Merhabalar
31 yaşında 4 yıldır evliyim.Bundan 2 hafta önce hamile olduğumu öğrendim beklemediğim bir durumdu.Eşime söyledim sevinçten havalara uçtu çok sevindi ama ben durumu kabullenemiyordum henüz istemiyordum çünkü iş yeri kurduk ve rayına oturması maddi durumlarımızı toparlamamız benim önceliklerim arasında idi.Eşimle 4 yıl önce severek evlendik ailem özelliklede annem hiç istemedi sebebi ise eşimin düzgün bir işe sahip olmaması idi.Ben eşime ve kendime güvendim, birlikte üstesinden gelebileceğimize inandık ve birlikte bir yola girdik.3 yıl önce iş yerimizi projelendirip çeşitli platformlarda sunumlar yaptık bazı yerlerden ödüller aldık ve artık kendi işimizi hayata geçirmeliydik.Şimdi üç yıldır onca yaşanan ekomik krizlere rağmen ayakta tutmaya çalıştığımız bir işimiz var.Şu an için bize aman aman bir gelir kaynağı sağlamıyor ama inancımız tam ve sabırlı olmamız gerektiğini biliyoruz.(Neyse ben buraları sanırım fazla uzattım.)
Eşim 37 yaşında son iki yıldır bebek istiyordu bense işleri yoluna koyup ondan sonra düşünürüz modundaydım. Bu bebek haberi beni şok etti. Sanki dünyam başıma yıkılmıştı.İlk başta aldırmayı bile düşündüm. Ama yapamazdım çünkü bir canlının canına kıyamazdım.Lütfen onca isteyen insan var buldun da bunuyosun , nankörlük ediyosun gibi yorumlar yapıp yüklenmeyin, çok şükür Rabbim nasip etti.ama yaşadığım ekonomik belirsizlikler ve en önemlisi ailemin eşimi hala içten içe onaylamayıp boşanmamı istemesi, bunlar hep benim savaş verdiğim meseleler.Bizim ailede annem hep baskındı o yönetir o enpoze eder o idare eder onun dediği olur. Eşim saygılı , mantıklı , hoşgörülü , naif bir insan tek kusru şu ki iş ile ilgili planlamaları ve şansı yolunda gitmemiş bir insan, ama asla hayata olan bağlılığını , mücadelesini yitirmeyen ve hep beni motive eden biri . Konuyu fazla dağıttım sanki ama tam anlaşılmam için bu detaylara girmem lazım.Neyse ben hamile olduğumu öğrendikten sonra on gün içinde alışmaya benimsemeye başladım yakın arkadaşlarımızla dostlarımızla paylaştık herkes çok sevindi.2 hafta sonra geçtiğimiz babalar gününde annemle babama söylemeye karar verdik.Ben gergin ve mutsuzum çünkü biliyorum annem hoşlanmayacak.Eşim yemekte sevincini paylaşarak söyledi, babam sevindi annem tepki vermedi şok oldu.İçten içe hoşnut olmadığını seziyorum.Az önce mesajlarını okudum.Bu durumla ilgili morali bozuk olduğunu yazmış.Ve bu beni öyle derinden sarsıyor ki ağlamaktan kendimi alamıyorum. Öyle imreniyorum ki arkadaşlarımdan moralleri bozulsa ilk annelerini arıyolar sevinecekleri bi durum yaşasalar ilk anneleri , bense hamile olduğumu öğrendiğimden beri kendi endişelerimi bi tarafa bırakıp anneme nasıl söylicem hiç hoş karşılamayacak stresini yaşıyorum.Çok uzattım lafı eğer buraya kadar okuduysanız çok çok teşekkür ederim. Sadece hissettiklerimi sizlerle paylaşmak istedim çünkü kimselere anlatamam.Sevgiler.