İleri Derece Çocuk Fobisi

Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?

Muhtemelen. Psikyatrik yardim sart. Burdan ne soylesek bos.

Psikoloğa git zira hiç normal değilsin
Sarışın diye bebekten tiksinmek nedir ya ..

Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..

Psikolojik destek alın ve herkese bahsetmeyin durumunuzdan. Aşırı derecede itici geliyorsunuz çünkü.

Goldenchocolate .!.:

Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?

Genişletmek için tıkla...

Fobi ileri düzeyde korku halidir, bu korkunun hayatını olumsuz ve ileri derecede etkilemesidir, senin yaşadığın şeyse korkudan ziyade tiksinme (öyle yazmışsın). Bence uzman yardımı almalısın. Yaşadığın şey hiç ama hiç normal değil. Sevmemek, istememek, korkmak anlaşılır da sırf sarışın diye tombul diye tiksinmek ayrı olay.

23 yasında bebek ıstememen normal. Gercı senınkı ıstememek degıl tıksınmek boyutuna varmıs (kı burasını cok sacma buldugumu ıtıraf etmeliyim) hayatını etkıleyecegını dusunmen normal,ben de bu kafadaydım.. olursa aldırırım fılan dıyordum,sonra 3 kez tup bebek yaptırdım.. ne dıledıgıne cok dıkkat et ve psıkolojık yardım al mutlaka.. bunun altında yatan bırsey olmalı

Allah akıl fikir versin ne diyelim. Bu kadar kotude bahsedilmez insallah hıc cocugun olmaz yoksa acırım haline.

Normal bir bebek sevmeme istememe durumu değil sanki. Ben de bebek çocuk sevmem ellemem ama varlıklarından da rahatsız olmam. Kendi kızım başka tabi. Bana göre ondan tatlısı güzeli yok.

Seninki biraz garip psikologa falan mı gitsen?

Bide ginepig nedir diye baktım çok şeker şeylermiş

bilinçli rahatsizsiniz.. itiraf ediyorum ben böleyim lafiniz , tiksiniyorum demenizde beni rahatsiz etti..bence siz bütün korunma yöntemlerini ayni anda kullanin

Kusura bakmayın ama şu an sizde bana tiksinç geldiniz.
Anlayabilirim ve saygıyla karşılarım düzeninizin bozulmasını istememenizi ve asla çocuk düşünmemenizi. Ama ödüm kopuyor bana dokuncak diye nedir ? Aklım çıkıyor hamile kalıcam diye nedir? Yatcan kalkcan hoop hamilesin geçmiş olsun.

Bu konu gerçek olamaz

Burda bebek veya cocuk sevmeyeni cok okudumda senin gibisini pek okumadim,sevmeyebilirsin,tahammul edemeyebilirsin ama mide bulantisi tiksinme kavramlari normal degil pekde normal degilsin...Bana gore zaten ozellikle bebekleri ve hayvanlari sevmeyen insanlarin insani duygularinda bir problem vardir,kalbi taslasmamis,duygudan yoksun olmayan biri kucucuk bir bebege karsi nasil kayitsiz kalabilir bilmiyorum,senin durum zaten dahada fena,kusura bakma ama seni tanimadan cok pis gicik oldum inanilmaz iticisi yazdiklarin...Umarim rabbim sana cocuk yuzu gostermesin,bunu yazan birinden anne olmaz...

ben ne okudum yahu bence sizin bilincaltinizda başka bir sıkıntı var. sarışın diye insanın midesi bulanirmi. yaziminizi biraz cahil buldum ( yaş olarak diyim) sanki ne konusacaginizi bilememis nasıl abartsam diye yazılmış
umarım hic çocuğunuz olmaz.

Goldenchocolate .!.:

Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?

Genişletmek için tıkla...

Git baglattir tuplerini omur billah cocuk sahibi olma.
Kondom sprial vs %100 koruma saglamiyor, seni kesmez.
Tedaviyi de geciktirme cunku bu halin normal degil, hatta fazlaca itici ve tehlikeli

Yakın zamana kadar bir bebekle başbaşa bir ortamda kalmak beni çok geriyordu
bi kere avm asansöründe annesinin kucağındaki bir bebek ile yanyana düştük
Bebek ağzından çıkarttığı ellerini bana uzatıyor ben kaçıyorum, asansör kalabalık gidecek yer yok, kenara sıkıştım kaldım ayy kabus gibiydi
Kadına en son bebeğinizi çeker misiniz diyecektim ki çok şükür kapı açıldı indim. Kadına da ayıp olacaktı.

Bebeklerin ağlama sesleri de beni rahatsız ederdi. Kulaklarımı kapatacak kadar değil, kulaklıkla müzik dinleyecek kadar. :)
Ama benimkiler korku değil de irite olmak gibiydi.

Geçmiş zaman kullanıyorum çünkü artık böyle olmamalıyım. Ve kendimi alıştırıyorum :)
Arkadaşımın çocuğunu kucağıma alabildim mesela. Küçükken kardeşim dışında hiçbir bebeği kucağıma almamıştım.

Daha çok korkanları da anlıyorum. Fobisi olanları da anlıyorum.
Ben de bacakları aşırı boğum boğum olan bebekleri rahatsız edici buluyorum, elimde değil.

Allah sana hiç bir zaman bebek vermesin.
Amin.

Şu gözler ne bebekten tiksinen kadınlar gördü. Şimdi hepsinin bebegı var, bagrina basa basa dolaniyor. Ha sadece kendi yavrusunu seviyor ama. Baska bebeklere bi ilgisi yok hala.
Benim enistem de kedi sevmez, kose bucak kacardi. Hasbelkader bi kedi girdi evlerine. Simdi koyun koyuna yatiyorlar.
Yani bunu takinti haline getiren sizsiniz.
Bebek degince bayilacak kadar oluyorsaniz psikolojik destek alin.
Ama o boyutta degilse zamanla gecer.
Ha yine cocuk yapmazsiniz belki ama en azindan bu kadar antipati beslemezsiniz.

Arkadas hemen kadina linc girisimi baslamis o ister mi boyle olmasini tum sikintilarini yazmis ki destek olalim diye hemen bi beddualar saldirilar falan ne tuhafsiniz tovbe tovbe...
Konu sahibi bence sen gecmiste bebeklerle ilgili hatirladigin veya hatirlamadigin bi sikinti yasamis olabilirsin ben 4 yildir anne olamadim her gun agladim uzuldum ama sonradan insanlar allahin her gunu sormaya basladikca kv ile yasadigim zamanlar her allahin gunu millet bebe sebe eve dolusup cocuklarini bana baktirdikca onlarin pisligini temizlemek zorunda kalinca nefret ettim 2yildirda yan komsunun cocugu yuzunden hayattan sogudum evimin her yerini kirdi pisletti suan evime cocuklu biri gelecegi zaman mideme kramplar giriyo soguk soguk terliyorum cunku tahammul edemiyorum her yeri karistiran ve sevimsiz annelerinin siritarak izlemesine onlar evimi parcalarken

Yani demem o ki belki de boyle bi sikintilariniz oldu cocuklukta genclikte bi dusunun umarim ikimizinde bu durumu gecer