hayat hiçbirzaman istediklerimizi vermiyor bize!!!:((

herkesin derdi kendine büyüktürya benimkide öyle işte çok daraldım bunaldım paylaşmak istedim burda.şuan 24 yaşındayım 16 yaşında hayatımın aşkıyla tanıştım çok zorluklar atlaktık çok güçlükler çektik ama birbirimizi hiç kırmadan üzmeden birçift kötü söz söylemeden bugünlere geldik aramızdaki saygı sevgi sadakat okadar büyükki aşkımız ilk günki gibi devam ediyor hala.ama hayat istediğimiz gibi gitmiyor işte,o bana hep destek oldu bütün sıkıntılarımda yanımda oldu,maddi olarak durumumuz allaha şükür iyi ama benim aşkımın durumu çk fazla iyi sayılmaz kendisi çalışıyor ama ailesinede bakıyor ve ailesi vurdum duymaz derlerya öyle biraz cahillik biraz rahata düşkünlük ve onun ailesiydı oydu buydu ve sonunda benim ailem bu işi duyunca hayır dedi erkek arkadaşım mükemmel bir insan ama bizde hatırı sayılır insanlarız ailesiyle denk değiliz bunun bende farkındayım ama sonuçta biz onunla evleneceğiz tabi ailem kabul etmiyor hep bana olmaz olmaz dedikçe bana baskı yaptıkca bende ona sığındım ondan destek buldum dertlerimi dinliyor herşeyimle ilgileniyor ailem tabi beni hep terslemekle uğraşıyor cebine para koymakla ewlat bakmış olmuyorsun işte annnem babam neyin eksik bu çocuktan başkasını bulamadınmı diyor sevgi vermedınızkı bana dinlemedinizki beni hiç ve bende arıyorsunuz sorunu...ve bu sorunu dünyanın en büyük sorunu olarak görüyordum nasıl kavuşacağız diye......ve ben yıllardan beri hep adetlerim düzensizdi 3ayda 4ayda faln oluyordum stresten kynaklanıyor diye düşündüm hep.gün geldi doktora gittim ve doktor tahlil faln yaptı sonucu güle oynaya girdiğim doktorun odasında hıçkırıklarla ağlaya ağlaya çıktım,erken menepoz diyordu doktor ve ben 22 yaşındaydım daha ve çocukları okadar çok seviyorumki ev resmen kreş gibi acayip çocuk aşığıyım ve erkek arkadaşmda öyle neyse ona söyledim ağlaya ağlaya oda ben seni iyi gün için sevmedim ben herzman senın yanındayım önemli olan sensin olmassa olmas çocuğumuz dedi hep bana destek oldu..çok zor günler atlattım 1buçuk yıl geçti hastalığımı öğreneli yaşamak denirse yaşıyorum elim ayağım tutuyor çok şükür ama çok zor ve bekar olmak dahada zor bir tedavim bile yok.doktorlar bir an önce evlenmelisin yumurta rezervin bitiyor diyor ve bunu bile bile ailem beni ona vermiyor çünkü elalem ne der onlara göre ve bende bu gerçekle ona kaçmadan bekliyorum ailem razı olacak diye ama ailem bu defteri çoktan kapattı beni vazgeçti diye düşünüyor..ve ben çok düşündüm onu çok seviyorum evlenırsek çocuğumuz olmayacak ona bir çocuk veremeyeceksem o başkasıyla evlensin yuva kursun çocukları olsun diye düşünerek ayrılma kararı aldım eften püften bi kavga çıkartıp ayrılalım dedim olmazdı olurdu derken 15 gün oldu( nrmalde yarım saatte bir arardı adım attığı yeri haber verird,i 2gün öncesine kadr hep aradı msj attı ben hiç cvp vermedim ve 2 gündür aramıyor ama düşüncesi kafamı toparlamam ve benı bıraz rahat bırakmak bundan emınım...ve işte ben çok mutsuzum onsuz ne uyuyorum ne başka birşey...ne yapmalıyım ben çok seviyorum.ona çocuk veremeyeceksem onun çocukları olsun başkasıyla evlensın dıye. birde derdimin üstüne bununla uğraşıyorum ama hergün acile kaldırıldığı haberini alıyorum sürekli bayılıyormuş(çok canım yanıyor yarın ağlamaktansa ben bugün ağlayıp kestirip atmaya karar verdim ama acaba doğrumu yanlışmı bilemiyorum.benim umutlarım hayallerim hepsi bitti bari oncazım mutlu olsun.ben bu ilişkimi nede bu hastalığımı kimseyle paylaşamıyorum...dayanacak gücüm kalmadı artık ALLAH YARDIMCIMIZ OLSUN..rabbim evlat özlemi çekenlere hayırlı ewlatlar nasip etsin gönül acısı çekenlerede yardım etsin..işte böyle benim hayatımm(((

