Aylardır hata yıllardır,internette kişisel gelişimle iilgili her yazıyı okurum.Okuduğum kitaplarda bile bu özellik beni cezbeder.Bugün yine herkesten önce uyandığım bir gündü.Elime ikinci kez okumaktan zevk duyduğum bir kitabı aldım.Ve içinde yazanları bunca zaman okuduklarmı birikimlerimi,yaşadıklarımı düşündüm.
Sonuç ne mi?
Hayat sahnesinde kendime biçilen rolü oynamıştım bu yaşıma kadar.İyi evlat olmam söylendi,Sustum iyi evladı oynadım.
İyi eş olmam söylendi,iyi eşi oynadım.
Anneler fedakar olur dediler,fedakar anneyi oynadım.
Peki ben neden kendimi oynamadım?
Şimdi düşünüyorum da sorsanız kişilere,ne iyi bir evlat olduğumu,ne iyi eş olduğumu ne de iyi bir anne olduğumu söyleyebilir konunun muhattabı kişiler.
Çünkü oynadım ama o kişi olmadım.
Aslında iyi evlat olmaya çalışırken içimde neleri saklamışım.
İyi eş olmaya çalışrken,sadece sorun çıkmasın diye kendimden vazgeçmişim,yapmak istediklerimden,hedefimden,hatta kendime yeni bir hedef koyamamışım bile!..
Anne rolünü oynarken de bunu severek yapmışım,gereksiz fedakarlıklarda bulunmuşum.Fazlasıyla titremişim.Oysa çocuk düşmeli dizi kanamalı,bunu yaşayarak öğrenmeli.
Ve baktım ki hayat geçiyor.Artık kendim için birşeyler yapabilme isteği var içimde.Gezmek eğlenmek mi?
Hayır.Ben kıyamet koparken bile elinde bir fidan varsa dik diyen bir peygamberin ümmetiyim.Neden yaşamdan vazgeçeyim dedim kendime.
Belki gelecek 10 yıl ömrüm olmayabilir.Belki yapacaklarımı gerçekleştiremeyebilirim,o halde neden bu sıkıntı.Olabilir belki ömrüm olmayabilirr.Ama ya 30 yıl ömrüm varsa,geriye bakınca pişmanlık duymayacakmıyım.Hiç bir şey için geç değil.Ben bu yazıları boşuna okumadım.
Gelecekte neler olur bilinmez.Ben belki Türkiyenin adını bile duymadığı bir insan olabiirim.
İlk yaptığım şey şu an kendime hedef koydum.Ve bunu gerçekleştirmek için çalışacağım.Bakalım bir 10 sene sonra neler olacak.Ara ara yazacağım yapacaklarımı.Ama şimdi yazmak için hazır değilim.
Lütfen başarmak isteyen kendine hedef belirlesin.
Başarıya giden yolun ilk adımı bu !....
Sonuç ne mi?
Hayat sahnesinde kendime biçilen rolü oynamıştım bu yaşıma kadar.İyi evlat olmam söylendi,Sustum iyi evladı oynadım.
İyi eş olmam söylendi,iyi eşi oynadım.
Anneler fedakar olur dediler,fedakar anneyi oynadım.
Peki ben neden kendimi oynamadım?
Şimdi düşünüyorum da sorsanız kişilere,ne iyi bir evlat olduğumu,ne iyi eş olduğumu ne de iyi bir anne olduğumu söyleyebilir konunun muhattabı kişiler.
Çünkü oynadım ama o kişi olmadım.
Aslında iyi evlat olmaya çalışırken içimde neleri saklamışım.
İyi eş olmaya çalışrken,sadece sorun çıkmasın diye kendimden vazgeçmişim,yapmak istediklerimden,hedefimden,hatta kendime yeni bir hedef koyamamışım bile!..
Anne rolünü oynarken de bunu severek yapmışım,gereksiz fedakarlıklarda bulunmuşum.Fazlasıyla titremişim.Oysa çocuk düşmeli dizi kanamalı,bunu yaşayarak öğrenmeli.
Ve baktım ki hayat geçiyor.Artık kendim için birşeyler yapabilme isteği var içimde.Gezmek eğlenmek mi?
Hayır.Ben kıyamet koparken bile elinde bir fidan varsa dik diyen bir peygamberin ümmetiyim.Neden yaşamdan vazgeçeyim dedim kendime.
Belki gelecek 10 yıl ömrüm olmayabilir.Belki yapacaklarımı gerçekleştiremeyebilirim,o halde neden bu sıkıntı.Olabilir belki ömrüm olmayabilirr.Ama ya 30 yıl ömrüm varsa,geriye bakınca pişmanlık duymayacakmıyım.Hiç bir şey için geç değil.Ben bu yazıları boşuna okumadım.
Gelecekte neler olur bilinmez.Ben belki Türkiyenin adını bile duymadığı bir insan olabiirim.
İlk yaptığım şey şu an kendime hedef koydum.Ve bunu gerçekleştirmek için çalışacağım.Bakalım bir 10 sene sonra neler olacak.Ara ara yazacağım yapacaklarımı.Ama şimdi yazmak için hazır değilim.
Lütfen başarmak isteyen kendine hedef belirlesin.
Başarıya giden yolun ilk adımı bu !....
