Aslında kalıcı olmadığını bu anların geçeceğini sürekli kendime hatırlatıyorum sadece yalnız olmadığımı duymam gerekiyor galibaHer anne yaşıyor bu zorluğu ama bugünler kalıcı değil. Şuanda yaşadığınız anın tadını çıkarın çünkü biranda büyüyorlar, anlayamıyorsunuz.Biraz zaman ve sabır lazım. Bende annem gittikten sonra çok zorlanmıştım resmen duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Hepsi geçti gitti insan zamanla alışıyor. Siz kendinizi strese sokmayın. Misss gibi bebeğinizi koklayınn
Tabiki kendinize göre çok çok haklısınız. Ama yalnız değilsiniz ilk önce bı bebişiniz var ne mutlu kiAslında kalıcı olmadığını bu anların geçeceğini sürekli kendime hatırlatıyorum sadece yalnız olmadığımı duymam gerekiyor galibaYanımda insanlar olsa bile mental olarak yalnız hissediyorum.. Aslında dediğiniz gibi düşününce zamanla alışılacak şeyler kendimi strese sokmam bile komik ama engel olamıyorum sanırım.. Bir de işin içine özlem girince daha da ağır basıyor
Çok güçlü bir annesiniz tebrik ederimBende gurbetteyim ailem yanima gelemedi cocugumu esim yanimda sezeryanla dogurdum ve bebegim cok zayif ufakti elime almaya korkuyordum tek basima büyütüyorum ve inan ailem yanimda olsun veya olmasin cocugum saglikli olsun yeterli ve dogumdan 1 ay sonra ben ailemi ziyarete gittim 25 gün kaldim cok güzel gecti hasret giderdik sonra evime döndüm ve zorlanmadim cünkü biliyordum ailem sonsuza dek benimle olmayacakti. Ne olursa olsun en sonunda tüm yük benim omuzumdadir. Esim bi yere kadar bana destek olabilir cünkü onun da bir isi var sabah ise gidiyo aksam geliyo yazik yoruluyo kiyamiyorum da ona. Yani demek istedigim alisacaksiniz sabredin bu günler gececektir elbet.
Tesekkür ederim. Sizde güclüsünüz emin olunÇok güçlü bir annesiniz tebrik ederim
Sizin durum gerçekten zormuş kendimden utandım , allah yardımcınız olsun…Biri yaşına girmemiş, diğeri okul çağında olan iki çocukla,bir dağ başında doğu görevimi yapıyorum,eşim yanımda değil,evde benle kalan başka biri de yok,gurbeti,yalnızlığı çok iyi bilirim,Allah yardımcımız olsun...
Kayınvalidem yok, annem yatalak hastaydı, daha 40gün oldu kaybedeli. Bu şehirde bi kayınpeder var o da 3 haftada bir hastanede yatar.Çocuklarımın Biri 3 yaşında, diğeri 9 aylık , bazen zıvanadan çıktığım oluyor. (birini tam uyuyacakken diğerinin kakası geliyor meselaMerhaba , ben hamilelik ve doğumdan itibaren yaklaşık 1 sene annemlerin olduğu şehirde büyüttüm bebeğimi. Hep birlikte gün nasıl geçiyordu anlamıyordum.. taaki tayinimiz çıkıp taşınana kadar şimdi her şeyi tek başıma yapmak zorundayım ve resmen kendimi bunalımda hissediyorum, eşim doktor sürekli nöbetleri oluyor veyahut hastaneden arıyorlar pat diye gitmek zorunda kalıyor.. İstesede destek veremiyor çoğu zaman. Komşular çağırıyor ama bebeğim çok huysuz kalabalık sevmiyor yabancı görünce ağlıyor durmadan. Gerçekten çok bunaldım… ne yapmalıyım bilmiyorum… Benimle aynı durumda olan veya yaşamış olan anneler yazabilir mi?
E eşiniz kakası gelenle ilgilensin ya da uyuyacak olanla ?Kayınvalidem yok, annem yatalak hastaydı, daha 40gün oldu kaybedeli. Bu şehirde bi kayınpeder var o da 3 haftada bir hastanede yatar.Çocuklarımın Biri 3 yaşında, diğeri 9 aylık , bazen zıvanadan çıktığım oluyor. (birini tam uyuyacakken diğerinin kakası geliyor mesela) ama oluyor bi şekilde denge kuruluyor, sıkmayın canınızı zamanla alışırsınız...
Biri 23 biri 10 aylık iki bebeğim var. Yaşadığım yerde kimsem yok. Bir komşum dahi yok. Başıma bişey gelse hastaneye bile gidemem ani durumda. 7 ay annemde kaldım 10 aylık olan kızım corona sebebi prematüre doğdu. Gece kaç defa kalkıyorum bilmiyorum. Oğlum doğduğundan beri gece hep uyanır. Sabah ise gözümü yapma etme çekme diye açıyorum. Yaw daha anlatacak çok şey var da neresinden tutup anlatayım. Allahtan sabır diliyorum. Oğlum 23 aylık olmasına rağmen birde yürümüyor. Doktorlara götürdüm bisey yok biraz daha bekleyin dediler. Yürümüyor ama her yerde adam koltukların tepesinde kapıyı açtığım her odada her çekmecede. Kız da peşine gidiyor. Kızın saçlarını çekiyor güzellikle yapma Diyorum olmuyor çekme diyorum olmuyor en sonunda bağırıp caģırıyorum biraz olsun geri duruyor. Eşim yardım etmeye çalışıyor ama obunda işi ağır haftasonları oğlumu o yıkar kızımı ben. Sabah sobamizi yakar odunumuzu kapıya getirir. Böyle işteMerhaba , ben hamilelik ve doğumdan itibaren yaklaşık 1 sene annemlerin olduğu şehirde büyüttüm bebeğimi. Hep birlikte gün nasıl geçiyordu anlamıyordum.. taaki tayinimiz çıkıp taşınana kadar şimdi her şeyi tek başıma yapmak zorundayım ve resmen kendimi bunalımda hissediyorum, eşim doktor sürekli nöbetleri oluyor veyahut hastaneden arıyorlar pat diye gitmek zorunda kalıyor.. İstesede destek veremiyor çoğu zaman. Komşular çağırıyor ama bebeğim çok huysuz kalabalık sevmiyor yabancı görünce ağlıyor durmadan. Gerçekten çok bunaldım… ne yapmalıyım bilmiyorum… Benimle aynı durumda olan veya yaşamış olan anneler yazabilir mi?
