Koronayi atlattım çok şükür ama hastalık konusunda aglamasamda dışa vurmasamda kafamin ici aynı durumda benimde. Her animda beynimin bir kosesinde o evhamlar var ve duruyor silip atamiyorum. Sizde oldugu gibi donem donem artiyor donem donem sonuyor. Asiri derecede yipratici bir durum insanin hayati zindana donuyor adeta
Az bir mutlu olayim veya cocuklarimi izleyeyim direkt o evhamli dusunceler sariyor beni. Ya cocuklarim annesiz kalirsa ya hastaysam ama farkinda degilsem cocuklarim bensiz ne yapar diye diye beynim kemiriliyor. Ilk evlendigimde cok uzun bir sure yanliz kaldim ulke degistirdim farkli ortam siyasi olaylar esimin meslegi (tam teror zamaninda tayinimiz teror olaylarinin patlak verdigi bir yere cikmisti neredeyse her gun catisma seslerine patlama seslerine sahit oluyorduk) çok yakın bir arkadaşımın anı ölümü (aniden fenalaşmışti hastaneye kaldırdıkları gibi kaybetti hayatını sonrada otopside cıktı ölüm sebebi kansermis). Oldum olası biraz evhamli bir yapim vardi benimde ama sağlık konusu beni hic dusundurmuyordu bu olaylardan sonra uzun bir sure depresyona girdim sonrasinda saglik takintilarim olustu. Çok korkuyorum hastalanmaktan çocuklarımı annesiz birakmaktan onlardan ayrilma dusuncesi nefesimi kesiyor bazen. Konuyu takipteyim bende.