İkramdan Kaçan Kadının Akibeti

Elossa .!.:

Mutlu bir aileydiler

Bey kendine göre bir çevre edinmiş, mazbut dostlarıyla sık sık görüşüyor, onları zaman zaman da evine davet edip İslâmî konularda seviyeli sohbetlerde bulunuyorlardı

Ne var ki, hanım bu davetlerdeki hizmetinden memnun değildi

Nihayet bir gün son sözünü söylemekten çekinmedi:

– Artık ben misafir falan istemiyorum

Senin dostlarının çayını hazırlamaya da mecbur değilim!

Sakin ve edebli bey, her zamanki gibi sesini çıkarmadan düşünmeye başladı

Kendi kendine söyleniyordu:

– Benim dostlarım kahve dostu değil ki

Her biri İslâm’a hizmetten başka derdi, meselesi olmayan kültürlü insanlar

Bunlarla bir araya gelmek, şöyle bir çay sohbetinde meselelerimizi konuşmak bir eğlence değil, bir hizmettir

Ne var ki bu hanımın hizmetle, misafire ikramın sevabıyla hiç alâkası yoktur

Rabbim bana sabırlar ihsan eyle!

Biricik kızı Mümine ise babasının hüznünü yüzünden okuyordu

Hemen atıldı:

– Babacığım, neden üzülüyorsun? Anneme bakma sen

Misafir ağabeyleri her zaman çağırabilirsin

Senin bütün hizmetlerini tek başına ben görebilirim

Çayını da, hattâ gerekirse sofranı da ben hazırlayabilirim!

Baba, çok etkilenmişti

Zaten çok sevdiği biricik kızını, daha da çok sevmeye başladı

Artık misâfirlerini rahatça davette bulunabiliyor, anneye rağmen küçük hanımın üzerine düşen hizmette hiç de kusur etmediği görülüyordu

Zamanında gelen berrak çaylarını yudumlarken de hizmetlerini konuşabiliyorlardı

Ne var ki Anne malum tutumunu yine devam ettiriyordu:

– Senin misafirlerinden de bıktım! Sana ne falan öğrencinin perişan oluşundan, filanların hizmete muhtaç halde bulunuşundan

Çivisi çıkmış dünyayı sen mi ıslah edeceksin? Sen kendine bak, kendi işinle, gücünle meşgul ol!

Hep sabır içinde şükreden bey, bir gün Eskişehir’den İstanbul’a gitmek zorunda kalmıştı

Arabasına hanımı ile kızı da bindiler

Yolda Cumayı münasip bir yerde edâ etmeyi düşünüyordu

Ne var ki, hanım yine itiraz etti:

– Cumayı yolda kılmaya mecbur değilsin

Hızlı git, İstanbul’da kıl!

Bu yüzden hızla yol alırken ansızın önlerine çıkan bir demir kasalı kamyonun altına girmezler mi! Tabii her şey bitmiş, her üçünün de hayatları sona ermişti

Haber duyulduğunda dostları koşuşmuş, ama ilahî takdiri kimse değiştirememişti

Her üçünü de defnettikten sonra masum bir yakınları bunları rüyada gördü

Öyle bir rüya ki, tesirinden bir türlü kurtulamayıp bir maneviyat büyüğüne şöyle anlattı:

– Bey, hanımı ve kızı ile hacca gidiyorlardı

Sınır kapısına vardıklarında pasaport kontrolü başladı

Bey ile kızının bütün muameleleri gözden geçirildi

Eksik yoktu

Geçin, dediler

Hanımınkini kontrol ettiklerinde:

– Bu hanım bu pasaportla hacca gidemez! Geri çevirin! dediler

Hanım feryadı bastı:

– Ne münasebet! Biz bir aileyiz

Muâmelemiz aynı

İşte bu, beyim, bu da kızım

Bizi ayıramazsınız!

Cevap kesindi:

– Hayır! Senin muamelen onlarınkinden ayrı yapılmış

Sen giremezsin, çekil geriye bakayım

– Bu rüyanın tevili ne ki? diye sorulduğunda maneviyat büyüğünün cevabı şundan ibaret oldu:

– Evladım, bunun tevile ihtiyacı yok ki, rüya açık!

O günden bu yana bu olay ürperti ile anlatılıyor, ibretle dinleniyor

Bilmem size de bir şey söylüyor mu?​

Genişletmek için tıkla...