okadar ince eleyip sık dokuyan bir insanımki kötü yönlerini ve iyi yönlerini ayırt edebiliyorum insanların herzman sevmek yetez çünkü onun bana karşı en ufak bir hatası olmadı bugüne kadr sevgi ve saygımızın büyüklüğünden herhalde o bana hem ana baba hem sevgili oldu bende ona aynı şekilde bu yüzden mükemmel bir ilşkimiz var.. ama benim altımda 50bin tl lik onun altında 5bin tllik araba var durum yeterince açıkmı?(ama o adam gibi adam!!!ailem hastalığım için ben hergün kriz geçirirken bile birgün gözyaşı dökmedi o benimle hergün ağladı,ama onu öğrenince annem babam kardeşim ağlıyolar olmaz diye karşımda elalem ne dermiş diye...bi tarafta canım dediğim canıma can katan insan diğer tarafta ise ailem...ailem beni hiç düşünmesede ben onlara laf gelmesin diye bekliyorum gün gelir beni iona verirler diye ama onlar hiç konuyu açtırmıyor bile bitti o diyip kapatıyorlar...dün gene bi doktora gittim evlenmen lazım diyor en kısa zamanda, benim bütün umutlarımı hayallerimi elimden alan ailem ve bana anadır babadır ne olursa olsun onlar razı olmadan bu iş olmaz sabret diyen sevdiğm arasında nefes almaya çalışıyorum çok canım yanıyor ama en iyisi kendimi feda etmem umutlar bitti artık yaşamaya çalışıyorum tek dileğim onun beni unutup bi yuva kurmasırabbim kimseye böyle dert vermesin bu yaşımda ömrümden ömür gidiyor işteALLAH yardımcımız olsun dua edin bana rabbim şifa versin derdime...

Allah hayırlısıyla gönlüne göre nasip etsin inş cnm. Dualarım seninle.

niye kendini bu kadar üzüp erken menapoza giriyorsun yazık değil mi...ayrıca erken menapoz tekrar normale dönebilir rahat ol.benimki de bi ara düzensiz oldu hemen menapoz dedi doktorum ama düzeldi.Biraz daha gevşe bu konuda sen çok üstüne gitmezsen onlarda relaks olcak büyük ihtimalle.İlk önce konuyu önemsiz hale getir tamamen unutturmadan ara ara film izlerken ya da birinin bu konuda yaşadıklarından bahsederek çok ağdalandırmadan sakin bi biçimde bahset.mantıklı az ve öz konuşmalarınla ailene değişik düşünmeyi göster hatta konuyu espriyle bahset tabi sevdiğin kişiye güveniyorsan.

Çünkü onlar daha mantıklılar şu an .Erkeklerin evlendikten sonra ne kadar değiştiğini gördüm aşktan ölenlerin çevremde o kadar çok ki kızların hepsi hayır benim sevgilim içten dediler ama gördük!Kaçıp mutlu olanlarda var..risk işte hesaplaman ve çok emin olman lazım bir de cesaret!kaçıpta farklı bir yüzünü görebilirsin sevdiğinin sonuçlarına katlanabilecek misin eski günlerini mumla ararsın iyi tart!

canım ailenle ilgili bişey diyemeyeceğim ama sana çocuk konusunda bikaç şey söyleyeceğim...ben evlendim 3 ay sonra adet görmemeye başladım başlarda hamilesin diyen ve 3 gün sonra adet olduğumu öğrenen doktor bana senin asla cocugun olmaz dedi kahroldum üzüldüm ama yılmadım tedavi oldum olmadı bekledim veee hamile kaldım Allah uzun ömür versin şimdi 3 yaşında kızım var olmaz olmaz deme olur sen Allah a güven inan :)))

