- 14 Aralık 2018
- 343
- 195
- 29
Merhaba. 24 yaşında, üniversite mezunu biriyim, şu anda çalışmıyorum, iş bakıyorum.
Normalde benim hayat enerjim çok, çok düşük durumda. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Üzerine ölü toprağı serpilmiş gibi derler ya, bu tabir bana o kadar uyuyor ki... Sabah kalkıp, bütün gün TV izleyip, arada bir uyuyup, sonra öğlen ve akşam yemeklerini yiyip yatıyorum normalde. Bir günüm böyle geçiyor. Bazen sıkılıyorum ancak bir şey yapmaya kalktığımda da oturuyorum öyle, uzun sürmüyor aktivitem. (Sürekli esniyorum, uykum geliyor.)
Çoğunlukla kafamda planlamalar var ama kesinlikle onları uygulamaya koyamıyorum... Tembelliğimden yana sıkıntı yaşıyorum. En çok şikayet ettiğim konu, ama bir gün tembel olmamayı denesem, 2. Gün gene tembel oluyorum, yani istikrarsızlık da var bende...
Birkac hafta öncesine kadar sabah kalkıyordum, kahvaltıdan sonra yürüyüşe çıkıyordum normalde. Ancak şu korona illeti hortladığından beri onu da yapamıyorum, eve tıkılmış durumdayım. Yürüyüş biraz rahatlatıyordu beni, şimdi o da yok. En azından kalori yaktığım için kendimi daha enerjik hissediyordum. Şimdi ise ölü tavuk gibi hissediyorum.
Normalde yürüyüş ve market alışverişi dışında dışarı çıkan biri değilim. Arkadaşlarım, konuştuğum kişiler sayılı. Onlarla da mesajla konuşuyorum genelde. Telefon etmekle ilgili bir sıkıntım var da.
Sosyal hayatım yok. Arkadaşlarla dışarı çıkma gibi konular sıfır bende. Annem bunu kafa dengi birilerini bulamamama bağlıyor, dışarıdan bir göz olarak; bense benden kaynaklı bir sıkıntı olduğunu düşünüyorum.
Erkek arkadaşım da yok. (Merak edenler olursa diye.) Bugüne kadar hiç olmadı. Bu da bir eksiklik mi benim için, onu da bilmiyorum.
11-12'li yaşlarımda hiç böyle değildim, hatırlıyorum da... Kafamda hedefler belirler ve onlara ulaşmak için çok çalışırdım. Derslerim zaten mükemmeldi... Ama şu 14 yaşında bipolar bozukluk hastalığım ortaya çıktığından beri hiçbir zaman eskisi gibi olamadım... Ne kilo vermek, ne üniversitede yüksek GANO yapmak, ne İngilizce, ne stajları iyi değerlendirme... Hicbiri olmadı... (Hatta doğru düzgün kitap bile okuyamıyorum.)
İşte, böyle bir küçük domuzcuk oldum
Aynı durumda olan, karşılaşan, veya bu durumu aşmış birileri varsa önerilerinizi bekliyorum, kendi hayat hikayelerinizden de örnekler verebilirsiniz
şimdiden herkese teşekkürler... 
Normalde benim hayat enerjim çok, çok düşük durumda. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Üzerine ölü toprağı serpilmiş gibi derler ya, bu tabir bana o kadar uyuyor ki... Sabah kalkıp, bütün gün TV izleyip, arada bir uyuyup, sonra öğlen ve akşam yemeklerini yiyip yatıyorum normalde. Bir günüm böyle geçiyor. Bazen sıkılıyorum ancak bir şey yapmaya kalktığımda da oturuyorum öyle, uzun sürmüyor aktivitem. (Sürekli esniyorum, uykum geliyor.)
Çoğunlukla kafamda planlamalar var ama kesinlikle onları uygulamaya koyamıyorum... Tembelliğimden yana sıkıntı yaşıyorum. En çok şikayet ettiğim konu, ama bir gün tembel olmamayı denesem, 2. Gün gene tembel oluyorum, yani istikrarsızlık da var bende...
Birkac hafta öncesine kadar sabah kalkıyordum, kahvaltıdan sonra yürüyüşe çıkıyordum normalde. Ancak şu korona illeti hortladığından beri onu da yapamıyorum, eve tıkılmış durumdayım. Yürüyüş biraz rahatlatıyordu beni, şimdi o da yok. En azından kalori yaktığım için kendimi daha enerjik hissediyordum. Şimdi ise ölü tavuk gibi hissediyorum.
Normalde yürüyüş ve market alışverişi dışında dışarı çıkan biri değilim. Arkadaşlarım, konuştuğum kişiler sayılı. Onlarla da mesajla konuşuyorum genelde. Telefon etmekle ilgili bir sıkıntım var da.
Sosyal hayatım yok. Arkadaşlarla dışarı çıkma gibi konular sıfır bende. Annem bunu kafa dengi birilerini bulamamama bağlıyor, dışarıdan bir göz olarak; bense benden kaynaklı bir sıkıntı olduğunu düşünüyorum.
Erkek arkadaşım da yok. (Merak edenler olursa diye.) Bugüne kadar hiç olmadı. Bu da bir eksiklik mi benim için, onu da bilmiyorum.
11-12'li yaşlarımda hiç böyle değildim, hatırlıyorum da... Kafamda hedefler belirler ve onlara ulaşmak için çok çalışırdım. Derslerim zaten mükemmeldi... Ama şu 14 yaşında bipolar bozukluk hastalığım ortaya çıktığından beri hiçbir zaman eskisi gibi olamadım... Ne kilo vermek, ne üniversitede yüksek GANO yapmak, ne İngilizce, ne stajları iyi değerlendirme... Hicbiri olmadı... (Hatta doğru düzgün kitap bile okuyamıyorum.)
İşte, böyle bir küçük domuzcuk oldum
Aynı durumda olan, karşılaşan, veya bu durumu aşmış birileri varsa önerilerinizi bekliyorum, kendi hayat hikayelerinizden de örnekler verebilirsiniz
şimdiden herkese teşekkürler... 
hele de bir şeylerle uğraşan, aktivite yapan arkadaşlarımı her gördüğümde 
