- Katılım
- 4 Ocak 2013
- Mesajlar
- 550
- Emoji Skoru
- 305
- Puanlar
- 333
Belki birilerine faydam dokunur diye yaziyorum. Sorulariniz olursa herzaman yazabilirsiniz.
YaklasIk 6 yil önce annem cok agir bir depresyon gecirdi. O kadar agirdiki bazen suurunu kaybedecek gibi oluyordu. Doktorlar anksiyete bozuklugu, yani kaygi bozuklugu teshisi koydular. Annemin kaygisi gelecek kaygisiydi. Borctan korkan bir kadindi, o siralar bir borca girmistik ve hastaligi patlak verdi ve tam 1.5-2 yil hic iyi degildi.
Yasadigi sIkIntilar sunlardi:
-Aniden kendini kötü hissetme ve bununla birlikte nefes darligi kalp carpintisi.
- Siddetli bas agrisi - bas agrisi, kaygi bozuklugu teshisi konulduktan yaklasIk 1.5 ay sonra ortaya cikti ve 2 yil hergün devam etti. O kadar siddetliydiki, kadin saclarini cekerdi bazen. MR'a götürdük belki baska birsey vardir diye ama temiz cikti. Depresyon haplarinin yani sira sakinlestirici veriyorlardi, sakinlestirici alince bas agrisi gidiyordu, yani tamamen psikolojik bir bas agrisiydi. Bas agrisini bazen daha hafif karincalanma gibi bir hissi oldugunu, bazen siddetli ve sanki bicak saplar gibi oldugunu söylüyordu.
- Cok ilginctir ki hastaliginin ilk zamanlarinda gözünden yas gelemiyordu, cok uzun bir süre aglarken göz yasi olmuyordu zamanla gözlerinden yas gelmeye basladi.
Bizde annemle beraber cok yiprandik. Öyle yiprandik ki ben bir yil dolmadan 10 kilo vermistim, annemle birlikte bende eriyordum, ondanda cok kilo kaybi olmustu. Ama hic bir Zaman onu yalniz birakmadik. Hep destek olduk. Arkadaslarida ayni sekilde hep destek oldular, hep iyilesecegini söylediler. Annemi dikis kursuna yazdirdim kafasi dagilir diye, daha fazla elisi yapmasini söyledim. Hic birsey yapmasak bile yürüyüs yaptik bol bol.
Hasta icin oldugu kadar hasta yakini icinde cooook zor ve izdirapli bir sürec. Hic gecmeyecek saniyorsunuz, ama icinizdende hic bir kötü seyin sürekliligi yoktur gececek diyorsunuz. Bu umutla kendinizi motive ediyorsunuz. Hastanizin yaninda güclü olmak zorundasiniz, ama sizde mutlaka güvendiginiz kendinizi yakin hissettiginiz bir insanla duygularinizi paylasmaniz gerekiyor, nefes almaniz gerekiyor bazen, cünkü sürekli hastayla birlikte olmak sizide depresif bir hale sokuyor. Kendinizi kötü hissettiginiz gün lütfen hastayla ilgilenme isini aile fertlerinden baska birine birakin, cünkü o an hastaya olumsuz birsey söyleyebilir onu daha cok üzebilirsiniz. Kendinizi toparladiginizda tekrar destek vermeye devam edin, cünkü bu hastaligin tedavilerinden birtanesi ve bana göre en önemlisi aile ve arkadas destegi. Lütfen etrafinizda psikolojik olarak rahatsiz olan insanlar varsa onlari yalniz birakmayin. Abartiyorsun, ne var sanki bunda gibi kelimeler kullanmayin, cünkü hasta derdinin anlasilmasini ister. Fiziksel bir yara degil ki eliyle gösterip suram agriyor desin. Ruhsal bir yara ve zaten kendini üzgün ve bitkin hisseden hasta birde hastaligini size kanitlamaya calisarak daha kötü olur. Destek oln lütfen ve bu hastaligin gececegini sürekli söyleyin ona. Birde hastaligi konusunda hastayi bilinclendirin ki ne oldugunu bilsin buda önemli. Tedavisi oldugunuda bilsin.
Annem suan cok cok iyi, cok sükür. Hatta hastalanmadan önceki haline göre daha pozitif bakiyor hayata. Daha neseli daha mutlu. Hastalanmadan önce icine atardi herseyi, hastaligindan sonra cok acik sözlü oldu, simdi hic kötü birseyi icine atmiyor direkt söyleyip rahatliyor.
