Çok uzun bir süredir üzerimde bi mutsuzluk depresiflik var. Eskiden işsizdim ders çalışıyordum ve ise girince çok mutlu olurum diye düşünüyordum, ama işe girmeme rağmen o mutluluğu yakalayamadım. Yaşadığım sehri hiç sevmiyorum. Aslında ben başka bir şehirde işe başlamak istiyordum hem de aile evinden çıkarsam ozguven kazanırım diyordum ama fırsatım olmasına rağmen ailemin isteği üzerine burada kaldım. Neyse bir şekilde idare ediyorum ama çok yalnızım. Bir iki tane arkadaşım vardı onlar da başka şehire gittiler ve şu an pek görüşmüyoruz. Başka da kimse yok etrafımda.aşk hayatı desen zaten eksilerde. 25 yaşındayım ve bu zamana kadar hayatımda kimse olmadı, kimse tarafından sevilmedim. Çalıştığım yerde de tek bekar benim herkes evli barklı ya da sevgilisi falan var. Evlilik delisi biri değilim ama insan bu kadar yalnız kalınca üzülüyor. Ozguvenim pek yok, yeni ortamlara gitmeye çekinirim pek de konuşmam. Bir de kendimi hiç sevmiyorum ve hep başkalarıyla kıyaslıyorum. Başka kızlara bakıyorum çok güzel olmasalar da ciltleri falan pürüzsüz, elleri bakımlı. Benim bu yaşımda alnım kırış kırış, cildim gozenek dolu ve hiçbir şey fayda etmiyor. Kendimi kiz gibi hissetmiyorum hic onlarin yaninda.Gözlerim bozuk lazer olmak istiyorum ama gözüm uygun değil. Ehliyetimi hâla alamadim 2 sınavdan kaldım. Her şey yoluna girer diye bekliyorum ama hiçbir şey yoluna girmiyor. İntihar etmeyi bile düşünüyorum. Evet sağlık en buyuk nimet ve her şeyden önemli, benim üzüldüğüm şeyler önemsiz gelebilir ama elimde değil herkesin hayat akışı farklidir ve herkesin derdi kendine büyüktür. Psikiystriye gittim ilaç verdi kullaniyorum ama bu düşünceler degismedi, bu sorunlar çözülmeden de değişecegini düşünmüyorum psikiyatri ilaçları halinin altına süpürüyor bence bazı şeyleri sadece. Burada içimi dökmek istedim çünkü kimseye anlatamıyorum. Ömrümü boşa yaşamış hissediyorum Artık dua etmeye bile gücüm yok. Hiçbir şeye hevesim de yok
Son düzenleme:
