- 1 Mayıs 2014
- 196
- 53
- 73
Merhaba arkadaşlar.
Nereden başlayacağımı bilemiyorum şu an. Çok karmaşık duygular içerisindeyim. Hissettiğim duygunun sanırım tam karşılığı derin bir kırgınlık. Öncelikle kendim hakkında bilgi vereyim. Sekiz aylık evliyim ve eşimle ailemin evinde yaşıyoruz. Şu an için maddi durumumuz pek de iç açıcı değil ama çok şükür yine de halimize. Ama bu durumda kendimizi toparlayıp, kendi evimizi açmak için nereden bakarsak 1 ya da 1,5 yıl gibi bir süre gerekli. Ben yeni işe başladım. Asgari ücretle çalışıyorum. Eşim de benden biraz daha fazla kazanıyor. Biz bir karar aldık, daha doğrusu almıştık. Onun maaşını olduğu gibi biriktirecek, benim maaşımla geçinecektik. Bu bizim kendi yuvamızı kurabilmemiz için tek yol. Ailesinin durumu pek iyi olmadığı için evlenirken düğün istemedim, bir gram altın istemedim, gelinliğimi bile kendim aldım zora sokmamak adına. Bunları sadece durumu anlayabilmeniz için yazıyorum, kesinlikle başka bir amacım yok. Bir eşin önceliği kendi yuvasına bakmak değil midir? Ailesine karşı hiçbir kötü düşüncem yok. Zaten uzak yaşıyoruz birbirimize. Onun ailesi benim de ailemdir. Saygı duyarım çünkü eşim de benim aileme karşı çok saygılıdır. Bugün bana kendisi her ay ailesine 500 lira ayırmaya karar verdiğini söyledi. Beynimden vurulmuşa döndüm. Bu saat oldu gözüme uyku girmedi. Ben bir şey alırken bile gerçekten ihtiyacım olup olmadığını sorguluyorum on kere. Güzellikle konuşmayı denedim. Böyle bir şeyin bizim bütün planlarımızı alt üst edeceğini, şu an buna müsait durumda olmadığımızı söyledim. İleride durumumuz iyileştiğinde tabi ki yardım ederiz dedim. Şu an bizim yardıma ihtiyacımız olduğunu söyledim. Önceliğinin yuvası olduğunu söyledim. Bunun üzerine o 500 lirayı ailesine vereceğini üstüne basa basa söylemeye devam etti. Bu sekilde davranarak beni çok incittiğini, çok kırıldığımı defalarca söyledim. Benim ihtiyacım varken ben çıkarıp o parayı nasıl veririm. 100 lira değil, 200 lira değil. Bu konuşmanın sonucunda kavga ettik ve ben böyle bir şey yaparsan hayatında yokum dedim en sonunda. Bunu söylemekle hata ettim belki. Bunu söyledikten sonra bile ben o parayı vereceğim dedi. Ben o zaman yokum dedim o da tamam dedi
Arkadaşlar şu an çok kötü durumdayım. Evlenirken hissettiğim duygularla şu an içerisinde olduğum duygular çok farklı. Normalde de problemlerimiz oluyor fakat alttan alıyorum genelde. Sonuçta evlilik fedakarlık demek bunun bilincindeyim. Ama bu sekiz ay içerisinde o kadar çok ben ne yaptım böyle dedim ki anlatamam. Bugün son damlaydı artık. Bu sefer de fedakarlık yapabilecek durumda değilim. Lütfen bana bir fikir verin. Siz olsanız bu durumda nasıl tepki verirsiniz? Verdiğim tepki yanlış mı? Ne yapmalıyım inanın hiç bilmiyorum. Ama mutsuzluğumun tarifi yok. Yardım edeceği para da yemek içmek için değil. Evde tadilat yapsınlarmış, ev eskiymiş. Böyle bir şey için bu parayı vermek eşinin yuvanın rızkından daha önemli olabilir mi sizce?
Lütfen bana bir fikir verin.
Nereden başlayacağımı bilemiyorum şu an. Çok karmaşık duygular içerisindeyim. Hissettiğim duygunun sanırım tam karşılığı derin bir kırgınlık. Öncelikle kendim hakkında bilgi vereyim. Sekiz aylık evliyim ve eşimle ailemin evinde yaşıyoruz. Şu an için maddi durumumuz pek de iç açıcı değil ama çok şükür yine de halimize. Ama bu durumda kendimizi toparlayıp, kendi evimizi açmak için nereden bakarsak 1 ya da 1,5 yıl gibi bir süre gerekli. Ben yeni işe başladım. Asgari ücretle çalışıyorum. Eşim de benden biraz daha fazla kazanıyor. Biz bir karar aldık, daha doğrusu almıştık. Onun maaşını olduğu gibi biriktirecek, benim maaşımla geçinecektik. Bu bizim kendi yuvamızı kurabilmemiz için tek yol. Ailesinin durumu pek iyi olmadığı için evlenirken düğün istemedim, bir gram altın istemedim, gelinliğimi bile kendim aldım zora sokmamak adına. Bunları sadece durumu anlayabilmeniz için yazıyorum, kesinlikle başka bir amacım yok. Bir eşin önceliği kendi yuvasına bakmak değil midir? Ailesine karşı hiçbir kötü düşüncem yok. Zaten uzak yaşıyoruz birbirimize. Onun ailesi benim de ailemdir. Saygı duyarım çünkü eşim de benim aileme karşı çok saygılıdır. Bugün bana kendisi her ay ailesine 500 lira ayırmaya karar verdiğini söyledi. Beynimden vurulmuşa döndüm. Bu saat oldu gözüme uyku girmedi. Ben bir şey alırken bile gerçekten ihtiyacım olup olmadığını sorguluyorum on kere. Güzellikle konuşmayı denedim. Böyle bir şeyin bizim bütün planlarımızı alt üst edeceğini, şu an buna müsait durumda olmadığımızı söyledim. İleride durumumuz iyileştiğinde tabi ki yardım ederiz dedim. Şu an bizim yardıma ihtiyacımız olduğunu söyledim. Önceliğinin yuvası olduğunu söyledim. Bunun üzerine o 500 lirayı ailesine vereceğini üstüne basa basa söylemeye devam etti. Bu sekilde davranarak beni çok incittiğini, çok kırıldığımı defalarca söyledim. Benim ihtiyacım varken ben çıkarıp o parayı nasıl veririm. 100 lira değil, 200 lira değil. Bu konuşmanın sonucunda kavga ettik ve ben böyle bir şey yaparsan hayatında yokum dedim en sonunda. Bunu söylemekle hata ettim belki. Bunu söyledikten sonra bile ben o parayı vereceğim dedi. Ben o zaman yokum dedim o da tamam dedi
Arkadaşlar şu an çok kötü durumdayım. Evlenirken hissettiğim duygularla şu an içerisinde olduğum duygular çok farklı. Normalde de problemlerimiz oluyor fakat alttan alıyorum genelde. Sonuçta evlilik fedakarlık demek bunun bilincindeyim. Ama bu sekiz ay içerisinde o kadar çok ben ne yaptım böyle dedim ki anlatamam. Bugün son damlaydı artık. Bu sefer de fedakarlık yapabilecek durumda değilim. Lütfen bana bir fikir verin. Siz olsanız bu durumda nasıl tepki verirsiniz? Verdiğim tepki yanlış mı? Ne yapmalıyım inanın hiç bilmiyorum. Ama mutsuzluğumun tarifi yok. Yardım edeceği para da yemek içmek için değil. Evde tadilat yapsınlarmış, ev eskiymiş. Böyle bir şey için bu parayı vermek eşinin yuvanın rızkından daha önemli olabilir mi sizce?
Lütfen bana bir fikir verin.
Son düzenleme:
