yvonna seninle aynı duyguları paylaşıyorum.bende bebeğimi süpriz bir şekilde 12.10.2009 tarihinde öğrendim okadar sevindim ki o duyguyu anlatmam mümkün değil yüzümden gülümsemem hiç eksik olmadı hayatımın en güzel dönemiydi hele o kalp atışlarını gördüğüm o an sanki hayatım yeniden başladı içimdeki miniğimin kalbi okadar hızlıydı ki sanki bana anne ben burdayım der gibiydi.Ama bu mutluluğumuz çok sürmedi rutin kontrolümün olduğu gün13.11.2009 bebeğimin kalp atışlarının olmadığını öğrendik.Dünyam başıma yıkıldı inanamadım gözyaşlarım hiç durmadı 8+4 günlüktü aslında 9 haftalıktı ama bir hafta geriden takip ediyordu.Doktorum iyi kalpli doktorum bana çok destek oldu gözlerinde benim hüznümü paylaştı bir hekim olarak değilde bir arkadaş gibiydi... O gün ruh halim iyi olmadığı için kürtaj işlemi bir gün sonraya kaldı.işte o gün 14.11.2009 bebeğime son görevim bebeğim annesine tamamen veda etti ve çok uzaklara gitti meleğim oldu minik meleğim seni çok sevmiştim çok bağlanmıştım herşeyin hayırlısı diyorum .2 ay çok güzeldi rüya gibiydi şimdi evde kendimi toparlamaya çalışıyorum yarınlara umutla bakmak için kendimi zorluyorum bir eşim var onun için kendimi toparlamam lazım inşallah hepimizin yeni bebekleri olucak Allah sağlıklı bebekler nasip etsin hepimize allah birdaha yaşatmasın ... Güçlü olmak zorundayız herkese umut dolu günler dilerim...