8. sınıfta geleceğim için istediğim çok iyi bir liseye gitmeme (okul biraz uzakta olduğu için) babam tarafından engel koyulup beni evin yakınındaki düz liseye göndereceğini söylemesiyle her şey değişti. Ergenliğin verdiği o aptal öfke ve zaten zihnimde olan karanlıkla bir düğmeye basıldı ve kendime zarar verme dönemim başladı.
Annem ve babam çalışıyorlardı, dolayısıyla hep yalnızdım. Ancak buna rağmen annem bendeki değişikliği hemen fark edip oldukça ilgilendi ve sonunda uzman biriyle konuşmam için beni oldukça iyi bir terapiste gönderdi. Kadın dikkat bozukluğum olduğunu söyledi sadece ve üzerimde hiçbir etkisi olmayan antidepresanla beni yolladılar. İlaçlar işe yaramayınca bıraktım, aileme iyiyim diyip kendimi gizlice yaralamaya devam ettim. Doğup büyüdüğüm yerden yeni bir yere taşınmanın bunalımı, ergenlik, kafamdaki şeyler falan baya zorlu bir dönem geçirdim. Yaşımın büyümesi ve yavaş yavaş büyümem dolayısıyla babamın iğrenç baskıları da arttı. Bağırmaya, küfür edip aşağılamaya, telefonumda "senden hoşlanıyorum ya" gibi çocuk mesajlaşmalarım olduğu sevgilimi öğrenince ağır ithamlarda bulunmaya başladı. İşin içine şiddet de girdi böylece. Annem yapması gerekeni yapıp onu evden uzlaştırdı, bir süre sonra babamla barıştım konular kapandı gibi göründü bir süreliğine. Lise dönemimde aptal genç kızlık hatasını yapıp aşık olduğumu düşündüm, her şeyi iyice abartıp kendimi kaybettim. Kendisi o dönemde daha önce tatmadığım baba şefkatinin benzerini gösterdi ve iyice bağlandım. Sonra koşullar el vermeyince ayrıldık. Normal hayatıma geri döndüm. Sonrasında annem ve babamın arası açıldı ki başıma gelen en güzel şeydi, boşanma aşamasına ilerlediler, ev çok huzurlu ve mutlu bir yer haline gelmişti. Yine problem yok!
Ancak annemin mutsuzluğu, benim eğitim hayatımdaki problemler, yaşama ve gelecek korkusu, olaydan bir sene önce tehşisi koyulmuş PCOS beni kötü duruma sürükledi. İlk gittiğim kadın doktor bana, küçücük bir çocuğa, "senin çocuğun olmaz, düşük olur böyle kötü bi hastalık tedavisi yok" gibi şeyler söyleyip beni tamamen çökertti. O zamanlar büyüyünce kocaman bir ailem olsun düşüncesindeydim tabi. Böylece 2014 Şubat'ta ilaç yöntemiyle intihar etme teşebbüsünde bulundum, bir saat kadar sonra anneme yapabileceğim en kötü şeyi yaptığımı fark ettim, sabah uyanıp tek çocuğunu ölü bulma düşüncesi beni doğrudan pişman etti. Annemi uyandırdım, olayı anlattım ve hastaneye gittik, 2 gün hastanede kaldım. O olaydan sonra hayat daha kolaylaştı, annem tekrar mutlu haline geri döndü, babamla görüşmeyi kesip hayatıma empoze ettiği negatif etkiden kurtuldum, eğitim ve gelecek konusunda işler istediğim hale geldi ama hala içimdeki o karanlığı atamıyorum. Çok süslü püslü bir cümle olacak ama ben hayat çizgisinde intihar ettiğim o noktada durdum ve çevremdeki herkes için zaman akmaya devam etti gibi bir şey hissediyorum. Ait hissetmiyorum. Burada olmamam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Kendimi öldürmeyi tekrar düşündüğümde annemin beni hastaneye götürürken ki hali canlanıyor gözümde, ona bunu yapamam gibi geliyor. Bu konuyu açarak ne yardım beklediğimi bende bilmiyorum, terapistlerden umudumu kestim. İnternette intihara eğilimli kişiler hakkında pek çok makale var ancak intihar sonrası hayat üzerine hiçbir destek hattı bulamıyorum. Bildiğiniz intihar sonrası destek grupları, bu insanların birbirlerine hikayelerini anlatıp yardımcı oldukları yerlerden biliyorsanız paylaşmanızı çok isterim. Açıkçası ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
seni cok iyi anlıyorm canım bende okb hastasıyım ve tam bir girdap içindeyim
kuzenim intihara kalkmıştı
sonra yaşadı çok şükür ki zor zamanlar geçirdi elbette ama düzenli ilaçları kullanıp tedavi oldu
sonra okulu bitip yaşı gelince evlendi ve şehir değiştirdi kendisini intihara sürükleyen her sebepten uzaklaşma imkanı buldu ve toparladı şimdi
gelecekte mutlu olmama gibi bir şeye şartlama kendini
evet sonrası sıkıntılı da olsa ortam değiştirmek ve çevrende pozitif insanlarla ilerlemek ilaçlarını düzgünce kullanmak senin toparlamana yardım edecektir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?