Cok uzun oldu ama paylasmak istedim.
YaklasIk 6 yil önce annem cok agir bir depresyon gecirdi. O kadar agirdiki bazen suurunu kaybedecek gibi oluyordu. Doktorlar anksiyete bozuklugu, yani kaygi bozuklugu teshisi koydular. Annemin kaygisi gelecek kaygisiydi. Borctan korkan bir kadindi, o siralar bir borca girmistik ve hastaligi patlak verdi ve tam 1.5-2 yil hic iyi degildi.
Yasadigi sIkIntilar sunlardi:
-Aniden kendini kötü hissetme ve bununla birlikte nefes darligi kalp carpintisi.
- Siddetli bas agrisi - bas agrisi, kaygi bozuklugu teshisi konulduktan yaklasIk 1.5 ay sonra ortaya cikti ve 2 yil hergün devam etti. O kadar siddetliydiki, kadin saclarini cekerdi bazen. MR'a götürdük belki baska birsey vardir diye ama temiz cikti. Depresyon haplarinin yani sira sakinlestirici veriyorlardi, sakinlestirici alince bas agrisi gidiyordu, yani tamamen psikolojik bir bas agrisiydi. Bas agrisini bazen daha hafif karincalanma gibi bir hissi oldugunu, bazen siddetli ve sanki bicak saplar gibi oldugunu söylüyordu.
- Cok ilginctir ki hastaliginin ilk zamanlarinda gözünden yas gelemiyordu, cok uzun bir süre aglarken göz yasi olmuyordu zamanla gözlerinden yas gelmeye basladi.
Bizde annemle beraber cok yiprandik. Öyle yiprandik ki ben bir yil dolmadan 10 kilo vermistim, annemle birlikte bende eriyordum, ondanda cok kilo kaybi olmustu. Ama hic bir Zaman onu yalniz birakmadik. Hep destek olduk. Arkadaslarida ayni sekilde hep destek oldular, hep iyilesecegini söylediler. Annemi dikis kursuna yazdirdim kafasi dagilir diye, daha fazla elisi yapmasini söyledim. Hic birsey yapmasak bile yürüyüs yaptik bol bol.
Hasta icin oldugu kadar hasta yakini icinde cooook zor ve izdirapli bir sürec. Hic gecmeyecek saniyorsunuz, ama icinizdende hic bir kötü seyin sürekliligi yoktur gececek diyorsunuz. Bu umutla kendinizi motive ediyorsunuz. Hastanizin yaninda güclü olmak zorundasiniz, ama sizde mutlaka güvendiginiz kendinizi yakin hissettiginiz bir insanla duygularinizi paylasmaniz gerekiyor, nefes almaniz gerekiyor bazen, cünkü sürekli hastayla birlikte olmak sizide depresif bir hale sokuyor. Kendinizi kötü hissettiginiz gün lütfen hastayla ilgilenme isini aile fertlerinden baska birine birakin, cünkü o an hastaya olumsuz birsey söyleyebilir onu daha cok üzebilirsiniz. Kendinizi toparladiginizda tekrar destek vermeye devam edin, cünkü bu hastaligin tedavilerinden birtanesi ve bana göre en önemlisi aile ve arkadas destegi. Lütfen etrafinizda psikolojik olarak rahatsiz olan insanlar varsa onlari yalniz birakmayin. Abartiyorsun, ne var sanki bunda gibi kelimeler kullanmayin, cünkü hasta derdinin anlasilmasini ister. Fiziksel bir yara degil ki eliyle gösterip suram agriyor desin. Ruhsal bir yara ve zaten kendini üzgün ve bitkin hisseden hasta birde hastaligini size kanitlamaya calisarak daha kötü olur. Destek oln lütfen ve bu hastaligin gececegini sürekli söyleyin ona. Birde hastaligi konusunda hastayi bilinclendirin ki ne oldugunu bilsin buda önemli. Tedavisi oldugunuda bilsin.
Annem suan cok cok iyi, cok sükür. Hatta hastalanmadan önceki haline göre daha pozitif bakiyor hayata. Daha neseli daha mutlu. Hastalanmadan önce icine atardi herseyi, hastaligindan sonra cok acik sözlü oldu, simdi hic kötü birseyi icine atmiyor direkt söyleyip rahatliyor.
Cok uzun oldu ama paylasmak istedim.
