- 10 Kasım 2017
- 172
- 69
- 13
- 24
- Konu Sahibi -stargirl-
- #1
Ablalarım merhaba. Sizlerle önemli bir sorunumu anlatmak ve fikir almak için yazıyorum. Ben 17 yaşındayım. Ve benim asıl sorunum şu; herkese çok fazla güveniyorum. Hemen her şeyi paylaşıveriyorum. Kendi kendime söz veriyorum bir daha kesinlikle net sınırlar koyacağım herkese her şeyi anlatmayacağım diye. Ama bazen çok çıkmazda hissediyorum ve hemen paylaşıyorum içimde ne varsa.
Mesela kuzenim. Benle yaşıt ve erkek. Ona küçüklükten beri hayatımda olanları bir araya gelince anlatırım. Ve ona güvenmeyeceğimi iyice anladım son zamanlarda, çünkü anne ve babasına anlatıyormuş bunu anladım. Ve inanamadım. O bana neler neler anlatır ama ben hala birine dememişimdir. Bugün çok ağladım çünkü gerçekten ona güveniyordum ve rahatlıkla anlatırdım. Dünyam karardı resmen. Ya o benim kuzenim değil mi arada kan bağı olan biri of cidden çok kötüyüm beni hiç sevmiyorlar sanırım bizim sülale.
Bir de zaten parçalanmış bir ailenin çocuğuyum diyebilirim, o yüzden ilgi ve sevgiye çok ihtiyacım var sanki. Biri durduk yere benim benim bir özelliğim hakkında olumlu bir şey dese mutluluktan ne diyeceğimi bilemiyorum.
Bir diğer sorunum da, sinirimi farklı insanlardan çıkarmam. Beni gerçekten iyi anlayan birisi var hayatımda, abi hatta baba gözüyle bakabileceğim bir ögretmenim. O mükemmel bir insan bunu biliyorum ama bazen onun en ufak yanlışına bile kendi kendime trip atıyor, alıngan davranıyorum o da hissediyor. Oysa insanlar bana ne kazıklar atarken kalbimi ne derece kırarken o beni anlamaya çalışan çok iyi kalpli birisi ve onu herkesten çok seviyorum. Sinirimi ondan çıkarmam çok saygısızca duruyor zaten bana bazen beni dövüceksin gibi hissediyorum falan dedi. O zaten beni anlayan tek insan diyebilirim ama ben diğer saçma insanlar kalbimi kırarken bir şey demeyip ona alınarak onu da elimden kaybedeceğimi biliyorum. Beni seven kimse kalmayacak yani.
Lütfen bana yardım edin ya böyle olmak istemiyorum.
Mesela kuzenim. Benle yaşıt ve erkek. Ona küçüklükten beri hayatımda olanları bir araya gelince anlatırım. Ve ona güvenmeyeceğimi iyice anladım son zamanlarda, çünkü anne ve babasına anlatıyormuş bunu anladım. Ve inanamadım. O bana neler neler anlatır ama ben hala birine dememişimdir. Bugün çok ağladım çünkü gerçekten ona güveniyordum ve rahatlıkla anlatırdım. Dünyam karardı resmen. Ya o benim kuzenim değil mi arada kan bağı olan biri of cidden çok kötüyüm beni hiç sevmiyorlar sanırım bizim sülale.
Bir de zaten parçalanmış bir ailenin çocuğuyum diyebilirim, o yüzden ilgi ve sevgiye çok ihtiyacım var sanki. Biri durduk yere benim benim bir özelliğim hakkında olumlu bir şey dese mutluluktan ne diyeceğimi bilemiyorum.
Bir diğer sorunum da, sinirimi farklı insanlardan çıkarmam. Beni gerçekten iyi anlayan birisi var hayatımda, abi hatta baba gözüyle bakabileceğim bir ögretmenim. O mükemmel bir insan bunu biliyorum ama bazen onun en ufak yanlışına bile kendi kendime trip atıyor, alıngan davranıyorum o da hissediyor. Oysa insanlar bana ne kazıklar atarken kalbimi ne derece kırarken o beni anlamaya çalışan çok iyi kalpli birisi ve onu herkesten çok seviyorum. Sinirimi ondan çıkarmam çok saygısızca duruyor zaten bana bazen beni dövüceksin gibi hissediyorum falan dedi. O zaten beni anlayan tek insan diyebilirim ama ben diğer saçma insanlar kalbimi kırarken bir şey demeyip ona alınarak onu da elimden kaybedeceğimi biliyorum. Beni seven kimse kalmayacak yani.
Lütfen bana yardım edin ya böyle olmak istemiyorum.
:)
