Ay böyle heves emici biriyle ben de birkaç ay sevgili olmaya çalıştım. Çalıştım diyorum çünkü birebir sizin karşınızdaki kişinin yaptıklarını yapıyordu. Pandemi gerekçesi ile dışarıda hiç buluşmadık. Ben yalnız yaşadığım için bazen gelir bende kalırdı ve her gelişinde kendine ait bazı eşyalarını getirip bırakırdı. Bi aydınlanma geldi bana sonra. Ne yapıyorum ben yahu dedim.
Eşyalarını doldurdum bir koliye. Verdim kargoya, tek bir açıklama bile yapmadım.
Sonra bana "benim tanıdığım kadın böyle yapmazdı." diye mesaj atmış. (Zahmet oldu!)
Sen o kadını ne kadar tanıdın, tanımaya yanaştın? Sevinçlerini, hüznünü ne kadar gördün? Hep senin aile problemlerin, problemli anne baba ilişkin, gençlik travmaların. E ben de bezdim artık, çocuk mu avutacağız?
Tabii tüm bunları kendi içimde yaşadım, ona cevap bile vermedim. Yetmedi, evden de taşındım, onu da engelledim. Mis gibi hayatıma baktım. Aramıştır, eve gelmiştir, pişman olmuştur vs. Ne hali varsa görsün.
Kimsenin rehabilitasyon merkezi değiliz.
Doğru yapmışsınız. Onayladım sizi.