bende gurbetteyim otobüsle 19 saat var ailemle aramızda üç yıllık evliyim bende 1.5 sene boyunca ağladım hep çok yanlızdım arkadaşım tanıdığım yoktu ama şimdi bir bebeğim var annem diyor msn.e gel inanın girmeye vakit bile bulamıyorum artık bebekten bide şimdi lojmanda oturuyorum herkes gurbetçi ortam çok iyi bazen annemle haftada bi konuşuyoruz zamanla alışılıyor yani artık önceliği herzaman kendi kurduğum aileye veriyorum zaten üç dört ayda bir görüşüyoruz biz annem hep derdi çocuk olsun bizi unutursun diye gerçektende öyle oluyormuş vakit kalmıyor bişeye yani en güzeli meşkale bulmak yoksa cidden çok zor geçer kendine zindan edersin hayatı
bebek var onu beklıyorum ama olmasaydı bosanırdım diyorum bazen gurbet cok canımı yakıyor unutup mutlu olayım diyorum ama hep aklımda 1 ay önce enistem vefat etti ona bile gidemedim herkes birbirine teselli verdi attılar ama ben tek basıma aglaya aglaya canım cıktı