merhaba kasım anneleri..
uzun bir aradan sonra tekrar aranızdayım.
oğlumuz dünyaya geleli bugün tam 2 hafta oldu ve ben anca fırsat bulup doğum hikayemizi yazıyorum...
ee ikimizde bu yeni hayata anca yavaş yavaş alışıyoruz
gelelim hikayemize:
bildiğiniz gibi bizim velet 41. haftasını doldurmasına rağmen hala gelmeye niyeti yoktu.ee annesi içerde oğluna iyi bakıyodu ve rahatı yerindeydi
şaka bi yana oğlumun kafası normalde 35 cm. civarı olması gerekirken 37 cm. miş ve bu yüzden doğum kanalına girememiş..bunuda doğduktan sonra net olarak anlayabildik.
26 Kasım 2008 sabahı doktorumun daha önceden söylediği gibi hiç bişey yemeden saat 9 da hastaneye gittik.eşim,ben,kayınvalidem ve görümcem..
ultrason ve nst sonrasında hala kaan beyimizin gelmeye niyeti olmadığı anlaşılınca doktorumuz daha fazla beni ve oğlumu riske atamayacağını söyledi ve önce suni sancı, olmazsa sezeryanla bugün muhakkak doğurmam gerektiğini söledi.
hastaneye yatış işlemlerinin ardından odamıza çıktık ve bana serum takıldı.(suni sancı için)
sonrada nst ye bağlandım.ara ara ufak sancılar hissediyodum ama bunlar doğumu başlatacak kadar şiddetli değildi ve böyle saat 2 ye kadar bekledik.saat 12 gibi bir ara oğlumun kalp atışları yavaşladı ve hemen bana oksijen verip sola doğru yatırdılar.çok korktum bebeğime bişey olacak diye..ama 5 dk. sonra herşey normale döndü şükür.ee oda çıkmaya çalışırken sıkıntıya girmiş kuzum
doktorumuz saat 2 de tekrar açılma olup olmadığını kontrole geldi ve bende tık yok..böle akşama kadarda beklesek bişey olacağı yok sezeryana alıcaz dedi.aldımı beni bi telaş??
nasıl korkuyorum ,başından beri normale alıştırmışım kendimi..
neyse sonda takıldı ve beni sedyeye yatırdılar. odadan çıkarken annemle babamda gelmişlerdi.herkes başımdaydı ve ben asansöre doğru götürülürken göz yaşlarımı tutamadım.önce eşim başıma geldi ve oda ağlıyodu.bana korkmamam gerektiğini birazdan bebğimize kavuşacağımızı döylüyodu.
sonra babam geldi yanıma..onunda gözleri dolmuş ve gözyaşlarımı silerken korkma kızım allah a emanet ol dedi.rahmetli annem geldi aklıma ve ben daha çok ağlamaya başladım.annemi kaybettiğimizde ben 8 yaşındaydım.5 kardeştik ve en küçüğümüz 1.5 yaşında en büyüğümüz 12 yaşında 5 kardeş..
babacığım bize kendisi bakamayacağı için tekrar evlendi ve şuan hala annecim diye hitap ettiğim çok sevdiğim annemle aramızda köprü oldu.
o olmasaydı biz bugün böle birbirine sıkı sıkıya bağlı, üveylik nedir bilmeyen bir aile olamazdık.sonra bu annemdende 2 kardeşim oldu ve çok mutluyuz şükürler olsun..
bunlar geçti hep aklımdan..
tutamıyodum kendimi iç çeke çeke ağlıyodum..
sessizce..
aşağı ameliyathaneye inerken dualarımı okudum ve nihayet o soğuk odadaydım..
doktorum geldi başıma ve nasıl olduğumu sordu.bende biraz gergin olduğumu söledim.
oda beni teselli etmeye çalıştı sağolsun..
sonra kollarımı yanlara bağladılar,ve takılan serumun ardından ben uyumuşum.
gözümü açtığımda birkeç kişi kabak tatlısı varmış hadi gidip yiyelim falan diye konuşuyolardıbaşımda birileri başımı kaldırmamı,dilimi çıkarmamı söledi.bende güçlükle yapabildim.bu ayıldım demek oluyodu herhalde..
