Kızlar bi toparlanın lütfen ama hepimiz aynı durumdayız..
karamsarlığa kapılmak ağlamak bize bişey getırmıyor,bugüne kadar hergün ağladık neoldu.
Kendimize zarar veriyoruz..İnanın bende aklımın iplerini zor tutuyorum şu koskoca evde eşimde gidince
aksama kadar ruh gibi tek basıma dolanmaktan hamile insanların yerinde olmak için can atmaktan.
Bebek reklamlarını bile görüp ağlamaktan,geceleri uyuyamamaktan,tedavilerden negatıf sonuc almaktan bıktım usandım.
Mutlumuyum hayır,mutsuzluktan geberiyorum hatta ,beynimin içinde sürekli aynı sorular aynı umut aynı hüsran...
Sessiz çığlıklarım var içimi acıtan...
Ama bisekılde bastırmazsam biliyorum ki ruhen cok kötü durumlara gelicem..
Aklımın iplerini elimde sıkıca tutuyorum az gevsetsem inanın bazen hayattan kopma derecesıne gelıyorum.
er ya da geç belkide hiçbizaman olmayacak bilmiyoruz.
Bizlerin galiba bu durumu kabullenıp böylede mutlu yaşamaya calısmamız gerekıyor.
Allahın hazınesınde hersey bol,biz aciz kulları olarak elbette zaman zaman isyana gidiyoruz.
İnanıyorum ki bi gün gülümseyerek okuyacagız bu yazdıklarımızı vay be neler yasamısız nekadar güçlüymüsüz aslında diycez.