HAYAT'TAN NE ÖGRENDİM?
Sonsuz bir karanligin içinden dogdum. Isigi gördüm korktum. Agladim.
Zamanla isikta yasamayi ögrendim.
Karanligi gördüm korktum.
Gün geldi sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi. ..
Agladim.
Yasamayi ögrendim.
Dogumun hayatin bitmeye basladigi an oldugunu;
aradaki bölümün ölümden çalinan zamanlar oldugunu ögrendim.
Zamani ögrendim.
Yaristim onunla...
Zamanla yarisilmayacagini zamanla barisilacagini zamanla ögrendim...
Insani ögrendim.
Sonra insanlarin içinde iyiler ve kötüler oldugunu...
Sonra da her insanin içinde iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.
Sevmeyi ögrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalici oldugunu
sevginin güvenin saglam zemini üzerine kuruldugunu ögrendim.
Insan tenini ögrendim.
Sonra tenin altnda bir ruh bulundugunu. ..
Sonra da ruhun aslinda tenin üstünde oldugunu ögrendim.
Evreni ögrendim.
Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ögrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni aydinlatabilmek gerektigini ögrendim.
Ekmegi ögrendim.
Sonra baris için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini. ..
Sonra da ekmegi hakça ülesmenin
bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.
Okumayi ögrendim.
Kendime yaziyi ögrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazi kendimi ögretti bana...
Gitmeyi ögrendim.
Sonra dayanamayip dönmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...
Dünyaya tek basina meydan okumayi ögrendim genç yasta...
Sonra kalabaliklarla birlikte yürümek gerektigi fikrine vardim.
Sonra da asil yürüyüsün kalabaliklara karsi olmasi gerektigine aydim.
Düsünmeyi ögrendim.
Sonra kaliplar içinde düsünmeyi ögrendim.
Sonra saglikli düsünmenin kaliplari yikarak düsünmek oldugunu ögrendim.
Namusun önemini ögrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gerçek namusun günah el inin altindayken günaha el sürmemek oldugunu ögrendim.
Gerçegi ögrendim bir gün...
Ve gerçegin aci oldugunu...
Sonra dozunda acinin
yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattigini ögrendim.
Her canlinin ölümü tadacagini
ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ögrendim...
Ben dostlarımı ne kalbimle nede aklımla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akıl unutur ...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur ne de unutur ...
Çok anlamlı ve çok sevdiğim bir şiirdir...Her dizesini oturup düşünmüşümdür.Hayatı özetleyen muhteşem bir şiir. Ve tabi ki muhteşem bir şair...
Sonsuz bir karanligin içinden dogdum. Isigi gördüm korktum. Agladim.
Zamanla isikta yasamayi ögrendim.
Karanligi gördüm korktum.
Gün geldi sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi. ..
Agladim.
Yasamayi ögrendim.
Dogumun hayatin bitmeye basladigi an oldugunu;
aradaki bölümün ölümden çalinan zamanlar oldugunu ögrendim.
Zamani ögrendim.
Yaristim onunla...
Zamanla yarisilmayacagini zamanla barisilacagini zamanla ögrendim...
Insani ögrendim.
Sonra insanlarin içinde iyiler ve kötüler oldugunu...
Sonra da her insanin içinde iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.
Sevmeyi ögrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalici oldugunu
sevginin güvenin saglam zemini üzerine kuruldugunu ögrendim.
Insan tenini ögrendim.
Sonra tenin altnda bir ruh bulundugunu. ..
Sonra da ruhun aslinda tenin üstünde oldugunu ögrendim.
Evreni ögrendim.
Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ögrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni aydinlatabilmek gerektigini ögrendim.
Ekmegi ögrendim.
Sonra baris için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini. ..
Sonra da ekmegi hakça ülesmenin
bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.
Okumayi ögrendim.
Kendime yaziyi ögrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazi kendimi ögretti bana...
Gitmeyi ögrendim.
Sonra dayanamayip dönmeyi...
Daha da sonra kendime ragmen gitmeyi...
Dünyaya tek basina meydan okumayi ögrendim genç yasta...
Sonra kalabaliklarla birlikte yürümek gerektigi fikrine vardim.
Sonra da asil yürüyüsün kalabaliklara karsi olmasi gerektigine aydim.
Düsünmeyi ögrendim.
Sonra kaliplar içinde düsünmeyi ögrendim.
Sonra saglikli düsünmenin kaliplari yikarak düsünmek oldugunu ögrendim.
Namusun önemini ögrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
gerçek namusun günah el inin altindayken günaha el sürmemek oldugunu ögrendim.
Gerçegi ögrendim bir gün...
Ve gerçegin aci oldugunu...
Sonra dozunda acinin
yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattigini ögrendim.
Her canlinin ölümü tadacagini
ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ögrendim...
Ben dostlarımı ne kalbimle nede aklımla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akıl unutur ...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur ne de unutur ...
Çok anlamlı ve çok sevdiğim bir şiirdir...Her dizesini oturup düşünmüşümdür.Hayatı özetleyen muhteşem bir şiir. Ve tabi ki muhteşem bir şair...