ilk sölediğim zorla ağzımdan çıkan iki kelime:
BEBEĞİM İYİMİ, O NERDE? oldu
iyi olduğunu birazdan göreceğimi sölediler.
asansörle yukarı çıktık ve odada herkes beni bekliyodu.üzerimi giydirdiler.
sonra simsiyah uzun saçlı,kırmızı yüzlü minik bi bebek getirip kucağıma verdiler.bu oğlun dediler.
ben narkozun etkisinden tam kurtulamamış ağır hareketlerle bebeği kucağıma alırken bu çirkin bebekte ne böle dedim içimden
sonra emzirmemi sölediler.kuzum ağzını açmış öle bir aranıyoduki..
sonra tuttu mememi.o an onun kokusunu duyunca öle muhteşem bişeyki..evet dedim bu benim oğlum..
Ömer Kaan ım..
canım oğlum..
4060 gr.54 cm. olarak dünyaya gelmişti bebeğim.
ogün bu gündür hala memede
tok evin aç kedisi..
hiç bırakmak istemiyo göğsümü.
ağzı bi kuş gibi hep açık..
ilk günler çok ağlıyodu ve gaz sorunumuz vardı.birde 4 kilonun üzerindeki bebekleri doyurmak ilk günlerde zor olurmuş ve 12 saat ara ile mama takviyesi yapmamız gerekti.
hala oğlum çok gazlı.ama sütüm tabi ilk günlere göre çok şükür çoğaldı.bir iki kez daha günde bir defa mama verdim.artık vermicem.sanırım sütüm yetiyo artık.
oğlumda hafif sarılık çıktı ama doktoru tedavi gerektirmediğini, bol bol emzirmemi söledi.
bende öle yapıyorum.
bu yeni hayata oğlumla beraber alışmaya çalışıyoruz.annelik çok güzel bir duyguymuş.9 ay boyunca hissettiklerimden çok çok daha fazlasını hissediyorum şimdi.allah isteyen herkese nasip etsin..
sevgiler..:asigim:
uzun bir aradan sonra tekrar aranızdayım.
oğlumuz dünyaya geleli bugün tam 2 hafta oldu ve ben anca fırsat bulup doğum hikayemizi yazıyorum...
ee ikimizde bu yeni hayata anca yavaş yavaş alışıyoruz
gelelim hikayemize:
bildiğiniz gibi bizim velet 41. haftasını doldurmasına rağmen hala gelmeye niyeti yoktu.ee annesi içerde oğluna iyi bakıyodu ve rahatı yerindeydi
şaka bi yana oğlumun kafası normalde 35 cm. civarı olması gerekirken 37 cm. miş ve bu yüzden doğum kanalına girememiş..bunuda doğduktan sonra net olarak anlayabildik.
26 Kasım 2008 sabahı doktorumun daha önceden söylediği gibi hiç bişey yemeden saat 9 da hastaneye gittik.eşim,ben,kayınvalidem ve görümcem..
ultrason ve nst sonrasında hala kaan beyimizin gelmeye niyeti olmadığı anlaşılınca doktorumuz daha fazla beni ve oğlumu riske atamayacağını söyledi ve önce suni sancı, olmazsa sezeryanla bugün muhakkak doğurmam gerektiğini söledi.
hastaneye yatış işlemlerinin ardından odamıza çıktık ve bana serum takıldı.(suni sancı için)
sonrada nst ye bağlandım.ara ara ufak sancılar hissediyodum ama bunlar doğumu başlatacak kadar şiddetli değildi ve böyle saat 2 ye kadar bekledik.saat 12 gibi bir ara oğlumun kalp atışları yavaşladı ve hemen bana oksijen verip sola doğru yatırdılar.çok korktum bebeğime bişey olacak diye..ama 5 dk. sonra herşey normale döndü şükür.ee oda çıkmaya çalışırken sıkıntıya girmiş kuzum
doktorumuz saat 2 de tekrar açılma olup olmadığını kontrole geldi ve bende tık yok..böle akşama kadarda beklesek bişey olacağı yok sezeryana alıcaz dedi.aldımı beni bi telaş??
