- 18 Mart 2011
- 7.164
- 19.580
Bayanlar ben içimi dökmek istedim biraz da. Gösteriş veya acındırma için değil inanın. Okuyanlar da yorum yazanlar da vaktini aldığım için hakkını helal etsin..
Nasıl oldu bende anlayamadım ama Rabb yoluna girmeyi nasip etti bana. Ben alkol kullanan namazı niyazı sadece kadir gecesinde kılan gaflet uykusunda bir insandım. Öyle dinsiz değildim ama nasıl anlatsam nüfus kağıdımda yazardı sadece dini islam diye. Hatta nasıl bir gaflet uykusudur bilemedim ama son iki Ramazanıda kendimce sudan sebeplerle es geçtim. Senede bir kere gelen orucu bile tutmadım yani. Allah affetsin. Daha önce yaptıklarıma cahillik deyipte kendi yanlışlarımı başkasına yüklemekte istemiyorum. Geçen yıl her şey eskisinden de kötü gitmeye başladı hissettim bunu. Ezana dahi saygım kalmamıştı. Ezan okunurken duymak istemiyordum, kulaklıkla müzik dinliyordum. Ölmüşlerin mevlütüne bile gitmiyordum. İşim gücüm Rabbim bir daha yaşatmasın dini gereklilikleri sorgulamaktı. Hiçbir işim yolunda gitmiyordu ve oturup dua etmek yerine sabah akşam yaradana isyan ediyordum. Gözümün önünde akrabalarım, gencecik arkadaşlarım, 20 günlük bebekler ölüyordu ama ben ders almak yerine ölünce her şeyin bittiğini düşünüyordum. Ölümden sonra bir yaşam varsa da Allah affeder diye bi gaflet uykusu içindeydim.
2 ay önce bir rüyayla uyandım, kabus desem daha doğru olur. Rüyamda çöl gibi bir yerde yürürken bir çukura düştüğümü gördüm. Çukurda alevler vardı. Herkes, bütün sevdiklerim o çukurun başındaydı cayır cayır yanıyordum ama o güvendiğim akrabalarım, dostlarım bana yardım edemiyorlardı. Çırpınıyordum, çığlıklar atıyordum ama nafile. Başka çukurlarda da benim gibi insanlar vardı ama bazı çukurlardan hiç ses gelmediği gibi ışıklar çıkıyordu. Oraya gitmek istiyorum diye bağırdığımı hatırlıyorum. Çukurun içinde olduğumdan kendisini göremediğim bir ses orası senin hakkın değil, bitti artık dedi. Avazım çıktığı kadar bağırdım kimse bana yardım edemedi. Çığlıklar içinde uyandım. Babaannem bana okuyana kadar kekeledim. Sol kolumda hala geçmeyen küçük bir yanık izi vardır. Acısını hissettim o ateşin resmen. Sonra o gün bütün gece düşündüm. Şu an ölsem gitsem kim kurtaracaktı beni? Benim gibi fani akrabalarım, arkadaşlarım mı? Sırat köprüsünden düşerken kim tutacaktı beni? Bir sürü dini kitap aldım ertesi gün ve oturup okumaya başladım. Farkettim ki resmen açmışım bilgiye okudukça okudum. Her şeyi bilmek istiyordum. İçkiyi bıraktım, ezan vakitleri önce zor geldiğinden sadece abdest aldım, sonra namaza başladım. İnanır mısınız, ailemle aram düzeldi. Allah deyip ötesini bıraktığımda her şey daha kolaydı.Şirkten, küfürden, haramdan girdiğim bütün günahlardan ağlaya ağlaya tövbe ettim. Rabbim bana bunu nasip etti çok şükür. Allah ne bana ne de kimseye benim önceki hallerim gibi gaflet uykusunda, şeytan kucağında günler yaşatmasın inşallah..
Nasıl oldu bende anlayamadım ama Rabb yoluna girmeyi nasip etti bana. Ben alkol kullanan namazı niyazı sadece kadir gecesinde kılan gaflet uykusunda bir insandım. Öyle dinsiz değildim ama nasıl anlatsam nüfus kağıdımda yazardı sadece dini islam diye. Hatta nasıl bir gaflet uykusudur bilemedim ama son iki Ramazanıda kendimce sudan sebeplerle es geçtim. Senede bir kere gelen orucu bile tutmadım yani. Allah affetsin. Daha önce yaptıklarıma cahillik deyipte kendi yanlışlarımı başkasına yüklemekte istemiyorum. Geçen yıl her şey eskisinden de kötü gitmeye başladı hissettim bunu. Ezana dahi saygım kalmamıştı. Ezan okunurken duymak istemiyordum, kulaklıkla müzik dinliyordum. Ölmüşlerin mevlütüne bile gitmiyordum. İşim gücüm Rabbim bir daha yaşatmasın dini gereklilikleri sorgulamaktı. Hiçbir işim yolunda gitmiyordu ve oturup dua etmek yerine sabah akşam yaradana isyan ediyordum. Gözümün önünde akrabalarım, gencecik arkadaşlarım, 20 günlük bebekler ölüyordu ama ben ders almak yerine ölünce her şeyin bittiğini düşünüyordum. Ölümden sonra bir yaşam varsa da Allah affeder diye bi gaflet uykusu içindeydim.
2 ay önce bir rüyayla uyandım, kabus desem daha doğru olur. Rüyamda çöl gibi bir yerde yürürken bir çukura düştüğümü gördüm. Çukurda alevler vardı. Herkes, bütün sevdiklerim o çukurun başındaydı cayır cayır yanıyordum ama o güvendiğim akrabalarım, dostlarım bana yardım edemiyorlardı. Çırpınıyordum, çığlıklar atıyordum ama nafile. Başka çukurlarda da benim gibi insanlar vardı ama bazı çukurlardan hiç ses gelmediği gibi ışıklar çıkıyordu. Oraya gitmek istiyorum diye bağırdığımı hatırlıyorum. Çukurun içinde olduğumdan kendisini göremediğim bir ses orası senin hakkın değil, bitti artık dedi. Avazım çıktığı kadar bağırdım kimse bana yardım edemedi. Çığlıklar içinde uyandım. Babaannem bana okuyana kadar kekeledim. Sol kolumda hala geçmeyen küçük bir yanık izi vardır. Acısını hissettim o ateşin resmen. Sonra o gün bütün gece düşündüm. Şu an ölsem gitsem kim kurtaracaktı beni? Benim gibi fani akrabalarım, arkadaşlarım mı? Sırat köprüsünden düşerken kim tutacaktı beni? Bir sürü dini kitap aldım ertesi gün ve oturup okumaya başladım. Farkettim ki resmen açmışım bilgiye okudukça okudum. Her şeyi bilmek istiyordum. İçkiyi bıraktım, ezan vakitleri önce zor geldiğinden sadece abdest aldım, sonra namaza başladım. İnanır mısınız, ailemle aram düzeldi. Allah deyip ötesini bıraktığımda her şey daha kolaydı.Şirkten, küfürden, haramdan girdiğim bütün günahlardan ağlaya ağlaya tövbe ettim. Rabbim bana bunu nasip etti çok şükür. Allah ne bana ne de kimseye benim önceki hallerim gibi gaflet uykusunda, şeytan kucağında günler yaşatmasın inşallah..
