biliyorum şimdi konu yanlış yerde denilecek...ama ben yine de yanıtlamak istedim..herşeyin bi zamanı var diye düşünüyorum..şuan 25 yaşımdayım...4 yıl önce ben de böyleydim..hatta sürekli ağlıyodum...dayanamayıp psikiyatri uzmanına gittim..ilk 4 ay verdiği ilacı kullanmadım..sonra çaresiz kalıp 8 ay kullandım...bi umut dedim..ama bu arada çok kötü bir yıl geçirdim..ki ortada elle tutulur bi derdim de yoktu...ve o kadar dertsizliğin içinde intihar ettim..üniversitedeydim..ev arkadaşım kurtardı...ailemin hala haberi yok bu durumdan...
sonra mezun oldum...3 yıldır çabalıyorum..ama hala işsizim..artık elle tutulur sorunlarım olmasına rağmen aynı sıkıntıları hissetmiyorum bile..mutlu olabiliyorum..şimdi yine sınava giricem..ama umut ediyorum sınavı kazacağımı...hayatımda son 1 yıldır bana çok değer veren biri var..ve kısmetse iki haftaya sözümüz olcak ve nisanda evlenicez...iyi yanından bakıyorum artık..yetinmeye çalışıyorum...en güzeli hayır demeyi öğrendim insanlara ve artık inan çok daha mutluyum..
kendi değerini önce kendin farketmeli ve önce kendin saygı duymalısın...güven herşeydir..kendine güven..duygularını kendi kendine bile itiraf edemeyenler varken sen çok fazlasını yapıyosun...eminim mutlu olabileceğin çok şeyin vardır..istersen özelden de yazabilirsin...sanal olsa da ben arkadaş olarak yanında olmaya hazırım..