Hoşgeldin İrem'im iyi ki geldin...

merhaba hanımlar. bende 12 ağustosta meleğimi kucağıma aldım ve hikayemi sizlerle paylaşmak istedim.
normalde izmir de yaşıyoruz, eşim denizci, sürekli seyirleri olduğu için hamileliğimin büyük kısmını annemlerde adana da geçirdim. doğum zamanıda annemlerdeydim, eşim doğum yaklaşınca yıllık iznini alıp yanımıza geldi. normal doğum tarihimiz 17 ağustos olacaktı aslında. 12 ağustosta fenerbahçe-galatasaray maçı vardı, eşim koyu fenerlidir. ve ben daha 1 hafta önceden o maçı sana izletmicem diye takılıyordum kendisine :) ayın 10 unda suyum gelmeye başladı sızıntı halinde. dr.umuza haber verdik 'gel bakalım' dedi. evet suyumuz gelmeye başlamıştı, dr. istersem hastanede kalabileceğimizi kontrol altında olmamızı söyledi ama ben 'evden takip edebilirim' dedim ve eve geri döndük. ayın 12 sinde dr.umuz aradı 'şehir dışına çıkmıştım şimdi dönüyorum, 1 saate kadar hastanede olurum gel kontrol edeyim' dedi. 1 saat sonra eşim, annem, kız kardeşim ve tabiki ben hastanedeydik. dr.umuzda geldi muayene etti, suyumuz sızıntı halinde gelmeye devam ediyordu, epey azalmış. açıklığımız daha 1 cm di, hiç sancım yoktu. 'suyun gelmeye başlayalı 48 saati geçti, enfeksiyon riski var üstelik suyun epey azalmış, doğumu başlatmamız lazım'dedi. biz neye uğradığımızı şaşırdık. hamileliğimin en başından beri kendimi normal doğum diye şartlandırmıştım. normal doğum istiyordum ama bunu istememdeki tek sebep bebeğimi doğar doğmaz görmekti, o anki heyecanı yaşamaktı. ama maalesef o anda ki durumumuz normal doğuma uygun değildi. acil sezeryan kararı verildi. beni hemen hazırladılar ve beklemeye başladım. bu arada evde olan babamı aradık doğum çantamızı getirmesi için. 15 dk içinde gelmişti babam. eşimin sabırsızlıkla beklediği maç başlamıştı ama doğum şokundan unutmuştu 'ben sana demedim mi bu maçı izletmicem' diye laf atınca farkına vardı, ailecek gülüşmeye başladık :) bende şaşkınlıktan başka bir duygu yoktu. hemşiremiz geldi, ameliyathaneye sedyeyle mi yoksa tekerlekli sandalyeyle mi gittiğimi hatırlamıyorum bile. içeri girdiğimde ekibimiz hazırdı. dr.umuz suyum ilk gelmeye başladığında anestezi uzmanını aramış 'hastamın suyu gelmeye başladı, ben yarın şehir dışında olucam,acil bir durum olursa size yönlendiricem' demiş. normal doğum olsa da epidural anestezi istiyordum çünkü. doğumhaneye girince anestezi uzmanımız 'dr. beni aradığında bu maçı bize izletmiceni biliyordum' dedi gülerek. oda koyu fenerliymiş. belimden iğnemi yaptılar, hiç birşey hissetmedim. uzandım masaya, titrediğimi hissediyordum sadece heyecandan. ayağımı kendi irademle kaldırıp kaldıramadığımı sordular. kaldırdım biraz. önüme yeşil örtüğü gerdiler, aradan 1 dk geçmeden tekrar ayağımı kaldırmamı istediler, kaldırdım, daha doğrusu öyle sandım. meğer kaldıramamışım dr. um karnıma dokundu hissedip hissetmediğimi sordu, sadece bir baskı hissediyorum elinizi hissetmiyorum dedim. 'tamam ben karnına dokunmaya devam ediyorum, o baskı hissi geçince söyle kesiği atıcam' dedi. beklemeye başladım o baskı hissi geçecek diye. bu arada anestezi uzmanımızla maç muhabbetine girdik. devre arasına girmişlerdi ve galatasaray öndeydi. karşılıklı atışıyorduk o fb'li ben gs'li olaraktan. sonra birden bir ses duydum. her şey silindi. tepemdeki lamba dahil her şey dönüyordu etrafımda, o ses hariç bütün ekibin sesi silinmişti sanki. 'hocam o ne' diye sorabildim şaşkınlık içinde. 'bil bakalım ne' dedi ve kızımı getirdi yanıma. yok işte anlatamıyorum o andaki hissettiklerimi. gözümü kırpmadan bakıyordum, yaşlar istemsizce süzülüyordu gözlerimden. öptüm kokladım anneeem dedim, ilk defa o kadar ağır ve o kadar güzel geldi kulağıma o anneem sözü, tarif edemem. yan tarafa aldılar kızımı, muayene ettiler giydirdiler ve dışarı çıkardılar. aradan 5 dk geçmedi bende çıktım. kızım babasının kucağındaydı, gözleri dolu doluydu aşkımın. tüm aile gelmişti, bayram havası vardı odada. herkes beni görünce bi tuhaf oldu, gözleri doldu hepsinin. ailenin ilk çocuğu, dolayısıyla ilk torunları ve ilk yiğendim. anne olduğumu görmek hepsini duygusallaştırmıştı. bu havayı dağıtmakta yine bana düşmüştü tabiki. maç bitmişti, gs almıştı maçı. eşime 'ben sana demedim mi maçı izletmicem diye, üstelik biz kazandık. hayatının golünü attım sana naber' dedim eşimse kucağındaki kızımızı havaya kaldırarak 'kupayı ben aldım ama naber' demez mi bundan sonrası güle oynaya geçti.
buda bizim hikayemiz işte, çok şükür meleğim yanımda ikimizde sağlıklıyız. Rabb'im isteyen herkese nasip etsin bu mucizeyi yaşamayı inşallah.

Canım bende çok duygulandım, hikayeni okuyunca. Rabbim analı babalı sağlıcakla büyütmek nasip etsin.
Allah' ım isteyen herkese bu duyguyu tattırsın.

Allah o melegi sizden hiç ayırmasın size bagıslasın ne kadar güzel bir dogum hikayesi ve birbirini ne kadar özenle seven bir cift masaallah size mutlulugunuz daim olsun..

hikayeleri okuyup okuyup ağlıyorum.kendime hayret ettim doğrusu heralde kendi doğumlarım geldi aklıma buradan tüm anneleri kutluyorum.çocuğu olmayan hanımlarımıza en kısa zamanda

rabbim annelik duygusunu tattırsın AMİN.

hosgeldin irem bebek,mutlulugunuz hep daim olsun..

hoşgeldin irem bbekk

benim kızımın adaşı bende 5 temmuzda doğum yaptım Allah analı babalı büyütsün canım