Çok zor bir durum canım..Bi taraftan ailen bir taraftan sevdiğin kişi hastalığında cabası..Ailene sağlık durumundan ve hemen evlenmek zorunda olduğundan bahsetsen belki ozaman sevdiğinle evlenmene biraz anlayışlı davranırlar..Sonuçta tmm maddiyat önemli ama bu zamanda adam gibi adam bulmak gerçekten çok zor..
Maddi durumu iyi olupta seni sürekli üzen biri olsa ailen çokmu mutlu olacak..Eğer sevdiğin kişi çalışkan,sorumluluk sahibi biriyse zaten seni maddi yönden mağdur etmemek için elinden geleni yapacaktır..
Hakkında hayırlısı canım..yinede karar senin tabiki

sen 24 yaşındasın artık,18,19 yaşında değil.bu sebeple az çok daha gerçekçi bakabilirsin her şeye.kendimden yola çıkarak söylüyorum.18 yaşında olsan ve annen baban deseki 'kızım bu adam sana denk değil,davul bile dengi dengine çalar,bula bula bunu mu buldun',derdimki ' bi saniye bile düşünme ayrıl,çünkü sonra ailen seni çok üzer,hayatın allak bullak olur,haberin olsun'.o yaşlardayken insan daha farklı düşünüyo,hatta düşünemiyo.nasıl olsa aşığım,o beni seviyo ben onu seviyorum,bi şekilde açta kalsak bakar o bana diyo.ama 20li yaşlarda dahada değişiyo fikir yapımız.bende 24 yaşındayım.19 yaşındaki halimle şu anki halim arasında ben kendimi tanıdığım ve gözlemlediğim için söylüyorum,inanılmaz bi fark var.hem sevdiğim,aşık olduğum,hemde hayatımı maddi ve manevi yönden beni tamamlayacak,beraber geçinebileceğim adamla,5 senedir beraber olduğum kişiyle evlendim.
belki ters gelecek başkalarına ama,elalem ne der lafı benim tüylerimi diken diken ediyo.benim annem biraz elalemcidir.elalemden banane!biz o kadar çok şey atlattıkki evlenene kadar,herkes yüzgöz oldu,abuk sabuk laflar havada uçuştu.ben nikahtan bigün önce eşimin kafasına yolun ortasında gelinliği fırlattım.ağırdıda,nasıl kaldırdım,nasıl o gelinlikle koşturdum,nasıl attım,bağırdım çağırdım hala bilmiyorum.herkes camlardan bana bakmışta,herkes beni duymuşta..annem ben hüngür hüngür ağlıyorum,yanımda 'elaleme rezil oldun' diyo!hiçte olmadım.paşalar gibide evlendim,evimdede huzurla oturuyorum.
seviyosan,doğru insanının o olduğuna gönülden inanıyosan git evlen umut.benim eşim subay.gelirimiz fena değil.zenginde etmez,öldürmezde.şu an çalışmıyorum,evime,eşime bakıyorum.ama eşimin maaşı biraz daha az olup,sıkılsaydı,o git çalış demeden ben bi iş bulurdum artık,iyi kötü demez çalışırdım.evimizde hani derler ya,tenceremiz tıngırdıyo,çayımız,ekmeğimiz,peynirimizde var Allah'a şükür.çalışmadığım için eskisi gibi gidip 80liraya hırka alamıyorum ama,eşimin bıraktığı harçlıklardan artarsa 10 liraya ihraç fazlası buluz alınca seviniyorum,bayılıyorum.
sen bakma hem ailenin 'o aile bize denk değil' dediğine,çünkü hiçbi kız ailesi erkek ailesiyle kanka falan değil.herkes kendi evinde,birbirinden çok ayrı hayatlar sürdürüyo.belki 40 yılın başı bi birbirlerinin yüzünü görürler,o kadar.
evinde sen olacaksın ve eşin olacak.başka kimse değil.akşam olup kapını kapattıktan sonra,ne elalem,ne onun ailesi,ne senin ailen kimse yok evinin içinde,bi ikiniz varsınız.ben evlenene kadar iğne ipliğe döndüm.senin gibi adet düzensizliğimde vardı.senelerce o ilaç,bu ilaç denemediğim şey kalmamıştı.şu an düzenli adette oluyorum,hatta bebekte istiyorum.her şey sıkıntıdan üzüntüden oluyo,kendini üzme ve kimsenin seni üzmesine izin verme.

bi söz vardır çok severim ben

'' Gün olur zorlarsın kapıları açamassın, gün olur açamadığın kapılar kendiliğinden açılır''


hiç bir zaman ümitsizliğe düşme vee mücadeleden vazgeçme

Kim bilir bu yaşadıklarının senin hakkında nasıl hayırları vardır
bunu düşün