- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 546
- 123
Öncelikle ailem. Senelerce ailemin maddi sıkıntısı babamın içkisi derdi tasasi anne babamin kavga gürültüsü bozulan psikolojim, çok çalışkan parlak bir öğrenciyken iş hayatında bir türlü dikiş tutturamama nereye girsem 6-7 ay çalışıp bir şey çıkması son olarak psikolojikmen çöküş ve istifa Edip 4 aydır evde kendimi toparlamaya çalışmam...
Konuya gelirsek annem aşırı kendini cahil biri kendini geliştirmeye kapalı zaten psikolojisi de iyi değil kendini dış dünyaya kapatmış onunla beraber büyürken karamsar şüpheci biri olup çıktım fakat farkında.olmadim hep anneme acimakla üzülmek le mutlu etmeye çalışmakla geçti ömrüm öğrenciyken de çalışıyordum evi ben düzelttim birkaç eşya filan alıp. Terapi sürecinde tek suçlunun babam.olmadigini annemin değişmek gelişmek için hicbirsey yapmadığının farkına vardirildim. Sürekli söylenen birisi herşeyin kötü yanını görür resmen ruhum çürümüş onun yanında aynı bende herseye kötü bakan biri olup ciktm. Yemek yaparken bile söyleniyor begenmiyorsunuz yok bilmem ne internet kullanamadigi için yeni birşey de denemez çok garip içine kapalı bir insan. Annesi herşeye meraklı kendini geliştirmeye çalışan kişilere o kadar ozeniyorm ki çünkü anne sizi çok etkiliyor. Babam zaten hep sorumsuzdu. Sorumsuzun önde gideni ve annemi iyice sindirmiş. Sadece benim lafımı.dinler biraz olsun kardeşimi de saymaz. Yaşlandıkça aklı basmaya başladı iş begenmedi yıllarca doğru düzgün çalışmadi. Oturduğumuz ev hiç değişmedi hala sobalı 2 oda düzgün mutfak dolaplarinin bile olmadigi bir evde yaşıyoruz. Kiralar başını almış gidiyor babam katiyen taşınmak istemiyor kendine güvenmiyor. Bende guvenmiyorm kendime artık dogru dürüst tutundugum.bir isim.yok ne.olacak belirsiz şuan. Bu yüzden kendimi hep eksik hissettim arkadaşlarıma karşı ezik hissettim malesef çoğu şey içimde kaldı. En yakın arkadaşımın da ailesi sorunluydu lakin odası vardı maddi olarak onlar iyiydi o yüzden onda eziklik kompleksi oluşmadı tabi aksine ukala biridir kendi de kabul eder. Çocukluktan beri arkadaşız biz dosttuk lakin zamanla ondan soğudum içimi çok sorguladim neden diye o da çok yormustu onun yaşamı bana dert oldu resmen patronuyla yasak aşk yaşaması onun umursamazken benim yıpranmam çünkü bana göre çok yanlıştı hiçbir zaman yakıştıramadım yinede yanında oldum tek dostum dediğim gibi ama içimdeki soğukluk gitmedi. Ve ne zaman tartissak sorun bende görünüyor o bana karşı aynı samimi ben soğuk duran sorun yaratanmisim olarak aksediyor. Sevgilisi oldu mesela şuan evlenmek isteyen zengin biri yine sinirim bozuluyor çünkü parası için çocuğa atladığını düşünüyorum belki öyle değil ama şu patron olayından sonra para için neleri sineye cektigini gördüm kalbimden bu soğukluk gitmiyor biryanda çocukluğumdan beri tanıdığım güvendiğim.kisi var herşeyimi bilen ...
Pes etmedim etmeyecegim öncelikle psikolojikmen kendimi toparlamaya çalışıyorum çünkü ben iyi olmazsam her şey boş herkes boş. Karşıma düzgün bir erkek çıkmıyor çıksa bile artık hazır hissetmiyorum hevesim kaçtı son dönem yine herkesten. Bu eve kimseyi getirmek bile istemem ailemi bu devirde bu şartlarda yaşamamı yadirgayacak çünkü biliyorum. Ben bile kizginken babama bunca sene içip içip elde var 0 Ken el niye yadırgamasin. Annem kendini yalnizlastiran biri herkes için kötü düşünüyor enerjimi çekiyor dengesiz hareketleri var. Ama bu evde yaşamak zorundayim mecburen. Ne daha ferah bir eve gidebiliyoruz ne başka bir gelişme.. ruhum daraliyor ben artık kimseye sevgi duyamıyorum annem kardeşim arkadaşım hiçbirine karşı..
