- 12 Nisan 2013
- 147
- 0
Çok beklentiliyim. Eşimden yapamayacağı şeyleri isteyerek ona büyük eziyet ediyorum. Mesela ilgi görmek sevildiğimi hissetmek istiyorum. Ama biraz düşünceli olmalı ve kimseyi istemediği bir şeyi yapmaya zorlamamalıyım değil mi? 3buçuk yıllık evliliğimizin her sabahı onu işe giderken uğurlayıp gözlerinin içine bakıyorum beni öperek gitsin diye. Ama yok bunu yapmak istemiyor. Ah ben... işe geç kalacak anlamam lazım ve vakit kaybı yapmamam lazım. Ama ben arsızım o kaçsa da bazen yakalar sarılır öperim işte. Peki ya işten geldiğinde? Sahibini bekleyen finolardan farkım yok gibi. Hala her iş dönüşü uzun uzun bekliyorum arkasında. Belki şimdi sarılır bana diye. Nafile... ama o çok yorgun değil mi? Sırası değil yani böyle şeylerin. Bebeğimiz var artık. Ona sarılıyor kokluyor öpüyor. Sıra bana gelecek mi acaba dediğimde bu varken sana sıra mı gelir diyor. Tabi o şaka yapıyor aslında. Ama yanakları boş yüreği kırılmış ordan ayrılan benim. Sohbet paylaşım yok. Açtığım konular boş ve sıkıcı ona göre. Beraber olduğumuz zamanlar ise yine öpmekten ziyade işimize bakıp hemen banyoya atıyoruz kendimizi. Ama diyorum ya beklentili olan benim. Ne gerek var ki böyle şeylere.