Arkadaşlar 34 yaşında bir bayanım ben senelerdir buraya üyeyim. Benim en kötü günlerimde hep yanında oldu bir sürü insan Allah razı olsun.
Bir evlilik yaşadım 28 saat sonrasında 21 yaşında dünyanın en güzel evladını doğurdum an. Üni. De ama sorumsuz alkolik bir eş ile kızım için dayanacağım kadar dayanıp 2011 yılında boşandım evliliğim sadece kağıt üstünde beş yıl daha sürdü çok ama çok zor günler yaşadım kızımın babası odama kadar getirdi beni aldattığı kadını kendini dolap içlerine kapattım saçlarımı kestim ama hepsibilinçsiz oldu tam 3 ay perde açmadan yaşadım tek başıma yolculuk edemez değil yanımda ordu olsa bir yere gidemez hale geldim. Üstüne bir sabah vertigo ile karşılaştım ambulansla hastaneye kaldırıldım ve sonra tamamen hayattan kopuşum gerçekleşti 95 kiloya kadar çıktım ve bir gün kendine gel dedim ve hayatıma 2012 yılında şimdiki eşim girdi o mükemmel biri o bana eş dost kızıma abi baba oldu. Benim kızım ilk kez sinemeya onla gitti parka gitti alışverişe gitti. Onun öz babası ilk evladı doğarken hastanede ben sancı çekerken yemekhanede uyumuş üstünden kilitlemişler alkolden annem gitti buldu onu düşünün. Ve ben eşinle evlendikten sonra diyetisyene gittim 78 kiloya düştüm insülin direncimi düzelttim troitlerimi düzene soktum ve kendimi hazırlayıp 4 yıl sonra bebek yapmaya karar verdim o kadar mutluydum ki anlatamam size o kadar ama ve içimden hep sen bunları yaşayamazsın kesin biley çıkar diyordu. Lanet olası kahreden o güne kadar ben haberlere bakıyorum internette şöyle bir yazı " anne bir haftalık çocuğuna doyamadı" acaba dedim neki kaza filanmı bir açtım ki kadın doğum yapıp geliyor ve önce yüksek tansiyon sonra bir anda baygınlık ve akciğer embolisi yani akciğere pıhtı atıyor ve ölüyor. O günden bu güne hayatta küstüm eşimi yaşamı çocuğu hiçbişey istemiyorum ama hiç bişeyi kesin diyorum bende de olucak heran ölücem şimdi ölmesem bile doğum dan sonra kesin ölücem diyorum evladıma bakıp bakıp ağlıyorum nefes alamıyorum sanki kalbimde bir baskı ben çok kötüyüm sizlerden başka kimsem yok anlatacak ben ilk defa güldüm dayak yedim aldatıldım alkoş çektim kadınları çektim şimdi ilk kez sevildim ilk kez değerliydim herşey bitti doğmamış evladıma ben kıyafetler aldım emzik bile aldım gittim mirenayı çıkarttım öyle pişmanım ki eşime sokulmuyorum ya hamile kalırsam diye hamile olmsam da oluyormuş zaten de ama ozaman daha riskliymiş ben ölüyorum arkadaşlar ben ölüyorum ne olur size yalvarırım ellerimden tuttun benim ben bunu beynimden nasıl silicem ben bunu nasıl yapıcam bazen durup ağlıyorum diyorum ki kızım bensiz ne yapar kimsesi yok benden başka diyorum tekrar ağlıyorum size Allah için yalvarıyorum ne olur ellerimden tuttun ne olur
Bir evlilik yaşadım 28 saat sonrasında 21 yaşında dünyanın en güzel evladını doğurdum an. Üni. De ama sorumsuz alkolik bir eş ile kızım için dayanacağım kadar dayanıp 2011 yılında boşandım evliliğim sadece kağıt üstünde beş yıl daha sürdü çok ama çok zor günler yaşadım kızımın babası odama kadar getirdi beni aldattığı kadını kendini dolap içlerine kapattım saçlarımı kestim ama hepsibilinçsiz oldu tam 3 ay perde açmadan yaşadım tek başıma yolculuk edemez değil yanımda ordu olsa bir yere gidemez hale geldim. Üstüne bir sabah vertigo ile karşılaştım ambulansla hastaneye kaldırıldım ve sonra tamamen hayattan kopuşum gerçekleşti 95 kiloya kadar çıktım ve bir gün kendine gel dedim ve hayatıma 2012 yılında şimdiki eşim girdi o mükemmel biri o bana eş dost kızıma abi baba oldu. Benim kızım ilk kez sinemeya onla gitti parka gitti alışverişe gitti. Onun öz babası ilk evladı doğarken hastanede ben sancı çekerken yemekhanede uyumuş üstünden kilitlemişler alkolden annem gitti buldu onu düşünün. Ve ben eşinle evlendikten sonra diyetisyene gittim 78 kiloya düştüm insülin direncimi düzelttim troitlerimi düzene soktum ve kendimi hazırlayıp 4 yıl sonra bebek yapmaya karar verdim o kadar mutluydum ki anlatamam size o kadar ama ve içimden hep sen bunları yaşayamazsın kesin biley çıkar diyordu. Lanet olası kahreden o güne kadar ben haberlere bakıyorum internette şöyle bir yazı " anne bir haftalık çocuğuna doyamadı" acaba dedim neki kaza filanmı bir açtım ki kadın doğum yapıp geliyor ve önce yüksek tansiyon sonra bir anda baygınlık ve akciğer embolisi yani akciğere pıhtı atıyor ve ölüyor. O günden bu güne hayatta küstüm eşimi yaşamı çocuğu hiçbişey istemiyorum ama hiç bişeyi kesin diyorum bende de olucak heran ölücem şimdi ölmesem bile doğum dan sonra kesin ölücem diyorum evladıma bakıp bakıp ağlıyorum nefes alamıyorum sanki kalbimde bir baskı ben çok kötüyüm sizlerden başka kimsem yok anlatacak ben ilk defa güldüm dayak yedim aldatıldım alkoş çektim kadınları çektim şimdi ilk kez sevildim ilk kez değerliydim herşey bitti doğmamış evladıma ben kıyafetler aldım emzik bile aldım gittim mirenayı çıkarttım öyle pişmanım ki eşime sokulmuyorum ya hamile kalırsam diye hamile olmsam da oluyormuş zaten de ama ozaman daha riskliymiş ben ölüyorum arkadaşlar ben ölüyorum ne olur size yalvarırım ellerimden tuttun benim ben bunu beynimden nasıl silicem ben bunu nasıl yapıcam bazen durup ağlıyorum diyorum ki kızım bensiz ne yapar kimsesi yok benden başka diyorum tekrar ağlıyorum size Allah için yalvarıyorum ne olur ellerimden tuttun ne olur
Latife yapıyorum burada tabii. Neyse diyeceğim şu ki siz çok güçlü bir kadınsınız. E o olumsuz tek bir örnek, siz bir de olumlulara bakın. Mesela kızınız, onu doğururken bir şey olmadı, her gün yeni yeni bebekler dünyaya geliyor. Lütfen bebek konusunu birkaç ay askıya alın ve kendinizi iyileştirin. Sonra her şey güzel olacak :)