Allah yardımcınız olsunBiri 23 biri 10 aylık iki bebeğim var. Yaşadığım yerde kimsem yok. Bir komşum dahi yok. Başıma bişey gelse hastaneye bile gidemem ani durumda. 7 ay annemde kaldım 10 aylık olan kızım corona sebebi prematüre doğdu. Gece kaç defa kalkıyorum bilmiyorum. Oğlum doğduğundan beri gece hep uyanır. Sabah ise gözümü yapma etme çekme diye açıyorum. Yaw daha anlatacak çok şey var da neresinden tutup anlatayım. Allahtan sabır diliyorum. Oğlum 23 aylık olmasına rağmen birde yürümüyor. Doktorlara götürdüm bisey yok biraz daha bekleyin dediler. Yürümüyor ama her yerde adam koltukların tepesinde kapıyı açtığım her odada her çekmecede. Kız da peşine gidiyor. Kızın saçlarını çekiyor güzellikle yapma Diyorum olmuyor çekme diyorum olmuyor en sonunda bağırıp caģırıyorum biraz olsun geri duruyor. Eşim yardım etmeye çalışıyor ama obunda işi ağır haftasonları oğlumu o yıkar kızımı ben. Sabah sobamizi yakar odunumuzu kapıya getirir. Böyle işte
Hamd olsun evde olduğunda büyüğü yedirir, uyutur. Bahsettiğim durumu genelde o işteyken yaşıyorumE eşiniz kakası gelenle ilgilensin ya da uyuyacak olanla ?
Ben eşim olmadan yalnız başıma ailemden uzak Anadolu’nun çok ücra bir köşesinde görev yapıyorum. Hiçkimsem yok burada. Eşim başka bir şehirde görev yapıyor. Yalnızlığın dibine vuruyorum bazenMerhaba , ben hamilelik ve doğumdan itibaren yaklaşık 1 sene annemlerin olduğu şehirde büyüttüm bebeğimi. Hep birlikte gün nasıl geçiyordu anlamıyordum.. taaki tayinimiz çıkıp taşınana kadar şimdi her şeyi tek başıma yapmak zorundayım ve resmen kendimi bunalımda hissediyorum, eşim doktor sürekli nöbetleri oluyor veyahut hastaneden arıyorlar pat diye gitmek zorunda kalıyor.. İstesede destek veremiyor çoğu zaman. Komşular çağırıyor ama bebeğim çok huysuz kalabalık sevmiyor yabancı görünce ağlıyor durmadan. Gerçekten çok bunaldım… ne yapmalıyım bilmiyorum… Benimle aynı durumda olan veya yaşamış olan anneler yazabilir mi?
Allah yardımcınız olsun… teşekkür ederimBen eşim olmadan yalnız başıma ailemden uzak Anadolu’nun çok ücra bir köşesinde görev yapıyorum. Hiçkimsem yok burada. Eşim başka bir şehirde görev yapıyor. Yalnızlığın dibine vuruyorum bazenilk başlarda bende sizin gibiydim ama iş arkadaşlarımla sosyalleşince kendime geldim. Bakın beterin beteri var eşiniz yanınızdaymış en azından. Bebeğinizle her gün yürüyüşe çıkın onu da gezdirin. Tatillerde de eşinizle gezin. Sizi çok iyi anlıyorum. Yaşadığınız yeri benimsedikçe yalnızlıkta iyi gelecektir
sanırım beni yanlış anlamışsınız bu soruda ki amacım mental olarak nasıl başa çıkıyorsunuz neler yapıyorsunuz veyahut başa çıkma yöntemleriniz nedir..Gurbette deyince ben de yurtdışı sandım.
Bebeğinizi aileniz için doğurmadınız değil mi?
Bebeğiniz olunca akrabalarınız, anneniz, babanız, kardeşleriniz de bakmak zorunda değil. Dünya da sizin etrafınızda dönmüyor.
Bir bebeğin sağlıkla büyümesi için bir anneye bir de babaya ihtiyacı var, en önemlisi bu. Kalabalık olmayacak şekilde komşularınızı davet edin ya da tek tek ziyaretlerine gidin.
Tek çare zamanBen eşim olmadan yalnız başıma ailemden uzak Anadolu’nun çok ücra bir köşesinde görev yapıyorum. Hiçkimsem yok burada. Eşim başka bir şehirde görev yapıyor. Yalnızlığın dibine vuruyorum bazenilk başlarda bende sizin gibiydim ama iş arkadaşlarımla sosyalleşince kendime geldim. Bakın beterin beteri var eşiniz yanınızdaymış en azından. Bebeğinizle her gün yürüyüşe çıkın onu da gezdirin. Tatillerde de eşinizle gezin. Sizi çok iyi anlıyorum. Yaşadığınız yeri benimsedikçe yalnızlıkta iyi gelecektir