nasıl korkuyorum ,başından beri normale alıştırmışım kendimi..
neyse sonda takıldı ve beni sedyeye yatırdılar. odadan çıkarken annemle babamda gelmişlerdi.herkes başımdaydı ve ben asansöre doğru götürülürken göz yaşlarımı tutamadım.önce eşim başıma geldi ve oda ağlıyodu.bana korkmamam gerektiğini birazdan bebğimize kavuşacağımızı döylüyodu.
sonra babam geldi yanıma..onunda gözleri dolmuş ve gözyaşlarımı silerken korkma kızım allah a emanet ol dedi.rahmetli annem geldi aklıma ve ben daha çok ağlamaya başladım.annemi kaybettiğimizde ben 8 yaşındaydım.5 kardeştik ve en küçüğümüz 1.5 yaşında en büyüğümüz 12 yaşında 5 kardeş..
babacığım bize kendisi bakamayacağı için tekrar evlendi ve şuan hala annecim diye hitap ettiğim çok sevdiğim annemle aramızda köprü oldu.
o olmasaydı biz bugün böle birbirine sıkı sıkıya bağlı, üveylik nedir bilmeyen bir aile olamazdık.sonra bu annemdende 2 kardeşim oldu ve çok mutluyuz şükürler olsun..
bunlar geçti hep aklımdan..
tutamıyodum kendimi iç çeke çeke ağlıyodum..
sessizce..
aşağı ameliyathaneye inerken dualarımı okudum ve nihayet o soğuk odadaydım..
doktorum geldi başıma ve nasıl olduğumu sordu.bende biraz gergin olduğumu söledim.
oda beni teselli etmeye çalıştı sağolsun..
sonra kollarımı yanlara bağladılar,ve takılan serumun ardından ben uyumuşum.
gözümü açtığımda birkeç kişi kabak tatlısı varmış hadi gidip yiyelim falan diye konuşuyolardı
başımda birileri başımı kaldırmamı,dilimi çıkarmamı söledi.bende güçlükle yapabildim.bu ayıldım demek oluyodu herhalde..ilk sölediğim zorla ağzımdan çıkan iki kelime:
BEBEĞİM İYİMİ, O NERDE? oldu
iyi olduğunu birazdan göreceğimi sölediler.
asansörle yukarı çıktık ve odada herkes beni bekliyodu.üzerimi giydirdiler.
sonra simsiyah uzun saçlı,kırmızı yüzlü minik bi bebek getirip kucağıma verdiler.bu oğlun dediler.
ben narkozun etkisinden tam kurtulamamış ağır hareketlerle bebeği kucağıma alırken bu çirkin bebekte ne böle dedim içimden
sonra emzirmemi sölediler.kuzum ağzını açmış öle bir aranıyoduki..
sonra tuttu mememi.o an onun kokusunu duyunca öle muhteşem bişeyki..evet dedim bu benim oğlum..
Ömer Kaan ım..
canım oğlum..
4060 gr.54 cm. olarak dünyaya gelmişti bebeğim.
ogün bu gündür hala memede
tok evin aç kedisi..
hiç bırakmak istemiyo göğsümü.
ağzı bi kuş gibi hep açık..
ilk günler çok ağlıyodu ve gaz sorunumuz vardı.birde 4 kilonun üzerindeki bebekleri doyurmak ilk günlerde zor olurmuş ve 12 saat ara ile mama takviyesi yapmamız gerekti.
hala oğlum çok gazlı.ama sütüm tabi ilk günlere göre çok şükür çoğaldı.bir iki kez daha günde bir defa mama verdim.artık vermicem.sanırım sütüm yetiyo artık.
oğlumda hafif sarılık çıktı ama doktoru tedavi gerektirmediğini, bol bol emzirmemi söledi.
bende öle yapıyorum.
bu yeni hayata oğlumla beraber alışmaya çalışıyoruz.annelik çok güzel bir duyguymuş.9 ay boyunca hissettiklerimden çok çok daha fazlasını hissediyorum şimdi.allah isteyen herkese nasip etsin..
sevgiler..:asigim:
