Hayatımın hiçbir aşamasında kendimi bu kadar amaçsız ve hayatın bukadar anlamsız olduğunu hissetmemiştim. uyuyorum, yemek yiyorum, işe gidiyorum, evi temizliyorum..... ve sonsuz bir döngü halinde durum aynı... Ailemden ve sevdiklerimden uzakta bir ilde yaşıyorum, kesinlikle asosyal bir insan değildim ama burda bulunduğum ortamda bir türlü samimi bir arkadaşlık ortamı yakalayamadım, nerdeyse 1 yıl olacak ama hala rahatlıkla evine gidip dertleşeceğim bir arkadaşım yok.... iş ortamında herkes samimi ama mesai bitiminden sonra herkes yabancı oluyor, eşim il dışında görevde, maddi problemlerden dolayı tasarruf politikası içinde olduğumuz için gereksiz para da harcamak istemiyorum. Alışveriş kuaför belki iyi gelir mantığından yola çıkarak bunu söylüyorum, dışarda harika bir hava var ama ben evde oturmuş bu mesajı yazıyorum
( İçimden pöykürerek ağlamak geliyor onu da yapamıyorum, öğretmenim ve işimden de zevk almamaya başladım, okulda hergün ayrı bir problem, çocuklar, sistem, idare hepsi problemli, mükemmelliyetçi olduğum için de bişeyler istediğim gibi olmayınca da kendimi yıpratıyorum, üstüne bir de şikayet ediliyorsunuz, emniyete ifade veriyorsunuz vs vs. dersimi anlatıp çıkıp gitcem diye karar alıyorum her defasında ama yapamıyorum çocukların gözümün önünde bukadar yozlaştığını, bozulduğunu, terbiyesizleştiğini görünce de... Evliliğim derseniz vasat denecek düzeyde, ekonomik durumumuz da yine aynı şekilde..... Herşeyden, herkesten ve yaşadığım bu yerden çok sıkıldım, arkadaşlarımın varlığını ve ailemi özlüyorum ama hepsi de kendi hayatını kurmuş onun peşinden koşuyolar, sürekli geçmişime özlem duyarak ve gelecekten hiçbir beklentim olmadan yaşıyorum........
Var mıdır derdimin bir çaresi, anı kurtaracak geçici de olsa çözümler arkadaşlar?
( İçimden pöykürerek ağlamak geliyor onu da yapamıyorum, öğretmenim ve işimden de zevk almamaya başladım, okulda hergün ayrı bir problem, çocuklar, sistem, idare hepsi problemli, mükemmelliyetçi olduğum için de bişeyler istediğim gibi olmayınca da kendimi yıpratıyorum, üstüne bir de şikayet ediliyorsunuz, emniyete ifade veriyorsunuz vs vs. dersimi anlatıp çıkıp gitcem diye karar alıyorum her defasında ama yapamıyorum çocukların gözümün önünde bukadar yozlaştığını, bozulduğunu, terbiyesizleştiğini görünce de... Evliliğim derseniz vasat denecek düzeyde, ekonomik durumumuz da yine aynı şekilde..... Herşeyden, herkesten ve yaşadığım bu yerden çok sıkıldım, arkadaşlarımın varlığını ve ailemi özlüyorum ama hepsi de kendi hayatını kurmuş onun peşinden koşuyolar, sürekli geçmişime özlem duyarak ve gelecekten hiçbir beklentim olmadan yaşıyorum........Var mıdır derdimin bir çaresi, anı kurtaracak geçici de olsa çözümler arkadaşlar?
cok sikildim bande ...
