- 25 Mayıs 2018
- 748
- 366
- Konu Sahibi mellifluous
- #1
merhaba ben 19 yaşındayım kendimi bildim bileli panik ve evhamlı bir yapım var. en çok da konu hastalıklar olunca böyle hissediyorum. daha 12 yaşındayken vücudumda gözüme çarpan bir belirtiyi çok küçük bişey olmasına rağmen gidip internetten defalarca araştırıp kendime kanser teşhisi koymuştum.
sonra olmadığına bir şekilde inandım ama 3 sene sonra tekrar aklıma takıldı ve o kadar çok kendimi inandırdım ki yaşadığım o kasveti, iç bunalmasını anlatamam. sürekli ağlıyodum kendimi çok inandırmıştım. çevremdekilerle bunu çok paylaşamıyodum ama artık dayanamayınca söyledim ve kontrole gittik. kontrolleri yaptırdım ve sıkıntı çıkmadı yine de 2 3 doktora daha gösterdim. içim rahatladı ama sonra tekrar internetten bakınca yine aklıma takıldı. neyseki bir şekilde onu da atlattım ve kendimi inandırdım.
ya aslında o kadar daha fazla şey var ki anlatsam gülersiniz ama benim için her biri birer travma. şeker hastalığı olma olasılığım biraz daha fazlaymış mesela onu öğrendiğimde günlerce başladım ağlamaya, en kötü ne olabilir diye bakıyodum ve o kötü senaryoları düşünüyordum hep. çevremdeki herkese çocukça geliyor, şımarıklık gibi geliyor biliyorum ama öyle değil işte kendimi kaybediyorum ben o durumlarda kriz geçiriyorum resmen.
şimdi de corona korkum başladı. bir ara atlatmıştım ama bizim apartmanda birinde de çıkınca ( ki benim o günlerde tanıdığım görüştüğüm bir insandı ) aşırı panik oldum. sürekli kendimi dinliyorum. sanırım anksiyete gibi bir şey yaşıyorum. başım dönüyo arada. derin nefes almak için zorlamam gerekiyo kendimi gibi. yine başladım yani anlayacağınız. birkaç gün önce ciddi anlamda mahvolmuştum, gece gündüz ağlıyodum ama şuan biraz daha iyi gibiyim. yine de o psikolojiden tam olarak çıkamadım. dönem dönem artış gösteriyo bu takıntılı halim. sizce ne yaparak bunu aşabilirim?
sonra olmadığına bir şekilde inandım ama 3 sene sonra tekrar aklıma takıldı ve o kadar çok kendimi inandırdım ki yaşadığım o kasveti, iç bunalmasını anlatamam. sürekli ağlıyodum kendimi çok inandırmıştım. çevremdekilerle bunu çok paylaşamıyodum ama artık dayanamayınca söyledim ve kontrole gittik. kontrolleri yaptırdım ve sıkıntı çıkmadı yine de 2 3 doktora daha gösterdim. içim rahatladı ama sonra tekrar internetten bakınca yine aklıma takıldı. neyseki bir şekilde onu da atlattım ve kendimi inandırdım.
ya aslında o kadar daha fazla şey var ki anlatsam gülersiniz ama benim için her biri birer travma. şeker hastalığı olma olasılığım biraz daha fazlaymış mesela onu öğrendiğimde günlerce başladım ağlamaya, en kötü ne olabilir diye bakıyodum ve o kötü senaryoları düşünüyordum hep. çevremdeki herkese çocukça geliyor, şımarıklık gibi geliyor biliyorum ama öyle değil işte kendimi kaybediyorum ben o durumlarda kriz geçiriyorum resmen.
şimdi de corona korkum başladı. bir ara atlatmıştım ama bizim apartmanda birinde de çıkınca ( ki benim o günlerde tanıdığım görüştüğüm bir insandı ) aşırı panik oldum. sürekli kendimi dinliyorum. sanırım anksiyete gibi bir şey yaşıyorum. başım dönüyo arada. derin nefes almak için zorlamam gerekiyo kendimi gibi. yine başladım yani anlayacağınız. birkaç gün önce ciddi anlamda mahvolmuştum, gece gündüz ağlıyodum ama şuan biraz daha iyi gibiyim. yine de o psikolojiden tam olarak çıkamadım. dönem dönem artış gösteriyo bu takıntılı halim. sizce ne yaparak bunu aşabilirim?
