İki arada bir derede...

Aze_77 .!.:

Sorunlu bir aile de büyüdüm malesef. Yaşıtlarım koşup oynarken ben annem ve babamın kavgaları arasında kardeşlerime bakmaya çalışırdım. İkisini de çok severdim hele babamı çok ayrı her kız gibi.. Malesef babamın başka bir kadınla ilişkisi varmış kavga sebepleri buymuş.. Bu kavga hiç bitmedi aksine yıllarca sürdü, babam la annem ayrılmadılar ama hiç bir zaman sıcak bir aile ortamımız olmadı. 4 Kardeştik en büyük ben olduğum için sorumluluk benim üzerim deydi babam genellikle dışarda olurdu, her baba gibi akşam yemeklerinde gelmezdi. Annem ise bizi aç açıkta bırakmadı aksine çalıştı çabaladı baktı bize, çok yıprandı , ama hep mutsuzdu , ne yapsam beğenmez memnun edemezdim onu..Bir defa kızım yavrum demedi, gergin mutsuz ve öfkeli bir anne.. Babamın yüzünden böyle olduğunu biliyordum, ne ayrılıyorlardı ne de araları düzeliyordu. Annem hep diğer kadına küfür ediyordu , yıllar böyle geçti.. Hiç bişey değişmedi babam başımızı sokacak bir ev aldı bize annem de bu evden sonra sakinleşir diye düşündüm.
Sorun şu ki bu yaşadıklarım bende korkunç bir karamsarlık bıraktı, evliliğe inancım yok olmadı hiç.. 35 yaşındayım kendime ait bir hayat kuramıyorum. Annem hala çok mutsuz karamsar 24 saatin 12 saati babama küfrediyor ve ben bunları duymaktan bitap düştüm ,yardımcı olmaya çalıştım ona ama ben onu toparlayacağıma o beni aşağı çekti çekiyor. İşten eve gittiğimde mutlu enerji dolu olsam bile ne yapıp yapıp 30 yıllık konuları getiriyor önüme.. Evet acı çektin üzüldün ama yeter, bizi de düşün duymaktan yoruldum. Geleceğim senin acılarının gölgesinde boğuluyor..
Çok çaresizim ona banane diyemiyorum annem çünkü ama benim de kendi hayatıma bakmam lazım .. Sürekli yakaran beddua eden mutsuz bir anne ile nasıl olacak ki ?

Genişletmek için tıkla...

Aze_77 .!.:

Çok teşekkür ederim ilginize, evet annem çok acı çekti bizde çocukları olarak o acının altında onun kadar ezildik, anne şefkati göremedik o hep öfke ile yaşadı ve yaşyor.. Babamla boşanmadı belki çevre baskısından ürktü bilmiyorum. Kendine de bize de hayatı zehir ediyor, geçmedi öfkesi geçmiyor.. Bizim ne suçumuz vardı ? Onun yaşadığı acıları ölene dek biz de mi yaşayalım ki öyle olacak bu gidişle Geçmişin izlerinden kurtulamıyor, ve bizim de unutmamıza izin vemiyor. Bu duruma benzer şeyler yaşayanlar varsa bir nebze dertleşiriz diye düşünerek açtım konuyu...

Genişletmek için tıkla...

NAzLI_S .!.:

evet haklısın insan paylaştıkca rahatlıyor annen bence o karamsarlıga yıllardır gırmıs bu saatten sonrada cıkcagını sanmıyorum bana kalırsa tamam annen ama herkez oncelıkle kendını düşünmek zorunda eger dusundugun bırı varsa evlen yaşın zaten gelmıs annen bu sekılde dıye sen onunla kalmak zorunda deılsın sanada ıyı gelecektır annen boyle bır durumda artık kendı kendını yurutmeyı ogrenecek kımse kalmayınca yanında hayatına bak arkadasım annen yasamış gecırmıs sen gec kalma..

Genişletmek için tıkla...

Aze_77 .!.:

Sorunlu bir aile de büyüdüm malesef. Yaşıtlarım koşup oynarken ben annem ve babamın kavgaları arasında kardeşlerime bakmaya çalışırdım. İkisini de çok severdim hele babamı çok ayrı her kız gibi.. Malesef babamın başka bir kadınla ilişkisi varmış kavga sebepleri buymuş.. Bu kavga hiç bitmedi aksine yıllarca sürdü, babam la annem ayrılmadılar ama hiç bir zaman sıcak bir aile ortamımız olmadı. 4 Kardeştik en büyük ben olduğum için sorumluluk benim üzerim deydi babam genellikle dışarda olurdu, her baba gibi akşam yemeklerinde gelmezdi. Annem ise bizi aç açıkta bırakmadı aksine çalıştı çabaladı baktı bize, çok yıprandı , ama hep mutsuzdu , ne yapsam beğenmez memnun edemezdim onu..Bir defa kızım yavrum demedi, gergin mutsuz ve öfkeli bir anne.. Babamın yüzünden böyle olduğunu biliyordum, ne ayrılıyorlardı ne de araları düzeliyordu. Annem hep diğer kadına küfür ediyordu , yıllar böyle geçti.. Hiç bişey değişmedi babam başımızı sokacak bir ev aldı bize annem de bu evden sonra sakinleşir diye düşündüm.
Sorun şu ki bu yaşadıklarım bende korkunç bir karamsarlık bıraktı, evliliğe inancım yok olmadı hiç.. 35 yaşındayım kendime ait bir hayat kuramıyorum. Annem hala çok mutsuz karamsar 24 saatin 12 saati babama küfrediyor ve ben bunları duymaktan bitap düştüm ,yardımcı olmaya çalıştım ona ama ben onu toparlayacağıma o beni aşağı çekti çekiyor. İşten eve gittiğimde mutlu enerji dolu olsam bile ne yapıp yapıp 30 yıllık konuları getiriyor önüme.. Evet acı çektin üzüldün ama yeter, bizi de düşün duymaktan yoruldum. Geleceğim senin acılarının gölgesinde boğuluyor..
Çok çaresizim ona banane diyemiyorum annem çünkü ama benim de kendi hayatıma bakmam lazım .. Sürekli yakaran beddua eden mutsuz bir anne ile nasıl olacak ki ?

Genişletmek için tıkla...