ilk "anı" hayatın "anahtarı"

Once bir suru kare geldi aklima birini digerinden ayirt edemedim ama giris kat bi evde otururduk karanlik, rutubetli, kasvetli aklima gelen tum karelerde on plana cikan evin haliydi..

bodrum kat oldugu icin tavana yakin bi cami vardi annemde beni o cama oturtur elime oyuncak verir islerini yapmaya giderdi, sikilinca cagirirdim annnneeeeee gel beni al diye cunku yuksekti ve kendim inemezdim..gercekdende hayatta ne zaman sikissam hep annneeee derim..bazen yarardan cok zararida dokunsa yinede derim, onun bir cift sozune el vermesine hep ihtiyac duyarim...

hangimizin ihtiyacı yokki annesine...

yaşadığımız güzel anların çoğalıp geçmişteki kötü hatıraları daha çabuk unutturması, geçmişteki bazı üzücü olaylarında bizi olgunlaştırıp güçlendirmesi dileklerimle........