Konuya gelirsek annem aşırı kendini cahil biri kendini geliştirmeye kapalı zaten psikolojisi de iyi değil kendini dış dünyaya kapatmış onunla beraber büyürken karamsar şüpheci biri olup çıktım fakat farkında.olmadim hep anneme acimakla üzülmek le mutlu etmeye çalışmakla geçti ömrüm öğrenciyken de çalışıyordum evi ben düzelttim birkaç eşya filan alıp. Terapi sürecinde tek suçlunun babam.olmadigini annemin değişmek gelişmek için hicbirsey yapmadığının farkına vardirildim. Sürekli söylenen birisi herşeyin kötü yanını görür resmen ruhum çürümüş onun yanında aynı bende herseye kötü bakan biri olup ciktm. Yemek yaparken bile söyleniyor begenmiyorsunuz yok bilmem ne internet kullanamadigi için yeni birşey de denemez çok garip içine kapalı bir insan. Annesi herşeye meraklı kendini geliştirmeye çalışan kişilere o kadar ozeniyorm ki çünkü anne sizi çok etkiliyor. Babam zaten hep sorumsuzdu. Sorumsuzun önde gideni ve annemi iyice sindirmiş. Sadece benim lafımı.dinler biraz olsun kardeşimi de saymaz. Yaşlandıkça aklı basmaya başladı iş begenmedi yıllarca doğru düzgün çalışmadi. Oturduğumuz ev hiç değişmedi hala sobalı 2 oda düzgün mutfak dolaplarinin bile olmadigi bir evde yaşıyoruz. Kiralar başını almış gidiyor babam katiyen taşınmak istemiyor kendine güvenmiyor. Bende guvenmiyorm kendime artık dogru dürüst tutundugum.bir isim.yok ne.olacak belirsiz şuan. Bu yüzden kendimi hep eksik hissettim arkadaşlarıma karşı ezik hissettim malesef çoğu şey içimde kaldı. En yakın arkadaşımın da ailesi sorunluydu lakin odası vardı maddi olarak onlar iyiydi o yüzden onda eziklik kompleksi oluşmadı tabi aksine ukala biridir kendi de kabul eder. Çocukluktan beri arkadaşız biz dosttuk lakin zamanla ondan soğudum içimi çok sorguladim neden diye o da çok yormustu onun yaşamı bana dert oldu resmen patronuyla yasak aşk yaşaması onun umursamazken benim yıpranmam çünkü bana göre çok yanlıştı hiçbir zaman yakıştıramadım yinede yanında oldum tek dostum dediğim gibi ama içimdeki soğukluk gitmedi. Ve ne zaman tartissak sorun bende görünüyor o bana karşı aynı samimi ben soğuk duran sorun yaratanmisim olarak aksediyor. Sevgilisi oldu mesela şuan evlenmek isteyen zengin biri yine sinirim bozuluyor çünkü parası için çocuğa atladığını düşünüyorum belki öyle değil ama şu patron olayından sonra para için neleri sineye cektigini gördüm kalbimden bu soğukluk gitmiyor biryanda çocukluğumdan beri tanıdığım güvendiğim.kisi var herşeyimi bilen ...
Pes etmedim etmeyecegim öncelikle psikolojikmen kendimi toparlamaya çalışıyorum çünkü ben iyi olmazsam her şey boş herkes boş. Karşıma düzgün bir erkek çıkmıyor çıksa bile artık hazır hissetmiyorum hevesim kaçtı son dönem yine herkesten. Bu eve kimseyi getirmek bile istemem ailemi bu devirde bu şartlarda yaşamamı yadirgayacak çünkü biliyorum. Ben bile kizginken babama bunca sene içip içip elde var 0 Ken el niye yadırgamasin. Annem kendini yalnizlastiran biri herkes için kötü düşünüyor enerjimi çekiyor dengesiz hareketleri var. Ama bu evde yaşamak zorundayim mecburen. Ne daha ferah bir eve gidebiliyoruz ne başka bir gelişme.. ruhum daraliyor ben artık kimseye sevgi duyamıyorum annem kardeşim arkadaşım hiçbirine karşı..