Hayat Bu Kadar Kolay mı?

Arkadaşlıklar, dostluklar, kazançlar, sevgiler... kolay.!
Sevgimizi, aşkımızı bile kolay yaşamak istiyoruz..
Bizi yormasın, zorlamasın, başımıza bela olmasın......
İstediğimiz zaman olsun, onun dışında yok olsun....
Bir kumandanın ucunda olsun herşey, bir bilgisayarın düğmesinde, bir telefonun tuslarında... .
Ulaşmak, yaşatmak, canlandırmak, hissetmek için çaba harcamayalım. ..

Sanal dünya giriverdi hayatımıza tam da bu çağın günlerinde, çok da işimize geldi.

Sanal alemin, sanal insanları olduk hemen... Duygularımızdan korkar olduk...

Hissetmek yok... Hersey bir yalan... Sanal alem değeri yok...
Düşünemedik ki kablonun diger ucunda gerçek insanlar oturuyor...
dokunmaya
hissetmeye
göz göze gelmeye korkar olduk...
bir bilgisayar, bir msn, bir kamera herşey tamam...

İnsan başka ne isterki... Böylesi daha güzel, sanal bir gerçeklikte sorumluluk duygusu yok, bağlanma yok,
hesap vermek yok deyiverdik.. .
Canın isterse varsın, istemezse yok... Ne güzel, tam bu çağın insanına göre...

Kolay işin, hangi yoldan elde edildiğinin hiç önemli olmadığı kolay paranın peşinde koştuğumuz, hayata direk tepeden başlamak istediğimiz bu günlerde, kolay seks, kolay ilişkilerde giriverdi usulca yaşantımıza...

Zora gelemiyoruz, gerçek ilişkiler sıkıyor biraz...
Biri azıcık duygularından söz ettiğinde birden itici oluveriyor, hemen pilimizi, pırtımızı toplayıp arkamıza bile bakmadan ordan uzaklaşıveriyoruz. ..
Neden peki, bünyemizde barındırdığınız şeyden kaçmak niye, yok saymak, derinlere göndermek...
Kimsenin gözüne gerçek anlamda bakmak istemiyoruz, korkuyoruz birilerinin gözlerine bakmaktan...

Mekanik hayatlar, mekanik ilişkiler, mekanik sevişmeler istiyoruz...
O kadar rahatladık ki artık.. sevmeye bile uşenir olduk...
ben gelemem ama gelirsen de hayır demem...
burdayım, isteyen gelip alsın... ben kılımı kıpırdatmam...
uğraşamam...
çaba harcayamam.. .
ama şöyle yakınlarımda olsan o başka...
aşk aramıyorum, sevgi aramıyorum,
ilişki aramıyorum
sadece seks arıyorum deyiverecek kadar bir yerlerde unuttuk duygularımızı,
yitiriverdik insanı insan yapan ruhumuzu...

Sevmekten korkar olduk... Ne oldu bize, ne zaman, nerde kaybettik sevmeyi, kimlere bırakıverdik ruhumuzu,
kimler acıttı canımızı da bu kadar acımasız oluverdik...
Ben uğraşamam ama sen buralarda olursan da hayır demem yani, diyecek kadar korkar olduk birseylerin pesinde kosmaya..
Bencil oluverdik... Birgün yalnız uyanmanın ne kadar korkutucu olacağı aklımıza hiç gelmiyor nedense...
kendi doğamıza hasret yaşadığımızı bile anlayamadık.. .